Dagur - 20.12.1950, Blaðsíða 22

22
lítt þekkjanlegri rödd. Eg get enn
ritað þessar fáu línur orðrétt eftir
minni. Samt sem áður var það miklu
fremur málhreimurinn en orðin sjálf,
sem festist í mér, tregaþrunginn,
næstum kvalasár raddblær hennar,
sem las:
„Ástin mín,
fyrirgefðu mér þá hugarkvöl,
sem eg hlýt að valda þór. En
fyrr eða seinna mun fréttin ber-
ast til þín. Og það er mér sjálf-
um svolítil huggun, að geta
sagt þér einu sinni enn, að eg
hef ætíð verið þér jafntryggur
MARÍA JÓHANNA mun snúa
aftur til Nantes, en án mín.
Gula sóttin.... það mun ekki
langt eftir, Guði sé lof, því
að...."
Meira hafði stýrimaður ekki get-
að skrifað.
Eftir nokkra þögn, sem hvorugt
okkar langaði til að rjúfa, hélt fröken
Le Goaziou áfram:
„Skipstjóri unnusta míns sendi
mér þetta bréf og lét fylgja því fáein
orð varðandi önnur atriði þessa
máls. Meðan MARÍA JÓHANNA
sigldi leiðar sinnar til Indlands, náði
hinzta kveðja farmannsins með
enska póstinum til Suéz, fór á úlf-
aldabaki yfir eiðið, sem var enn
ógrafið, og. laust mig loks eins og
kylfuhögg hér í þessu litla húsi
mínu, þar sem eg vqr orðin eins eftir
til þess að gráta og þjást.... Nú
hef eg víst þreytt yðúr um of, herra
minn?"
Eg gætti þess ekki að svara þess-
ari auðrojúku spurningu. Síðustu
mínútuna 'hafði eg ekki getað haft
augun af umslagi þessa sorgarbréfs.
Og þar sá eg aðeins eitt: tvö frí-
merki, sem gefin höfðu verið út á
eynni Mauritius, annað var blátt,
gilti eitt penný, hitt rautt, gilti helm-
ingi meira, bæði voru ársett 1847...
Eins og hver einasti frímerkasáfn-
ari skilur, fékk eg ofbirtu í augun.
En vegna þess að eg óttaðist, að hér
kynni eitthvað að vera málum bland-
að, gerði eg mitt ýtrasta til þess að
láta sem ekkert hefði skeð, og með
þeim árangri, að gamla konan
spurði mig:
„Er yður illt, herra?"
Án þess að svara spurningu
hennar, spurði eg hana á móti:
„Ef yður bærust á morgun þrjá-
tíu þúsund frankar í splunkunýjum
bankaseðlum, þá geri eg ráð fyrir,
að þér mynduð ekki lokq þá niður
í þessum kufungakassa?"
„Eg geri varla ráð fyrir því að
heldur," stamaði hún dálítið skelfd
af að standa skyndilega andspænis
manni, sem ekki var með réttu ráði.
„Jæja, látið þá ekki þetta umslag
af hendi fyrir nokkra muni, já, látið
engan lifandi mann sjá það fyrr en
eg kem aftur, sem verður vonandi
innan skamms. Minnist þess, að
sennilega er hamingju frænku yðar
undir þessu komin."
Vesalings gamla konan reyndi að
botna eitthvað í þessu, en árangurs-
laust. Sú tilraun brá aðeins spaugi-
legum svip á hið falslausa andlit
hennar. En eg leyfði mér ekki þá
ánægju að virða hana lengur fyrir
mér, heldur hljóp við fót heimleiðis.
Þar gerði eg það, sem hver einasti
frímerkjasafnari mun meta til þeirr-
ar ráðvendni, sem haldið gæti uppi
minningu manns um aldur. Það er
að segja, eg skrifaði kunnasta frí-
merkjakaupmanni Evrópu um upp-
götvun mína. Eg naut þess að vera
honum málkunnugur frá fyrri tíð.
Eg vænti svars við bréfi mínu með
næstu póstferð. Það var þá viðtak-
andinn sjálfur, er steig út úr leigu-
vagni þeim, er ekið hafði frá braut-
arstöðinni, er næst var þorpinu. Eg
■ tjáði honum af nýju öll málsatvik,
eins og frá .þeim hefur verið skýrt
að framani
Maðurinn spurði mig:
„Hvers vegna í ósköpunum reyn-
ið þér ekki að græða sjálfur á þessu?
Bæði frímerkin heimsfrægu „Mauri-
tius 47"! Ófáanleg og ófinnanleg!
Eða reiknið þér með einhverjum
dæmafáum umboðslaunum?"
„Ekki einn eyrir handa mér," svar-
aði eg. „En eg hef ásett mér að gæta
þess, að skjólstæðingur minn hljóti
JÓLABLAÐ DACS
gott verð. Þér þekkið jafn vel og ,eg,
hvers virði Mauritius-frímerkin frá '47
11
eru,
„Gott og vel. Við skulum líta á
þau," isagði hann og skalf af geðs-
hræringu.
Tíu mínútum seinna hafnaði
gamla fröken Le Goaizou þrjátíu
og sjö þúsund franka bankaseðlum,
sem , frímerkjakaupmaðurinn hafði
raðað á borðið eftir stutt viðtal við
mig.
„Þótt mér væri boðin milljón,"
sagði gamla konan, „seldi eg aldrei
síðustu orðin, sem ástvinur minn
skrifaði mér."
Loks gat eg komið henni í skiln-
ing um, að það væru einungis frí-
merkin á umslagi, sem ritað væri á
með henni alókunnri hendi, sem
beðið væri um. Kaupin tókust.
Þrem mánuðum síðar sagði fröken
Le Goazion við mig:
„Jafnvel umslagið hefði eg aldrei
látið af hendi, ef þatta hefði skipt
mig eina. En eg gat ekki átt rétt til
að láta hálfrar aldar ást mína standa
í vegi fyrir því, að þau fengju að
njótast."
Um leið og hún mælti þetta, benti
hún á Yvonne frænku sína, sem innst
í garðinum hjalaði við gæfusveininn
Kerenflech. Kraftaverkið hafði gerzt.
Brúðkaup þeírra skyldi haldið á
morgn, og eg var kominn til Plou-
manac'h þeirra erinda einna að sitja
það.
Satt að segja fannst mér eg eiga
boðið skilið.