Morgunblaðið - 18.08.2002, Síða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 18. ÁGÚST 2002 35
✝ Hjalti Haralds-son fæddist á
Þorleifsstöðum í
Svarfaðardal 6. des-
ember 1917. Hann
lést á Dalbæ á Dal-
vík 11. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Haraldur
Stefánsson, f. 20 des.
1883, d. 21. júní
1958, og kona hans
Anna Jóhannesdótt-
ir, f. 9.júní 1890, d.
5.okt. 1974. Systkini
Hjalta eru: Stefanía
Kristín, f. 29.
nóv.1912 (látin), Friðrika Vigdís,
f. 2. jan. 1915 (látin), Jóhannes, f.
13. ágúst 1916 (látinn), Halldór
Kristinn, f. 23. feb. 1920 (látinn),
Lárus Blómkvist, f. 10. des. 1925
(látinn), Fríða Hrönn, f. 5. maí
1938, búsett í Kópavogi.
Eiginkona Hjalta var Anna
Sölvadóttir, f. 6. ágúst 1923, á
Sviðningi í Kolbeinsdal í Skaga-
firði, d. 17. júlí 2000. Börn þeirra
eru: 1) Haraldur Gauti, f. 12.5.
1946, búsettur á Akranesi, maki:
Hjördís Líndal Guðnadóttir.
Börn þeirra eru Guðni Hjalti,
Kolbrún Linda og Halldór Krist-
inn. Þau eiga sjö barnabörn. 2)
Jónína, f. 4.4. 1948, búsett á Ak-
ureyri . Barn hennar er Inga
María, faðir Ingu er Stefán Frið-
geirsson. Maki Jónínu: Grétar
Geirsson (skildu). Þeirra börn
eru Anna Guðrún, Ásta Guðbjörg
og Kolbrún Erla. Jónína á sjö
barnabörn. 3) Halldóra Kristín, f.
23.2. 1950, búsett á Dalvík, maki
Árni Guðfinnsson. Þeirra börn
eru Hjalti, Auður og Guðfinna.
Þau eiga þrjú barnabörn. 4) Sölvi
Haukur, búsettur í Svarfaðardal,
f. 20.4. 1952, maki: Rósa Sigrún
Kristjánsdóttir. Þeirra börn eru
Kristján Loftur (látinn), Sigurður
Jóhann, Ómar Hjalti, Anna
Heiða, Jón Haraldur og Kristjana
Lóa. 5) Jón Ragnar, f. 28.4. 1955,
búsettur í Svarfaðardal, maki
Dóra Kristín Kristinsdóttir.
Þeirra börn Silja Dröfn og Sonja
Björk. Dóttir Dóru sem ólst upp
hjá þeim er Sara
Dögg. 6) Anna Sig-
ríður, f. 14.4. 1960,
búsett á Dalvík,
maki Gunnar Aðal-
björnsson. Þeirra
börn: Hafþór, Eyþór
og Sigríður Jódís.7)
Sólveig María, f.
19.5. 1964, búsett á
Dalvík, maki Arn-
þór Guðjón Bene-
diktsson. Þeirra
barn er Benedikta.
Sólveig var áður í
sambúð með Guð-
brandi Guðbrands-
syni. Þeirra börn eru Aníta og
Andrea. 8) Hjalti Viðar, f. 23.9.
1966, búsettur í Svarfaðardal,
maki Hildur Birna Jónsdóttir.
Þeirra börn Kjartan, Jón Bjarni
og Daníel Máni.
Hjalti fluttist ungur með for-
eldurm sínum að Ytra- Garðs-
horni og ólst þar upp. Hann
veiktist á unglingsárum af berkl-
um og var í nokkur ár á Kristnes-
hæli, náði heilsu með næsta
undraverðum hætti. Hann var
farkennari í Saurbæjar-og Öng-
ulsstaðahreppi 1941–42 og varð
búfræðingur frá. Hólaskóla 1944.
Hjalti og Anna hófu búskap á
Litla-Hamri í Öngulstaðahreppi
1945 og bjuggu þar til 1950 er
þau tóku við búi í Ytra-Garðs-
horni og var Hjalti þar bóndi alla
sína starfsævi.
Hjalti tók virkan þátt í fé-
lagsmálum, var oddviti í Svarf-
aðardalshreppi, hafði frumkvæði
að borun eftir heitu vatni á
Hamri og í Laugarhlíð í Svarf-
aðardal. Hann starfaði sem kenn-
ari við Húsabakkaskóla frá 1959–
73, tók virkan þátt í kórastarfi og
var einn af stofnendum Kiwanis-
klúbbsins Hrólfs. Hann var frum-
kvöðull að stofnun Golfklúbbsins
Hamars, sat í stjórn UMSE um
tíma og á Alþingi sem varaþing-
maður árin 1966, 1968 og 1969.
Útför Hjalta verður gerð frá
Dalvíkurkirkju á morgun, mánu-
daginn 19. ágúst, og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Elsku afi og langafi. Ég sit hérna
fyrir framan tölvuna og hugsa til
baka og minningarnar eru margar
sem koma upp í hugann, sérstaklega
er mér það minnisstætt þegar ég var
sendur í sveitina til ömmu og afa.
Það var margt sem ég lærði þessi
sumur sem ég var hjá ykkur og
margt var brallað.
Þú hafðir alla tíð sérstakt lag á
börnum og minnist ég þess þegar við
heimsóttum ykkur í síðasta skiptið
áður en amma dó. Þá kallaðir þú á
Catherine og fórst með hana inn í
stofu og spilaðir á sög fyrir hana.
