Þjóðviljinn - 14.05.1974, Blaðsíða 9

Þriðjudagur 14. mai 1974. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 9
ust þau tiðindi i fyrsta skipti i
sögu lýðveldisins að hafnar voru
lúalegar persónulegar árásir á
forseta Islands, og höfðu bæði
Morgunblaðið og Alþýðublaðið
þær eftir Hannibal Valdimars-
syni. Aðalfyrirsögn Alþýðublaðs-
ins i gær hljóðaði svo: „Forseta
fslands bar að veita svigrúm til
meirihlutastjórnar”. Hér er þvi
haldið fram að forseti fslands hafi
misbeitt valdi sinu; hann hafi
ekki rækt skyldur sinar við
stjórnarskrá og lög islenska lýð-
veldisins. Um þennan siðlausa
málflutning þarf ég ekki að fara
neinum orðum; ég veit að þjóðin
sjálf mun svara fyrir dr. Kristján
Eldjárn, sem að allra dómi hefur
rækt störf sin af einstakri prýði,
samviskusemi og virðuleik og
verið þjóð sinni til sóma i hvi-
vetna.
Að losna við herinn
En það er fleira ósæmilegt sem
við höfum fengið að heyra, likt og
mælt af örvita mönnum. 1 Morg-
unblaðinu i gær er birt yfir þvera
þriðju siðu viðtal við Björn Jóns-
son, þar sem m.a. eru höfð eftir
honum þessi ummæli:
„Min niðurstaða er þvi sú, að
hér sé um hreint valdarán að
ræða og það vantar bara byssu-
stingina og barsmiðasveitirnar til
þess að samlikingin við aðrar
þjóðir sé alveg fullkomin.”
Ég ætia ekki að áfellast sjúkan
mann þótt frá honum komi óráðs-
ummæli, þar sem hánn er ein-
angraður á Landakotsspitala. En
ég áfellist Morgunblaðið fyrir að
koma þessum ummælum á fram-
færi. Ég áfellist Eyjólf Konráð
Jónsson, hugmyndafræðing Sjálf-
stæðisflokksins, fyrir að gera
þessi ummæli að sinum.
Stephan G. Stephansson segir i
kvæði sinu um Jón hrak: „Falin
er i illspá hverri / ósk um hrakför
sýnu verri.” Þeir menn, sem
koma slikum hugrenningum á
framfæri, sýna beina leið inn i
hugskot sitt og sálarlif. Við skul-
um ekki gleyma þvi að það eru
þvi miður til byssustingir á Is-
landi, aðeins um 50 kilómetra frá
stjórnarráði okkar og Alþingis-
húsi. Við skulum ekki gleyma þvi
að það eru erlendir hermenn á Is-
landi sem hafa notaðbyssustingi,
bæði i Vietnam og i Dóminiku, svo
að tvö dæmi séu nefnd. Við skul-
um ekki gleyma þvi að fyrir
nokkrum árum komst Morgun-
blaðið svo að orði að ef alþingi og
rikisstjórn ákvæðu að bandariski
herinn skyldi fara ætti herinn að
hafa „vit fyrir okkur”. Þar var
átt við það vit sem geymt er i
byssustingjum.
Ég segi þetta ekki vegna þess
að ég vilji svara ósæmilegum og
fyrirlitlegum ásökunum i sömu
mynt. Ég vil ekki trúa þvi og trúi
þvi ekki að nokkur íslendingur
vilji af ráðnum hug beita byssu-
stingjum i pólitiskum átökum við
landa sina. Hinu skulum við ekki
Framhald á 14. siðu.
KiRIIII
4
Hvernig er þaö þegar
samiö er viö
verktaka um stór
verkefni án útboös?
Hvaöa reglur eru
þá látnar ráöa?
Aö verktakinn sé í
Sjálfstæðisflokknum?
Reykjavíkurborg ver árlega
hundruðum miljóna króna til
verklegra framkvæmda.
Meginreglan er sú að bjóða
þessar f ramkvæmdir út og gefa
á þann hátt öllum verktökum
sama rétt til að bjóða í verkin.
Á þennan hátt skapast eðlileg-
ur samkeppnisgrundvöllur milli
verktaka og borgin fær verkin
unnin fyrir það lægsta verð,
sem boðið er. Vissulega er það
galli, að borgin skuli ekki hafa á
sínum vegum vinnuhópa, sem
geta unnið verkin, sérstaklega
þegar tilboð allra verktaka eru
mjög há.
En það hendir einnig, að verk
eru falin einstökum verktökum
án þess að um almennt útboð sé
að ræða, og það gerist einnig, að
verksamningi er breytt frá
þeirri upphaflegu gerð, sem
boðin var út.
Sem dæmi um þetta ætla ég í
stuttu máli að rekja þrjá verk-
samninga:
Þegar viðbygging við
Sundlaug Vesturbæjar var
boðin út, þá bárust aðeins
tvö tilboð. Þessi tilboð
þóttu bæði of há, og var
því þeim báðum hafnað.
Verkið var boðið út að nýju
lítið eitt breytt, en þá bárust
engin tilboð. Þá var gripið til
þess ráðs að semja við verk-
taka um framkvæmd verks-
Þrjú dæmi um
viðskipti
FLOKKSINS
við verktaka
ins og væri út af f yrir sig ekk-
ert við það að athuga, nema
það að þess var vandlega
gætt að tala ekki við (aann að-
ilann, sem var lægstbjóðandi,
þegar verkið var fyrst boðið
út.
Þegar Fellaskóli var boðinn
út á sínum tíma, þá var það
einkennandi við útboðið, að
verkið átti að vinnast á löng-
um tíma eða 4 árum. Fáir
verktakar vildu binda sig til
svo langs tíma og þvi buðu
fáir í verkið.
Fljótlega eftir aðsamiðhafði
verið við lægstbjóðanda, var
ákveðið að flýta ákveðnum
þáttum verksins, en seinka
öðrum og tók verktaki að
sjálfsögðu álitlega upphæð
fyrir það eða 4,6 milj. En
verktaki réði ekki við að f lýta
þeim verkþáttum, sem samið
hafði verið um, og var þá
gerður nýr samningur og
þeim verkþáttum seinkað
aftur i upprunalegt horf. En
vegna þess að verktaki hafði
ekki getað staðið við að flýta
þessum verkþáttum, þá varð
að semja við hann um ný
bráðabirgðaverk og fyrir þau
fékk hann, að sjálfsögðu álit-
lega upphæð eða röskar 10
milj. og auðvitað hélt hann
þeim krónum, sem hann fékk
greiddar fyrir að ætla að
flýta verkinu við fyrri breyt-
ingu samningsins!!
Síðasta dæmið er bygging
Hólaskóla. Hönnun skólans
dróst óeðlilega lengi (!!) og
af þeirri ástæðu ákvað meiri-
hlutinn í borgarstjórn, að
verkið skyldi ekki boðið út
heldur samið við tiltekinn
byggingameistara úr Garða-
hreppi. Það vakti hinsvegar
athygli, að vandlega var forð-
ast að tala við samtök bygg-
ingameistara í Reykjavík eða
Meistarasamband bygginga-
manna og hefði þó mátt ætla,
að þeim væri treystandi mið-
að við þátttöku sambandsins í
prófkjöri íhaldsins.
En í öllum þessum dæmum
réðu úrslitum hulin en stundum
illa dulin tengsl milli embættis-
mannakerfis Sjálfstæðisflokks-
ins og þessara verktaka.
Það er eitt víst, að þessir
verktakar skaðast ekki á við-
skiptunum við borgina.
Sigurjón Pétursson
borgarráösmaöur