Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1946, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
527
^4. C4ronin:
KERTALJÓS Í VÍN
VIKUM saman hafði jeg hlakkað
til þess að koma til Vínar, borgarinn-
ar, sem jeg þekti svo vel og unni svo
heitt. En alt frá þeirri stundu er flug-
vjelin lenti breyttist þetta, jeg varð
fyrir vonbrigðum og gremjan óx eftir
því sem lengur leið. Ekkert herbergi
var að fá í Ilotel Bristol. Seinast var
mjer útvegað herbergi í skuggalegu
húsi í Kárntnerstrasse. Þetta her-
bergi var kalt og lítið um húsgögn.
Til morgunverðar var grænmetissúpa
og dósakjöt.
Um kvöldið var hvast og kalt. Jeg
fór þá að skoða mig um í borginni.
Jeg gekk fram hjá dómkirkjunni, sem
var sundur skotin, og söngleikahöll-
inni, sem var í rústum. Ekki ljetti
mjer í skapi við það. Gat ,það verið
að þetta væri hin fagra borg, þar sem
jeg hafði heyrt Charlotte Lehmann
syngja í Bohéme og síðan ekið í opn-
um vagni um göturnar, sem voru
krökar af glaðværi> fólki, er helt
„Heurigen“ (upþskeruhátíðina)P Jeg
hafði að vísu ekki gengið að því grufl-
andi, að miklar skemdir höfðu orðið
á borginni, að þar væri hrunin hús,
haugaT af rusli á götunum. Já, jeg
hafði einnig búið mig undir það að
sjá sprengdar brýr á Dóná. En jeg
hafði ekki búist við þessu kalda, þögla
vonleysi, sem næddi eins og nístandi
súgur um gráar og óþrifalegar götur,
milli húsa með gluggahlerum.
Nöturleiki borgarinnar rann mjer í
merg og bein, og jeg varð reiður, upp
í mjer kom ilska við forsjónina, út af
því, að annað eins og þetta gæti átt
sjer stað. Og ekki batnaði skapið þeg-
ar febrúarmyrkrið skall yfir og hann
byrjaði að rigna. Þetta var ískalt
regn, blandað hagli og krapi, og lamdi
inn í mann, svo að jeg helt að her-
mannakápan, sem jeg var í utan yfir
vetrarfrakkanum, mundi verða gegn-
vot.
Jeg var nú kominn í austurhverfi
borgarinnar og til þess að standa af
mjer regnið, leitaði jeg húsaskjóls í
lítilli kirkju, sem enn stóð uppi. Hún
var tóm og þar var myrkt inni. Að-
eins sást ofurlítil glæta frá lampan-
um, sem sífelt logar á. Jeg settist og
hugðist bíða þangað til verstu hryðj-
unni slotaði.
Alt í einu heyrði jeg fótatak. Jeg
sneri mjer við og sá að gamall maður
kom inn í kirkjuna. Hann var hár
og magur, en bar sig vel. Um leið og
hann gekk fram hjá mjer sá jeg, mjer
til undrunar, að hann var með barn
í fanginu, litla stúlku, á að giska sex
ára gamla. Hvorugt þeirra var í yfir-
höfn og föt þeirra voru slitin og bætt,
svo að raun var á að horfa.
Hann gekk að hliðaraltari og setti
barnið þar gætilega niður. Jeg sá það
á tilburðum hennar að hún mundi
ekki geta gengið Hann studdi hana,
hjálpaði henni til að krjúpa og lagði
hendur hennar á gráturnar, svo að
hún gæti haldið sjer, og alt þetta
gerði hann með ástúðlegri þolinmæði.
Svo brosti hann við henni, eins og
hann vildi gefa henni viðurkenningu
fyrir það hvað hún væri dugleg. Síðan
kraup hann á knje við hlið hennar,
magur en beinn.
Þau krupu þarna í nokkrar mínút-
ur. Svo stóð gamli maðurinn á fætur.
Jeg heyrði glamra í litlum pening,
sem lagður var í guðskistuna. Nú tók
hann kerti úr vasa sínum og kveikti
á því. Rjetti hann það svo að barn-
inu. Hún helt því stundarkorn í hendi,
sem var svo mögur, að hún sýndist
gagnsæ, en ljóminn af ljósinu ljek um
höfuð hennar. Jeg sá að gleðisvipur
1tom á fölt og kinnfiskasogið andlit
hennar. Hún setti því næst kertið fyr-
ir framan altarið, horfði hugfangin á
það um stund og leit svo til himna.
A þenna hátt færði hún hinni heilögu
mey fórn sína.
Gamli maðurinn reis nú á fætur, •
tók barnið í fang sjer og gekk út úr
kirkjunni. Allan tímann hafði mjer
fundist sem jeg. væri að hnýsast í
helgasta leyndarmál þeirra, og jeg
fyrirvarð mig fyrir það, eins og jeg
hefði gert helgispjöll. Samt sem áður
rak einhver innri hvöt mig til þess
að veita þeim eftirför.
Fyrir utan kirkjudyrnar stóð lítill
vagn sem einhver viðvaningur hafði
klambrað saman. Það var ekki annað
en ljelegur kassi, sem tvö sköft höfðu
verið negld á, og undir honum voru
hjól af aflóga barnavagni, og var tog-
leðrið slitið af þeim fyrir löngu. Gamli
maðurinn setti barnið í þetta eyki og
breiddi gamlan kartöflupoka ofan á
hana. Nú var jeg svo nærri þeim, að
það, sem mig hafði grunað áður, varð
að visíu. Alt útlit gamla mannsins
bar þess vitni að hann var höfðingi,
einn úr hópi Vínar aðalsins, sem hafði
mist alt sitt, án þess að eiga sök á því.
Barnið líktist honum svo mjö-
auðsjeð var að hann mundi ... !
þess.
Þegar hann hafði vafið pokanum
vel að fótum hennar, leit hann á mig.
Ótal spurningar voru komnar fram á
varir mínár. En eitthvað — máske
það hafi verið tignarleiki hans — hélt