Vísir - 19.07.1967, Blaðsíða 12

12
y 4 Astarsaga úr sjóferð MARV BURCHELL: Jm aldur og æ ivi

trúandi til slíkra hrekkjabragða,
var ekki trúandi ti'l þess aö gera
Claire hamingjusama.
Jenny afréð að athuga þetta
úrræði vel, áöur en hún tæki á-
kvörðun. En rás viöburðanna varð
of hröð til þess, að hún kæmi
því við.
Þegar hún skildi viö Edmonds og
gekk upp á þilfarið í heitu Miö-
jarðarhafsloftinu, kom aðstoðar-
læknirinn til hennar og var svo
innilega alúðlegur á svipinn, að
Jenny datt í hug, að annað hvort
gerði hún honum rangt til eða hann
hefði átt að verða leikari.
— Jenny, ég verð að fá aö tala
við yður...
— J.. .já? Hún nam staðar, var
í vafa í hvaða tðn hún ætti aö svara
eftir allt þetta tal um að spila
póker.
— Ég get ekki lýst því, hve leitt
mér þykir þetta. Hann tók f hönd-
ina á henni, og Jenny leyfði hon
um það, þó henni væri það þvert
um geð. Það er ekki aðeins þetta
hræðilega atvik, sem hlauzt af
athugunarleysi mínu. En Claire seg
ir, að þér ímyndið yður, að ég
hafi gert þetta viljandi. Að ég hefði
ætlað að reyna að iáta yður verða
eftir í Napoli. Hvemig getur yður
dottið það í hug?
Hana langaði til að segja honum
hvers vegna hún héldi það. En ef
hún átti að taka nokkurt tillit til
ráðlegginga Nicholas Edmonds var
einmitt núna tækifærið til að byrja
sóknina.
— Ég ... fyrirgefið þér mér...
Hún leit niður á tærnar á sér og
gekk vel að sýnast skömmustuleg.
— Kannski... kannski hef ég ver-
ið of fljót á mér að dæma. En
þetta var eins og martröð, og ég
var svo hrædd — og mér fannst
þetta allt vera of óhugsanlegt til
þess að vera eintóm óheppni. Ég
var ekki farin að róast, þegar ég
talaði við Claire, svo að ég vissi
varla, hvað ég sagði.
— Það skil ég vel. Hann þrýsti
fastar hönd hennar. — Þér megið
ekki halda, að ég áfellist yður fyr-
ir það. Þér hafiö verið svo hrædd
að þér höfðuð ástæðu til að gruna
allt og alla. En þér megið ekki
halda, að það hafi verið annað en
athugunarleysi af minni hálfu, að
ég gekk ekki úr skugga um hvort
þér væruð komin í bilinn.
Það var erfitt að fallast á svona
staðhæfingu, en Jenny kvaldi sig
til þess að brosa og segja: — Æ,
þetta er allt í lagi núna. Ég er búin
að jafna mig eftir áfallið. Mér féil
ekki að halda þetta um yður....
Og nú varð svipurinn á henni eins
og á iðrandi syndara.
— Skiljanlega ekki. Hann gerði
röddina innilegri og ríghélt enn í
höndina á henni. — Yður getur ekki
verið alvara að trúa svo illu um
mig, Jenny?
Á þessu augnabliki afréð hún að
fara að ráðum Nicholas Edmonds.
— Ég veit ekki hvað ég á
aö halda, andvarpaöi hún. Svo
starði hún út á sjóinn með dreym
andi augnaráði, eins og hún væri að
glíma viö dularfulla gátu, og sagði:
— Ég vildi óska að ég gæti haldið
það.
— Jenny. Hann var hrærður.
Eiginlega hrærðari en orðin gáfu
ástæðu til, þvi að þau voru tvíræð.
— Er það þá alvara að yður sé
svolítið vel til mín? Þrátt fyrir
allt.
Hún sneri sér aö honum meö
broshýrum augum og sagði: — Ég
hef aldrei átt erfitt með að láta
mér geðjast að fólki, Kingsley. En
þegar maður er ung stúlka og á
ferðalagi út í heiminn, upp á eigin
spýtur, þá er þaö enn meir áríðandi
að ráða við sig, hverjum maður
megi treysta.
— En þér verðið að treýsta mér.
Þér getið ekki annaö. Hann dró
hana varlega nær sér. — Annars
afber ég þetta ekki, Jenny.
— Æ, þetta getur varla verið svo
alvarlegt Hún hló lágt og góðlát-
lega — Jú þaö er svona alvarlegt
sagði hann. Og svo kyssti hann
hana. Og nú fannst Jenny nóg kom-
ið að sinni.
Hún losaði sig úr faðmlögunum
— hægt og bítandi — og sagði: —
Þér ættuð heldur að fara til Claire
og segja henni, að ég hafi fallizt á
að telja þetta sem geröist í dag
óheppni. Ég gruna engan um að
hafa gert þetta viljandi, skuluð þér
segja. Ég býst við að það gleðji
hana að heyra yður segja það.
Hann hélt það líka. Eða kannski
minnti nafn Claire hann á, að hann
hagaði sér ekki jafngætilega og
hann var vanur. Að minnsta kosti
fór hann undir eins, og Jenny gekk
1 hægðum sínum I hina áttina, og
rakst áður en hana varði á Pem-
bridge yfirlækni.
Hann hallaði sér út á borðstokk-
inn og var að reykja vindling og
leit kankvíslega til hennar, þegar
hann sá hana koma.
— Halló! sagði Jenny í hálfkær-
ingi.
— Haltó. Þér hafið toikið öþægi-
legum degi á ánægftðe®an hátt,
sé ég...
Hún hafði vonað, að hann hefði
ekki verið vottur að því, sem
gerðist milli hennar og Kingsleys
Carr. Nú vissi hún betur, og henni
var meinilla viö þetta.
— Háttvísir menn gera ekki at-
hugasemdir um hvern smákoss,
sem þeir sjá hér um borö, sagöi
hún napurlega.
Ekki þaö? Honum virtist vera
V í SIR . Miðvikudagur 19. júlí 1967.
hvers vegna þér kysstuð Renée Ar-
mand fyrsta kvöldiö héma um
borð, sagði hún kaldranalega.
Hún var upp með sér af svarinu
rétt í svip, en svo iðraðist hún og
óskaði innilega, að hún hefði aldrei
sagt þetta.
Því aö hvernig sem á var litið þá
kom henni ekkert við tsamband
hans við Renée Armand — eða
neina aðra —, þó honum fyndist
hann hafa leyfi til að erta hana.
Hann var auðsjáanlega á sömu
skoðun, því að hann sagði þurr-
lega: — Nú látið þér ímyndunina
hlaupa með yður í gönur.
— Það geri ég alls ekki! Það fauk
i hana í svipinn. — Ég sá sjálf, aö
þér kysstuð hana.
— Það held ég varla. Það var
helzt á Pembridge að sjá, að hon-
um leiddist þetta. — Ef til vill haf-
ið þér séð hana kyssa mig. En við
höfum líka þekkzt lengi, óg hún
er gjöful á atlot, eins og flest lista- ’
fólk. ;
Munurinn á að kyssa og vera'
kysstur er einstaklega fróölegt við-
Hún hafði hagað sér eins og
kjáni — að- stökkva upp á nef sér,
þegar hann erti hana með Kings-
ley Carr og kossinum. Og nú hélt
Pembridge vitanlega, að þama
byggi eitthvaö meira undir, úr því
að hún haföi reiðzt.
Og þessi ónærgætna athugasemd.
hennar um Renée Armand hlaut
að gefa honum í skyn, að jenny
vaeri ekki sama um hans einkamál.
En henni var meinilla við; að hann
héldi þaö.
Loks fór Jenny niður í klefa,
gröm sjálfri sér og í slæmu skapi
eftir dag, sem alls ekki hafði verið
skemmtilegur.

