Dagur - 20.12.1950, Blaðsíða 25

JÓLABLAÐ D AGS
25
W. O. Godwin:
Trú, ást og friÖur
letri. Hér á eftir er lausleg þýðing
þess kafla:
„Maður, fremur litill vexti, há-
vaxinn, með alvarlegt andlit, hár-
inu skiþt i rriiðju að sið nazare-
anna, liárið ljósleitt, með lit liassel-
hnetanna, og féll niður með eyrun-
um og í lokkum niður á iierðarn-
ar, andlitssvipurinn bjartur, stutt
skegg, með mikið mikið fagurlag-
að skegg, útlit almennt, á fullorð-
ins aldri, augun blá og skær og
með breytilegu tilliti."
Þetta er einkennilegt sambland.
Ofan í mynd Jósephusar er málað
æ ofan í æ með þeirn dráttum og
litum, sem með tímanum skap-
aði hina „tradisjónellu" Jesúmynd'
sem myndlist aldanna gei'ði af hon-
um. Þá má bæta því við, að Eisler
| 1
telur sig hafa fundið brot Jósephus-
írumtextans í liandriti gamals
kirkjuföðurs, sem hafði lesið hann
og trúði lýsingu Jósephusar. Út-
koman á rannsókn Eislers er þessi,
í stuttu máli: „Hann var að útliti
ekki sérstæður, á fullorðinsárum
(30—40 ára), dökkur yfirlitum,
fremur lítill vexti, andlitið var tog-
inleitt, nefið langt, augabrýnnar
samvaxnar, hárið ekki mikið og
því skipt í.miðju að sið nazarea'nna,
skeggvöxtur fremur lítill.“
Er þetta karríkatúr-mynd, eða
býr hér á bak við andúð Jóseplmsar
. á Jesú? Eisler svarar því neitandi.
llér er úthtslýsing, ekki karríkatúr.
Eða er nauðsynlegt að útlit manna
sé sérstaklega eftirtektarvert til
þejss að þeir séu betri og meiri
menn í reyndinni en náungar
þeirra- Eisler svarar þessari spurn-
ingu líka neitandi. Rétta svarið er,
segir liann, að hinir forn kirkju-
feður töldu þessa lýsingu á Jesú
ekki samrýmast þeim guðdómlega
krafLí, sem með honum bjó. Kann-
ske eru þeir heldur ekki einir um
þá skoðun.
Lausl. endursögn á grein eftir
G, Westin-Silverstolpe.)
Einu sinni var lisunálari, sem
hafði málað margar undurfagrar
rnyndir, en taldi sig samt ekki hafa
málað „hina einit“ ennþá. Hann
fór því um landið í leit að fegurstu
fyrirmyndinni, sem hægt væri að
finna. Á leið sinni rakst hann á
gamlan prest, sem spurði hvert
hann væri að fara.
„Eg veit það ekki,“ svaraði mál-
arinn. „Mig langar að mála það,
sem fegurst er á jörðinni. Getur þú
sagt mér, livar það er að finna?"
„Það er einfalt," svaraði prestur.
„Þú getur fundið það í hvaða
kirkju eða trúarsöfnuði sem er.
Trúin er það fegursta í jarðn'ki.“
Listamaðurinn hélt ferð sinni á-
fram og hitti síðar nýgifta unga
konu. Hann spurði, hvort hún gæti
sagt sér, hvað fegurst væri á jörðu
hér?
„Ástin,“ svaraði llún. „Ástin
breytir fátækt í ríkidóm, gerir tár-
in sæt og skapar mikið úr litlu. Án
ástar er engin fegurð.“
Enn hélt málarinn áfram göngu
sinni. llrátt mætti liann þreyttum
og þjökuðum hermanni og lagði
sömu spurningu fyrir hann.
„Friður er það fegursta á Jörð-
inni, en stríð það Ijótasta," svaraði
hermaðurinn. „Hvar sem þú finn-
ur lrið, þar muntu finna fegurð.“
„Trú, ást og friður! Hvernig get
ég málað þetta þrennt?“ spurði mál-
arinn sjálfan sig, vélti vöngum og
sneri heim á leið.
Þegar hann gekk inn um dyrnar
á heimili sínu fann liann það, sem
fegurst er á jörðinni. 1 augum
barna hans brann trúin, ástin skein
í augum konu hans, óg hér heima
var friður sá, sem hermaðurinn
hafði þráð.
Og málarinn setlist við að mála
myndina, „Það, sem fegurst er á
jörðu“, og þegar hann lauk við
hana, kallaði hann myndina:
„1 leimilið".