Dagur - 20.12.1950, Blaðsíða 10

10
JÓIABLAÐ DAGS
Hringurinn
Smásctga eftir Sigurjón frá Þorgeirsstöðum
Það var drungalegt kafaldsþykkni
í loftinu, hálfrokkið um hádaginn,
úrsvalir regndropar koma á tætingi
utan úr himinhvolfinu. Gatan er
hráslagaleg, ísingin vefur sig um
möl og steina, rennur saman í sam-
felldan glerung.
En í verzluninni er bjart og hlýtt;
— jólin eru að koma*
Afgreiðslumaðurinn, ungur pilt-
ur, er á þönum innan við búðar-
borði, vegur, mælir og telur:
Einn, tveir, þrír. . . .
Hún stendur framan við borð-
ið, kornung stúlka, í upplitaðri
kápu og slitnum skóm, bíður eftir
afgreiðslu, dundar víð að skóða
ýmislegt glingur í sýningarhólfum.
Hann snýr sér að henni, reynir
að uppfylla óskir hennar eftir beztu
getu. Hann er hjólliðugur og
stimamjúkur, eins og hann gangi
á títuprjónum, — laumast til þess
að líta í Spegilinn í snyrtikróknum,
sér að hálsbindið er óaðfinnanlegt
og liðirnir í dökku hárinu áber-
andi.
Hún hlær. Hlátur hennar fer
um eyru hans, eins og súðrænan,
sem bræðir fönn og klaka. Og í
augum hennar eru bjáftir glampar,
tærir'/ eins og skannndegisheiðríkj-
an.
Hún skoðar ýmsa gripi, flettir
dúkum, spyr um verð, kaupir ekk-
ert, lætur sem sér líki ekki varn
ingurinn.
Hann verður oft annars liugar,
svarar út í hött, roðnar í hársrætur,
þegar liann gerir einhverjar vit-
leysur.
Hún hlær.
Og viðskiptunum er lokið.
En hún stendur kyrr, fitlar við
glófann sinn, skintar um borð og
liillur.
..Hvað hefurðu þarna?“
Látlaus bending.
„Dömuhringí, . Nýkomna dörnu-
hringi.“ v
Þeir eru fluttir fram á borðið og
hún rannsakar þá gaumgæ'filega.
Hann fylgir hvefri hreyfiiigu
hennar í þögulli aðdáun.
„Þessi er fallegastur — og mátu-
legur mér.“
Dökkur, leyndardómsfúll ur
steinn.
Hún rennir hringnum kærtdeys-
islega af mjóum fingri, leggur hann
aftur í öskjuna.
„Þú kaupir hringinn," segir
hann brosandi.
„Nei, þú gefur mér hann í jóla-
«jöf.“
Hljómfagur hlátur.
Vandræðaleg þögn.
Svo hverfur lnin út í rökkrið.
Hann horfir dreymandi á eftir
henni, tekur hringinn lir öskjunni,
leggur liann til hliðar.
Uti á gangstéttinni glitra hrím-
perlur í ljósrákinni frá lýstum
gluggunum. I.oftið er hrákalt,
þungt bárugjálfur niðri í fjörunni.
Og hálkan á götunni er lúixisk og
illkvitnisleg, eins og falskur hálf-
kunningi.
En inni í verzhminni er bjart og
hlýtt. Og bráðum koma jólin.
Þá fær b'til stúlka, í upplitaðri
kápu og slitnum skóm, jólagjöf:
hring með svörtum steini, sem er
leyndardómsfullur, eins og fram-
tíðin....
Bráðurn
koma
blessuð,
jólin
Það er alltaí
hátíðleé stund,
þe£ar börnin
tá að líta ljós-
um prýtt jóla-
tréð i fyrsta
sinn á aðfanga
dagskvöld. A
þessum jólum
verða jólatréá
mörgum ís-
lenzkum heim-
ilum, en því
miður ekki á
öllum.
t