Dagur - 20.12.1950, Blaðsíða 18

18
JÓLABLAÐ D AGS
ríkis. Tveir strákar hlaupa með
stolna sítrónu á bak við trjástofn
á bersvæði, en fjórar hánalausar
liænur láta ófriðlega í sandinum
hjá yngsta barni skósmiðskonunn-
ar. Sjálf situr hún og bætir gcit á
yfirleðri, skorðað upp við múrvegg-
inn í brennandi sólarliitanum.
Uppi á veggnum yfir höfði hennar
hanga skór viðskiptavinanna á vír-
spottum og bíða þess að vera sótt-
ir og troðnir niður að nýju.
Svipmyndir frd annriki dagsins
Flestir íbúanna hafa hænur en
færri hana. Það tekur því varla,
þegar hænurnar eru ekki nema
fjórar eða l'innn, en hanarnir ganga
eins og villt naut um hyggðina og
stela sér æti þegar færi gefst. Víð-
ast hvar eru hænsnin líka laus, en
duglegustu fjölskyldurnar hafa
komið sér upp lítilli gaddavírsgirð-
ingu framan við dyrnar á íbúðinni.
Yfir sandbrautinni hangir Jwott-
urinn til þerris. Italskar húsmæð-
ur trúa því nefnilega, að þvottur
geti ekki þornað nema hann sé
hengdur yfir götu, þar blakti liann
bezt yfir iðandi umferðinni. Á Jjetta
jafnt um næsta nágrenni Vatíkans-
ins og útlagahverfi vatnsmúranna,
Bóndinn er ekki klæddur samkvæmt nýjustu tízku í Páfagarði.
Vettvangur lifsins við múrana
Gata byggðarinnar er vettvangur
lífsins. Braut úr sandi og steinum,
eins, og uppþornaður árfarvegur
framan við hin frumstæðu hýbýli.
I landan götunnar eru garðholur.
Landið er tekið traustataki og upp-
skeran grænmeti og margs konar
garðávextir koma sér vel, þar sem
þröngt er í búi.
Utlagarnir hafa engan spurt ráða.
Það er fát;ektin, sem rekið hefur
Jr't í útlegð. Múrarnir eru ónotaðir
og landið í kringum þá. Eignarrétt-
urinn lá ekki til þess að páfinn eða
neinn annar ætti múrana. Þess
vegna reis nýlenda útlaganna upp
þarna utan við borgarveggi Róma-
borgar.
Sólskinsríh síðdegisstund
Degi er tekið að halla, ]x'> enn
séu nokkrar stundir til sólarlags,
Jiar til fyrsti skugginn í botni sand-
gryfjunnar boðar endalok dagsins.
(ieislar sólarinnar falla jafnt yf-
ir fátæka sem ríka og Jdó einhverj-
um finnist það kannske einkenni-
Icgt, Jrá er hin suðræna sól sami
gjafi lífs og yls í múrborginni og
Vatíkaninu.
Sandbrautin er leikvangur lífs-
ins og vettvangur hins daglega ann-
Allt í einu kemur plata af vélar-
lnisi bifreiðar, tvær kassaspýtur og
önnur járnplata til út úr múrvegg-
num. Þarna er hurð að opnast, og
áður en varir er vatnsgusa búin að
fæla hænsnin burt úr bælinu.
Fjaðrafok og garg utn stund og
síðan ketnur bóndinn út. Hann er
órakaður og ekki klæddur sam-
kvæmt nýjustu tízku í páfagarði.
— Þessi hænsni, þau éta allt upp
fyrir manni, segir hann önugur,
og kallar til nágrannakonunnar:
— Taktu Jjau og geymdu í girðingu,
eða ég sker hausinn af pútunum
þínuin einn góðan veðurdag, þegar
sólin er sezt.
Þannig er borgarlífið hjá útlög-
unum.
r