skemmt. — Ekki einu sinni, þegar • fangsefni, og Jenny hefði langað
þá langar til aö vita, hvað bak við j til að rökræða það við hann. En
kossana felst? ' henni skildist á honum, að hann
— Néi, jafnvel ekki, þó svo sé.; teldi málið útrætt, og allt í einu
— Ég mun eiga að skilja þetta j fannst henni, að hún hefði gert of
svo, sem ég skuli ekki sletta mér; mikið úr smámunum, sem ekki
fram í það, sem mér kemur ekki j voru umtalsveröir.
við? sagöi hann og brosti enn, eins í — Jæja, sagði hún og reyndi að
og hann ætti kröfu á að vita, hvað bjarga sér úr klípunni. — Hvað
í
SL

hún gerði — og hvers vegna.
Hún þagði og gramdist þetta hús-
bóndavald, sem hann hafði tekiö
sér fyrir henni. Hana sárlangaði til
að segja eitthvað, sem gæti komið
honum úr jafnvægi. Það gat verið
tilbreyting í því.
— Þér ætliö þá ekki að segja
mér, hvers vegna þér kysstuð Kinj^
ley Carr? Hún heyrði hæðnihreim-
inn í röddinni gegnum hlýtt myrkr-
ið. En nú datt henni nokkuð í hug.
— Ekki nema þér segiö mér,
sem öðru líöur, þá ætti þaö að vera
augljóst mál, að maöur á ekki að
skipta sér of mikið af því, sem
manni kemur ekki við.
— Það kann að vera, að þér
hafið rétt fyrir yður, sagði dr.
Pembridge. Svo kinkaði hann kolli,
— ergilega kæruleysislega — og
fór burt, en hún stóð eftir og nag-
aði sig í handarbökin. Henni hafði
tekizt klaufalega — hún gæti gert
það miklu betur, ef hún fengi að
gera það upp aftur.
!' U " ■
býorrAsro'ÐiM
SUDlJKtANDSBRAUr
SIMI o?123 OPID_.il,-22 30
SUNNun^y ^22-;n.
HÚSNÆÐI ÓSKAST
Viljum taka á leigu rúmgott húsnæði fyrir
afgreiðslu blaðsins á góðum stað í miðborg-
inni. Tilboð óskast send Auglýsingadeild Vísis
sem fyrst
VÍSIR
Ráðið
hifanum
sjálf
með ...
Með BRftUKMANN hitastilli á
hvcrjum ofrri getiS þér sjátf ákveð-
18 hifoslig hvers herbergis —
BRAUKMANN sjálfvirkan hifaslilli
er hægt oð setja beinf á ofninn
eða hvar scm er á vegg í 2ja m.
fjarlægS frá ofni
Sparið hitakostnað og aukið vel-
liðan yðar
BRAUKMANN er sérstaklega henf-
ugur á hifaveitusvæði
SiGHVATUR EINARSSON&CO
SÍM! 24133 SKIPHOLT 15
„Hvað ertu aö flýta þér, gamli minn? Hef-
arðu eitthvaö aö dylja, karlimii?“
„Hvemig lízt þér á hina talandi smyglara-
górillu?"