Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1946, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
523
Vestrænum þjóðum munu þykja
það hlægilega litlar sakargiftir að
kalla konu fyrir dóm fyrir það eitt
að gefa hýrt auga. En jeg hefi hlust
að á aðrar málstefnur og aldrei
heyrt þyngri sakargiftir bornar á
konu en það að henni sje ósýnt um
heimilisstörf, að hún sje of mál-
skrafsmikil og kærulaus. Því að
það er óhugsandi að nokkur kona
brjóti alvarlega af sjer gagnvart
manni sínum og fjölskyldu. Það er
óhugsandi að að þær sjeu manni
sínum ótrúar. Slíkt gæti þeim
aldrei komið komið til hugar. Það
má líka teljast óhugsandi að ungj
stúlka hrasi. Og það er enn fjöl-
skyidulífinu að þakka. Því að það
er eigi aðeins að lauslát stúlka hafi
fyrirgert allri von um að eignast
mann, heldur mundu allar systur
hennar verða teknar úr hópi þeirra
sem taldar eru gott kvonfang. Þess
vegna gætir hver ung stúlka heið-
urs síns.
★
Einu sinni varð uppi fótur og fit,
venju fremur, heima hjá okkur, og
innan skamms höfðu allir fengið að
vita hvernig á því stóð. Idiong, eldri
bróðir minn, vildi fá sjer konu.
Hann var þá 17 ára.
Hann hafði blátt áfram farið til
mömmu og sagt við hana: „Jeg
ætla að taka mjer konu, ef þú vilt
velja hana handa mjer.“
í hálfan mánuð höfðu svo farið
fram ráðagerðir á bak við tjöldin,
án þess að við krakkarnir vissum
af. Allar konurnar, mágkonur,
frænkur og frænku frænkur, höfðu
setið á ráðstefnum til að ræða um
hvert konuefnið mundi best. Ungu
stúlkurnar höfðu verið bornar sam
an rækilega og alt metið: fjölskyldu
líf þeirra (og stærð fjölskyldu auð-
vitað líka) heilsufar ættanna og
fortíð þeirra. Að lokum var ákveð-
ið að tala við Chukwuemaka og
konu hans og biðja dóttur þeirra,
sem hjet Oyilinni.
Nú var farið í heimsókn til þeirra
og fór öll fjölskyldan og jeg auð-
vitað með. Við fórum méð gjafir,
pálmavín, og var sest að drykkju
undir eins og við vorum komin inn
í hús Chukwuemaka.
•
Talað var um alt milli himins og
jarðar, nema erindið —- um veðrið,'
uppskeruna og stjórnmál. Idióng
sagði ekki eitt einasta orð. En stúlk
an gekk um beina og var altaf á
ferðinni milli eldhús og setuskála.
Að lokum helt faðir minn stutta
ræðu: „Vinir mínir“, sagði hann,
„þið munuð fara nærri' um það
hvert erindi við eigum. Elsti sonur
minn óskar að fá Oyilinni fyrir
konu. Við mundum telja okkur það
mikinn heiður ef þið samþyktuð
þann ráðahag.“
Húsfreyja reis á fætur til að
segja Oyilinni tíðindin, en hún
hafði gætt þess að vera frammi í
eldhúsi þegar bónorðið var borið
upp. Oyilinni varð niðurlút en sagði
ekkert. Það þýddi ,.já“. Að vísu
hefði ekki skift neinu máli þótt
hún hefði sagt nei. Því að hjer var
ckki um að ræða giftingu ungrar
stúlku og pilts, iíeldur tengdir milli
ætta.
Eftir þetta fórum við öll heim.
Næst var að ákveða mund konunn-
ar. En það var engum vandkvæðum
bundið> því að faðir minn var höfð-
ingi eða kóngur, ef þið viljið kalla
hann svo, og stórríkur. En 'hefði
hann verið fátækur maður, þá
hefði sonur hans ekki fengið kon-
una fyr æn mundurinn var að fullu
greiddur foreldrum hennar.
Að þessu sinni samsvaraði mund
urinn 2£)0 dollurum. Upphæðin er
mismunandi, 100-300 dollarar, eftir
því hvar er í Nigeriu. Fer það mjög
eftir venjum á hverjum stað, en
alls ekki eftir efnahag þeirra, sem
hlut eiga að máli.
Meðan á festum stóð hittust þau
hjónaleysin mjög sjaldan, voru
aldrei tvö saman, áttu engar laun-
stefnur með sjer, kystust ekki nje
sýndu hvort öðru nein ástaratlot.
í okkar tungumáli er ekkert nafn
á ást, við tölum aðeins um „að lítast
á“. Meifa að segja, það eru mjög fá
orð í málinu ef þau eru þá nokkur,
Sem eiga við ástalíf karls og konu,
nje heldur ástarorð.
★
Nú kom að giftingardeginum, og
þá var mikið um að vera. Heima í
húsi bróður míns söfnuðust saman
allir vinir hans og ættingjar og þar
var etið og drukkið, sungið og daná
að. Eins var á heimili brúðurinnar,
þar voru allar vinkonur hennas og
ættingjar.
Klukkan níu um kvöldið hófst
svo aðal athöfnin.
Oyilinni, vinstúlkur hennar og
fjölskylda helt á stað í stórri
fylkingu heim til okkar. Ovilinni
var í sínum bqstu skartklæðum
með alt skraut sitt, hálsfestar og
armhringa. Við hlið hennar gengu
bestu vinstúlkur hennar og á eftir
komu svo hinar vinstúlkurnar og
fjölskyidan. Frændur liennar báru
allar eigur hennar og brúðargjafir
— miklu meira en 200 dóllara virði.
Einn var með nýja saumavjel.
Tveir roguðust með stóra kistu á
milli sín. Aðrir voru með kassa,
fatabögla, búsáhöld, potta og pönn-
ur og mat.
Og hjer, eins og í Ameríku, stóð
fjöldi fólks við veginn til að horfa
á, og konurnar hrópuðu: „Er hún
ekki fögur?“ eða „Hvílíkar dýrindis
gjafir!“
Þegar fylkingin var komin inn í
húsagarð okkar, var öllum farangr-
inum raðað fyrir utan hús bróður
míns, svo að aílir úr báðum fjöl-
skyldun;im gæti skoðað hann og
dást að honum.
Svo var slegið upp veislu og