Dagblaðið Vísir - DV - 28.09.2002, Qupperneq 28

28
H&lqarblacf 1>"V"
LAUGARDAGUR 28. SEPTEM BER 2002
Lárus Orri sést hér í baráttu við Daniel Invincibile, leikmann Swindon í ensku 1. dcildinni á síðasta
keppnistímabili. DV-mynd Mike Simnionds
Hæfileikar
ekki allt
Knattspyrnumaðurinn Lárus Orri Siqurðsson, sem leikur nú með enska úruals-
deildarliðinu West Bromu/ich Albion, hefur farið löngu leiðina að toppnum íensku
knattspyrnunni. Hann spilaði íátta ár íi. og 2. deildinni með Stoke og West
Bromu/ich Albion og segist sjálfur hafa i/erið búinn að sætta sig i/ið að spila aldrei
íefstu deild íEnglandi þegar draumurinn rættist ímaíog West Bromu/ich tryggði
sér, flestum að ói/örum, sæti íúri/alsdeildinni. Óskar Hrafn Þorvaldsson settist
niður með Lárusi Orra á heimili hans íEnglandi og ræddi við hann um knatt-
spyrnuferilinn, upphaf, Enqland og landsliðið.
Hvenær byrjaöir þú að spila fótbolta?
Þetta hefur sennilega byrjað á Akranesi þegar
pabbi (Sigurður Lárusson) var að spila þar. Ég er bor-
inn og barnfæddur Akureyringur en við fluttum á
Skagann þegar ég var fimm ára. Allir strákarnir á
Akranesi voru í fótbolta daginn út og daginn inn og
ég fylgdi með. Það fyndna við þetta er kannski að það
að spila fótbolta var alls ekki það skemmtilegasta sem
ég gerði. Ég var hundlélegur og ég þvældist með upp
á félagsskapinn. Síðan var pabbi fyrirliði Akraness á
þessum tíma og það var gert ráð fyrir því að maður
yrði knattspyrnumaður.
Hvaða þýðingu hafði pabbi þinn fyrir ferilinn?
Pabbi hafði gífurleg áhrif á feril minn. Ég man að
þegar ég var að byrja að æfa með yngri landsliðunum
í æfingabúðum fyrir sunnan, þá var mér hent upp í
rúm klukkan tíu á kvöldin, af því að Akraborgin fór
snemma morguninn eftir, þegar maður hefði kannski
frekar viljað vera að labba um bæinn og eltast við
stelpurnar. Karlinn var harður og lagði mikla áherslu
á að ég legði mig fram á öllum æfingum og ég væri ef-
laust ekki í þessum sporum í dag ef ég heföi ekki
fengið þennan aga snemma. Hann var síðan þjálfari
minn í fjögur ár áður en ég fór út til Stoke og ég tel
að ein af ástæðunum fyrir því að ég fékk samning hjá
Stoke hafi verið sú að ég var i gríðarlega góðu formi.
Þaö er náttúrlega bara karlinum að þakka því að
hann var með mjög góð undirbúningstímabil.
Hvernig kom það til að þú fórst til Stoke?
Það var nú eiginlega bara tilviljun. Pabbi var rek-
inn frá Þór þegar tvær umferðir voru eftir af keppn-
istímabilinu 1994. Ég var mjög ósáttur við það og
hætti að spila með liðinu. Það voru tveir u-21 árs
landsleikir fram undan það haust og ég varð einhvern
veginn að halda mér í formi fyrir þá. Pabbi hafði þá
samband við Þorvald Örlygsson, sem er frændi minn
og var þá að spila með Stoke, og hann bjargaði þvi
fyrir mig að ég gat æft með liðinu þar til landsleikirn-
ir væru afstaðnir. Þetta var alls ekki hugsað þannig
að ég væri að reyna fá samning. Ég ætlaði bara að
reyna að halda mér í formi en Lou Macari, knatt-
spyrnustjóra Stoke, leist vel á mig og kallaði mig aft-
ur út seinna um veturinn eftir landsleikina og bauð
mér samning í framhaldinu. Ég var eiginlega réttur
maður á réttum stað, á réttum tíma.
Hvernig voru fyrstu árin hjá Stoke?
