Skírnir - 01.01.1901, Síða 49

Þýzkaland.
49
Um sama leyti lögðn þýzk herskip inn á eina eða tvær hafnir í
Veneznela og tóku borgirnar á sitt vald; en það var bljóðbært, að
Bandamenn kváðust engan hlut mundu i eiga, þó að Þjóðverjar tækjn
eina hafnarborg eða tvær og heimtu þar inn tolla stjórnarinnar, þar til
er fjárheimtu þeirra væri fullnægt. En eigi kváðust þeir þola mundu
Þjóðverjum að leggja þar nndir sig til frambúðar svo mikið sem graf-
reits stærð af landi. — Þegar Venezuela-stjórn sá, aí hverri átt viudur
stóð, greiddi hún Þjóðverjum skuld sína refjalaust og innheimtukostnað,
og féll svo niðnr það mál.
Bandaríki Norður-Ameríku.
Fyrir nýárið 1901 hafði stjórnin lagt fyrir bandaþingið skýrslu skip-
skurðarnefndirnar. Þar var frá þvi skýrt, að skurðurinn, úthafa milli,
gegn um Nicaragua mundi kosta $ 200,540,000; en hins vegar væri að
velja um Panama og þar mundi skurðurinn kosta frá $ 142,342,579
til $ 166,378,288 eftir atvikum. Af ýmsum ástæðum réð nefndin ein-
dregið til að velja heldur Nicaragua leiðina, þótt dýrari væri, einkanlega
fyrir þá sök, að i samningnum milli Colombia og Panamaskurðarfélagsins
væri svo ákveðið, að skurðurinn skyldi að 99 árum liðnum verða eign
Colombíu.
Nú er þess að geta, að til var fimtíu ára gamall samningur, Clayton-
Bulwer samningurinn, milli Bandamanna og Breta um það, að yrði skip-
skurður grafinn úthafanna milli, gegn um eiði það er tengir Norður-Ame-
ríku og Suður-Ameríku, þá skyldi sá skurður opinn öllum skipum hlut-
lausra þjóða í ófriði, en eigi herskipum þeirra þjóða erí stríði ættu, eða
þá herskipum beggja málsaliða jafnt. Nú er Bandamenn fóru i alvöru
að hugsa um að grafa skurðinn, kom þeim og Brotum saman um að end-
urskoða samning þennan og urðu stjórnir beggja landanna ásáttar um
málið. Skyldi skurðurinn vera hlutlaus skipleið í ófriði; Bandaríkin ekki
mega eignast land fram með honum né reisa þar virki; en skurðurinn
standa undir umsjá Breta og Bandarikjamanna i sameiningu. En þegar
kom til kasta efri deildar bandaþingsins að leggja samþykki á samning-
inn þannig lagaðan, þá vildi þingdeildin það ekki, heldur hreytti samn-
ingnum á ýmsar lundir; áskildi meðal annars, að Bandarikin mættu með
herliði sínu, sjálfum sér til varnar og til viðhalds góðri reglu, gera þær
ráðstafanir er þyrfti; svo strykaði hún og út bannið gegn því að Banda-
ríkiu mætti eignast land meðíram skurðinum. Hinsvegar lýsti þiugdeild-
4