Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1946, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ■ R jf >
531
JffUf
Hann var kryplingur og hjet Kórraákur.
Hann átti heima í Tipperary-hjeraði, skamt
frá einum álfhólnum (eða dún). Einu sinni
var hann seint á ferð |>ar og )>á heyrði hann
að álfarnir voru að syngja. Söngurinn var ein-
kennilegur:
Mánudagur. Þriðjudagur,
Mánudagur, Þriðjudagur,
hvað eftir annað. Eftir nokkra stund var Kór-
mákur orðinn )>reytlur að hlusta á livað ]>etta
var einhæft, svo að hann tók undir og söng:
..Miðvikudagur“ á eftir hverri hendingu. Þá
heyrði hann að miirg hundruð litlir álfar hróp-
uðu af fögnuði: hann er dásamlegt skáld
!Hann hefir gert sönginn okkar fegurri!“ Og
svo komu )>eir út og drógu hann inn í hólinn,
og )>ar var slegið upp veislu fvrir hann. Þegar
hann hafði etið sig saddan, sagði álfakóngur-
inn við hann: ,.Þú hefir gert sönginn okkar
fegurri. Að lannum fyrir )>að skaltu fá eina
ósk uppfylta. Hvers viltu óska ]>jer?“ En
Kórmákur svaraði: „Jeg óska f>ess heitast af
öllu að losna við þetta*ljóta æxli, sem jeg
hefi á bdkinu '. Þá snart konungur hann með
veldissprota sínum, og í sama hili hvarf æxlið
af honum og hann varð beinn og gjörfulegur^
maður. Svo hófust veisluhöldin aftur með söng
og dansi og hljóðfæraslætti og Kórmákur
drakk svo inikiö að hann sofnaði.
Þegar hann vaknaði lá hanfi un<nr hólnum
og helt að Jætta hefði alt verið draumur. En
)>egar hann ætlaði að )>reifa um æxlið, ]>á
var ]>að farið! Og hann fór lieim, glaðari en
frá verði sagt, og allir urðu forviða á ]>eirri
breytingu, sem á honum var orðin. Og sagan
um það góðverk, sem álfarnir höfðu gert á
honum, barst út um alt landið, norður, suður,
austur og vestur. Svo var það einn dag, að
giimul kona kom til Tipperary og spurði hvar
Kórmákur ætti heima. Henni var fylgt ]>ang-
að og þá sagði hún: , Jeg er að austgn og jeg
á son sem Diarmuid heitir. Hann er með
Ijótt æxli eins og þú hafðir. Segðu injer nú
hvernig þú fórst að því að fá álfana til þess
að losa ]>ig við ]>að“.
Kórmákur sagði lienni nú frá því hvernig
hann hefði endurbætt söng álfanna, og að
kóngurinn hefði í þakklætisskyni losað sig við
æxlið. Síðan fór gamla konan og þóttist hafa
fengið góð erindislok. Svo sendi hún son sinn
til álfhólsins. Diarmuid var bæði uppstökkur
og geðillur. Hann settist undir hólinn og beið
]>angað til hann heyrði álfana fara að svngja:
Mánudagur, Þriðjudagur, Miðvikudagur,
Mánudagur, Þriðjudagur, Miðvikudagur....
Þá kallaði hann: „Og Fimtudagur, asnarnir
ykkar“, án þess að bíða eftir að það ætti við.
Þá þustu allir álfarnir út úr hólnum og köll-
uðu: „Grípið hann! Hann hefir spilt söngnum
okkar!‘ Og þeir gripu hann, drógu hann inn í
hólinn'og leiddu hann fram fvrir kónginn. En
hann sagði: „Ur því að þú varst svona vond-
ur. Diarmuid, ]>á skaltu hafa tvær kryppurnar
eftir þetta“. Og konungurinn snart hann með
veldisprota sínum. og upp frá því var Diar-
muid með tvö æxli á bakinu.----
V ^ ^ ^ ^
JEG var á ferð í New York. —
Einhvern daginn kom jeg þar að,
sem lítill flutningabíll, fermdur
glervöru, ók aftur á bak út úr húsa
sundi, en þegar hann kom út á göt-
una lenti hann í árekstri við ann-
an miklu stærri bíl. Við árekstur-
inn brotnaði öll glervaran og bíl-
stjórinn var svo aumingjalegur, að
jeg helt að hann mundi fara að
gráta.
Fjöldi fólks safnaðist þegar sam
an þarna til að horfa á. Allt í einu
gekk góðlegur og roskinn maður
út úr hópnum og ávarpaði bíl-
stjórann:
— Verður þú sjálfur að borga
þetta tjón?
— Jeg er hræddur um það,
svaraði bílstjórinn.
— Veslingur, sagði góðlegi mað-
urinn. Hjerna er dollar handa þjer.
Og jeg er viss um að fleiri vilja
hjálpast að því að bæta þjer tjón-
ið. Komdu með hattinn þinn.
Rúmlega hundrað manns kast-
aði seðlum í hattinn. Svo tvístrað-
ist hópurinn og góðlegi maðurinn
fór líka. Bílstjórinn stóð með
hattinn fullan af seðlum og horfði
á eftir gþðlega míanninum. Svo
sagði hann:
— Þetta er maður,- sem kann að
grípa tækifærið þegar það gefst.
Hann er húsbóndi minn.

'ocýur ófon
OLÍUFJELAG í Ameríku gerði
mann út af örkinni til þess að reyna
að kaupa .^af bónda nokkrum í
Texas landspildu, þar sem olíu-
námur voru. Bóndi stóð úti og
horfði út yfir grænar grundir þar
sem kýr hans voru á beit, og
hverju tilboði sendimannsin^ svar-
aði hann neitandi.
Þegar bóndi enn neitar hæsta
boði sendimannsins, var sendi-
maður svo sem ekki af baki dott-
inn.
— Hugsið um það, mælti hann,
hvað þjer getið gert mikið fyrir
þessa peninga. Þjer getið látið
yður og fjölskyldu yðar líða miklu
betur en áður, þjer getið^byggt-
yður nýít hús og fengið rafmagn
í það, og þjer getið keypt yður
allskopar vinnuvjelar, til þess að
ljetta störfin. Finnst yður það
ekki freistandi?
— Nei, sagði bóndi.
— Hugsið yður það að hjer úti
á grundunum væri kominn nokk-
urs konar skógur af dæluturnum,
þar sem olíunni er ausið upp, þar
sem gullið streymir upp úr jörð-
inni nótt og dag. Hugsið yður hve
dásamlegt yrði yfir þetta að líta í
rökkrinu, þegar allt er uppljómað
og dæluturnarnir eru eins og ótal
jólatrje. Getið þjer ímyndað yður
nokkra fegurri sjón?
— Já, sagði bóndinn og benti út
í hagann, grænar grundir með
rauðum kúm á beit.
^ ^
LEIÐRJETTING. í skýringum
með myndinni frá Möðruvöllum í
seinustu Lesbók varð meinleg
villa. Guðmundur Hávarsson sá
sem þar er fór til Ameríku og
ílendist þar, og var alt annar
en Guðmundur kóngsekill. Þá stóð
og að Stórulaugar væri í Báfðar-
dal, átti að vera Reykjadal.