Fyrsta árið var mjög skemmtilegt. Það var reyndar
mikið sjokk fyrir mig að koma út. Leikmennirnir
voru miklu betri en ég átti að venjast frá Islandi og
hraðinn á æfingum var alveg geigvænlegur. Það eru
mörg atriði sem maður rekur sig á að maður þarf að
bæta þegar svona skref upp á við er tekið og ég tala
nú ekki um í ensku 1. deildinni. Ég er ekki stærsti
miðvörðurinn i boltanum og margir af þeim fram-
herjum sem leika í 1. deildinni eru gífurlega öflugir í
loftinu. Ég lenti í vandræðum með skallaeinvígin til
að byrja með en lagði mikla áherslu á að bæta mig í
því atriði og geri reyndar enn. Þegar leikmenn eru
ekki hærri en ég er þá þarf tímasetningin að vera í
lagi. Það var líka öðruvísi að læra tungumálið því aö
það var þó nokkuð frábrugðið enskunni sem ég lærði
í skólanum heima. Mér gekk vel með liðinu í 1. deild-
inni og var meðal annars valinn leikmaður ársins af
stuðningsmönnum félagsins. Annað árið, tímabilið
1995-1996, var líka mjög skemmtilegt. Þá enduðum
við i fjórða sæti í deildinni og komumst í umspil um
sæti í úrvalsdeildinni undir stjórn Lou Macari. Viö
spiluðum við Leicester í umspilinu en töpuðum
heima eftir að hafa gert jafntefli við þá á útivelli. Það
var mjög svekkjandi því að við vorum með miktu
betra lið en þeir.
Fallárið var erfíður tínii
Síðan fellur þú með Stoke tímabilið 1997-1998. Hvað
gerðist?
Þetta var fyrsta tímabilið okkar á hinum glæsilega
Brittania-leikvangi. Það var nýr knattspymustjóri
tekinn við, Chip Bates sem hafði verið aðstoðarmað-
ur Lou Macari og það gekk nokkuð vel til að byrja
með. Við vorum í einu af sex efstu sætunum í nóvem-
ber en af einhverjum óskiljanlegum ástæðum þá fór-
um við að tapa leikjum og ég held að við höfum ekki
unnið leik aftur fyrr en í febrúar. Þá vorum við
komnir mjög neðarlega í deildinni og töpuðum 7-0
heima fyrir Birmingham. Bates var ekki rekinn eftir
þann leik heldur spiluðum við enn einn leikinn og
unnum loks. Þá var Bates rekinn og Chris Kamara
tók við. Hann stjórnaði liðinu i 16 leiki þar sem við
unnum aðeins einn og hann var rekinn í kjölfarið. Þá
tók annar karl við sem ég man bara ekki hvað heitir
en hann var aðstoðarmaður Chip Bates. Hann var
með okkur síðustu fjóra leikina en í raun og veru var
þetta timabil hreinasti hryllingur. Chip Bates var
með sína menn, Chris Kamara var með sína menn og
karlinn sem ég man ekki hvað heitir var með sína
menn. Það voru allir að breyta öllu og andinn í liðinu
var ömurlegur. Ég man að ég var fyrirliði á þessum
tíma og það voru alls konar gamlar hetjur fengnar til
liðsins eins og Neville Southall sem var gjörsamlega
gagnslaus á þessum tíma og Paul Stewart sem lék
með Tottenham og Liverpool áður fyrr. Þetta voru
karlar sem hugsuðu ekki um neitt annað en sjálfan
sig og ég man eftir því að einu sinni þegar ég mætti
á æfingu þá voru þeir búnir að kalla saman fund. Þar
ætluðu þeir að fá alla leikmennina til að samþykkja
að þjálfarinn yrði rekinn og aö þeir tækju við. Ég sem
fyrirliði, aðeins 23 ára gamall, þurfti að vinna í þess-
um málum á móti þessum gömlu hetjum. Það var
endalaust vesen og lélegur andi, olnbogaskot á æfing-
um og eintóm leiðindi þannig þetta stefndi bara í eina
átt. Þetta var mjög erfiður tími, sá erflðasti á ferlin-
um og ég lærði mikið á honum. Ég tók fótboltann
kannski einum of nærri mér á þessum tíma og mér
sem fyrirliða fannst að ég bæri ábyrgð á öllu því sem
viðkom liðinu. Ég lærði eftir þennan tima aö skilja
vandamálin í boltanum eftir á æfingasvæðinu þegar
ég fer heim og setja fjölskylduhattinn á, ef það má
orða það svo. Þetta var orðið svo slæmt að ég var
hættur að sofa fyrir áhyggjum.
Síðan varstu seldur til West Bromwich Albion. Var
það að þinni eigin ósk?
Ég spilaði eitt ár með Stoke í 2. deildinni en þann
vetur var ég strax ákveðinn í því að fara frá félaginu.
Ég átti eftir eitt ár af samningnum sumarið 1999 og ég
hafði hafnað tveimur eða þremur tilboðum frá þeim
það sumar. Ég gerði þeim það ljóst mjög snemma aö
ef að þeir ætluðu sér að fá einhvern pening fyrir mig
þá yrðu þeir að selja mig þá því að ég ætlaði ekki að
skrifa undir nýjan samning. Ég vildi komast í burtu