Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1946, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
529

maóacjci:
MANNÝGUR TARFUR
Hefurðu nökkurn tíma heyrt get-
ið um Enock Skinner, sem hafði
naut til að ráðast á fólk. Ónei, þá
skal jeg segja þjer söguna af því.
Enock átti jörð skamt frá Pike.
Jeg hugsa að landið hafi verið
súrt eins og Enock sjálfur, því að
mjólkin, sem hann seldi var grá og
blá landalaus mjólk, eins og- þeir
segja. Fólk helt áfram að kaupa
mjólk af honum, vegna þess að það
hafði keypt mjóik af gamla Skinn-
er, og gamli Elias var ágætis karl
og öllum þótti vænt um hann. En
þegar hann dó þá breyttist alt.
Gamla konan fór þó í hornið til
þeirra Enocks og konunnar hans, og
menn sögðu að unga konan gerði
alt sem hún gæti til að halda í horf-
inu, en Rnock var mesti þrjótur,
það má hann eiga.
Það lá gata þvert yfir landið hans
Enocks og fólk, sem kom neðan úr
dalnum og ætlaði til þorpsins, fór
hana vanaiega til að stytta sjer leið
Það munaði hálfri mílu eða að fara
þjóðveginn.
„Jeg vil ekki hafa að fólk sje að
troða niður landið mitt“, sagði
Enock.
„Þú mátt ekki loka götunni“,
vegis. Auk þess fjekk Ilyusckin
000.000 rúblur hjá stjórninni sem við-
urkenningu fyrir að finna upp hina
frægu Stormovik-flugvjel.
Eins og á þessu má sjá, geta menn
fengið stórtekjur fyrir unnin afrek,
alveg eins og í auðvaldslöndunum, en
auk þess stórkostleg verðlaun. Það
er einn þátturinn í uppbyggingu
Sovjet-ríkjanna.
(Eftir „Die Weltwoche" í Ziirich).
sagði móðir hans. „Þetta hefir verið
alfaraleið síðan jeg man fyrst eftir
mjer.“
„Jeg ætla ekki að loka götunni“,
sagði Enock. „En jeg ætla að hleypa
Towler út á blettinn.11
Towler'var stór, svartur boli og
mannýgur. Það var ekkert undir
honum að eiga, og það var slympi-
lukka ef maður komst undan hon-
um.
„Þú mátt ekki setja Towler út á
blettinn“, sagði móðir Enocks.
„Hann getur orðið einhverjum að
skaða.“
„Þeir um það“, sagði Enock. „Það
kemur ekki mjer við“.
Pósturinn, hann Jói Battersby,
var sá fyrs,ti sem fór götuna, því
að hann ætlaði að stytta sjer leið.
Og þó að hann væri ekki lengur
góður að hlaupa, þá fór hann í ein-
um spretti yfir blettinn og stökk
yfir garðinn með póstpokann á bak
inu eins og ekkert væri. Svo ætlaði
Tom Withers að fá sjer morgun-
göngu áður en hann færi til vinnu,
af því að veðrið var gott. Og hann
fór götuna. Towler var þar á beit,
ósköp sakleysislegur, en það hefir
víst hlaupið einhver skrattinn í
hann þegar hann sá hattinn hans
Toms, því að hann var með hattinn
á öðru horninu það sem eftir var
dagsins.
Nú frjettist þetta um alt þorpið
og þeir kölluðu saman mótmæla-
fund.
Konurnar voru miklu æstari en
karlmennirnir, því að börnin voru
vön að fara þessa götu í skólann.
Sumir sögðu að það væri best að
stefna Enock, aðrir sögðu að það
væri rjettast að kaffæra hann í
tjörninni, en að lokum var sam-
þykt að senda nefnd manna á fund
hans.
Enock var að moka mykju á
vagn með kvísl þegar þeir komu. o:»
hann helt áfram að moka þótt
þeir kæmu.
„Sjáðu nú, Enock“, sagði Paisen
gamli, sem var orðinn fulltíða mað-
ur þegar Enock fæddist, „þessi
nefnd er komin til að segja þjer, að
ef þú tekur ekki^ nautið burtu og
lofar heiðvirðu fólki að ganga um
götuna, þá verður það verst fyrir
þig sjálfan.“
„Farðu heim, Paisen, og -sestu í
eldhúshornið11, sagði Enock. „Jeg
á þetta land og jeg á nautið og jeg
er sjálfráður að því hvað jeg geri
með hvort tveggja. Menn geta farið
eftir þjóðveginum ef þeir eru hrædd
ir við bola. Það kemur mjer ekkert
við.“
Nefndin fór og reyndi að bera
sig vel og svo heldu þeir raðstefnu
í veitingahúsinu. Þeir sátu þar þang
að til lokað var og veltu málinu
fyrir sjer frá öllum hliðum. En
þegar Tom Withers kom heim, þá
sagði kella hans við hann:
„Það er ekkert gagn í þessari
nefnd. Láttu mig fást við þrælinn
og við skulum sjá hvernig fer.“
Hún var uppi fyrir allar aldir
næsta morgun og gekk hús úr húsi
og talaði við allar konurnar eins