Hún var alveg dolfallin yfir þessu og
man hún það ennþá.
Þú hugsaðir svo vel um hana
ömmu í hennar veikindum og þegar
við komum að jarðarförinni hennar
fannst mér í fyrsta skipti að þú værir
kannski farinn að eldast, en það var
afstætt í þínum huga.
Þú varst alla tíð svo fullur af orku
og þegar veikindin voru farin að
hægja verulega á þér hlýtur þér að
hafa liðið sem fanga í eigin líkama en
hugsunin var alla tíð mjög frjó og ef
upp komu vandamál á lífsleiðinni
voru þau eingöngu þar til að takast á
við þau. Þannig var viðhorf þitt til
lífsins. Núna finnur þú ekki meira til
og er það huggun harmi gegn, og ef-
laust ert þú kominn á fulla ferð aftur
og ekkert hægir á þér lengur.
En nú er komin kveðjustund og
það er sárt að þurfa að kveðja en ég
mun alla tíð muna þá tíma sem ég var
hjá ykkur ömmu og tel ég ykkur eiga
stóran hluta í mér.
Kveðja frá Marie Ann, Hjalta
Mikael, Catherine Soffíu og Hönnu
Louisu.
Guðni Hjalti Haraldsson.
Við rennum í hlaðið á Saabinum,
sjáum ömmu í eldhúsglugganum og
afi stendur á tröppunum að taka á
móti fólkinu.
Hann heilsar með kossi og skeggið
stingur mig í kinnina, og segir svo:
„Ertu komin, blessunin?“ Þetta er
mín sterkasta minning frá ömmu og
afa í Garðshorni sem rifjaðist sterkt
upp fyrir mér sunnudaginn síðastlið-
inn. Afi var dáinn, afi sem faldi
páskaeggin, afi sem heilsaði og
kvaddi með kossi og stingandi
skegginu, afi sem hafði alltaf mikið
að bardúsa en samt gaf sér tíma til
að spjalla við okkur krakkana.
Hann spilaði bíum bíum bambaló á
sögina þegar við komum að heim-
sækja þau ömmu. Það var mikil
kúnst.
Ég fór að heimsækja hann á Dal-
vík ekki alls fyrir löngu, þá sá ég sög-
ina liggja á eldhúsbekknum, hann
sagðist vera hættur að spila. Þá vissi
ég og sá að veikindin voru að sigra
þennan mikla mann. Elsku afi, takk
fyrir allar stundirnar sem við áttum
og þann heiður að vera beðin að
syngja í afmælinu þínu.
Nú kemur enginn í Garðshorn og
sér ömmu í eldhúsglugganum og afa
á tröppunum, nú fær enginn koss og
kveðju frá afa með skeggið sem risp-
aði litla kinn.
Góður Guð geymir ömmu og afa,
þau eru saman á ný á sínum stað þar
sem kvöl og veikindi plaga engan.
Þakka góðar stundir.
Kolbrún Erla.
Lífið rennur sem lækur
með lygnu og djúpan hyl,
grefur sér farveg og fellur
um flúðir og klettagil,
við bakkana beggja megin,
blandast hin tæra lind
uns lækurinn orðinn er allur
annarra spegilmynd.
Lækurinn minnir á lífið,
lindin er tær og hrein
í fljótið ber hann öll fræin
sem falla af næstu grein.
En fljótið er lífsins ferja
er flytur með þungum straum
ljóðið um lindina tæru,
lækjarins óskadraum.
(Sigurður Hansen.)
Hann situr á stól og er að spila á
sögina sína, í kringum hann sitja
barnabörnin og hlusta á. Þessi sjón
var ekki óalgeng þegar ég var lítil
stelpa, í stofunni sat hann afi minn og
leyfði okkur að hlusta á sig spila, oft-
ast sat hann með lokuð augun og lifði
sig inn í músíkina að fullu. Hann var
einnig mjög söngelskur og sönglaði
iðulega við hin ýmsu verk en oftast
er hann gekk eftir ganginum og var á
leið í eldhúsið til ömmu að fá sér
kaffibolla. Ég gleymi minni dvöl í
Ytra-Garðshorni aldrei, því þar var
alltaf glatt á hjalla, mörg börn að leik
og mikill gestagangur, og þótti fólki
gott að setjast í eldhúsið í Garðs-
horni og fá sér kaffi og spjalla. Afi
minn gerði allt vel sem hann setti
hug sinn í, og alltaf var hann tilbúinn
að spjalla og leika við barnabörnin.
Elísu Eir dóttur minni fannst það
upplifun að fara að hitta afa langa
eins og hún kallaði hann og sér mikið
eftir honum, en ég hugga hana með
því að segja henni að nú sé afi langi
kominn til hennar ömmu löngu og
þau séu bæði glöð og ánægð að vera
saman á ný. Ég vil muna þau eins og
ég sá þau oft í eldhúsinu í Garðs-
horni. Þá stendur amma við bekkinn
og afi kemur og kyssir hana á kinn-
ina og sest svo við borðið og fær sér
kaffibolla og mola með.
Elsku afi, takk fyrir allar þær
stundir sem við áttum saman og það
er hughreystandi að hugsa til þess að
núna líður þér vel, og þjáningum þín-
um er lokið.
Þín dótturdóttir,
Ásta.
Elskulegur afi okkar Hjalti er lát-
inn. Við kveðjum hann í dag með
söknuði, en við varðveitum minning-
ar um frábæran og hjartagóðan
mann, sem alltaf tók vel á móti okkur
með ýmsu góðgæti. Hann virtist allt-
af hafa tíma til að sprella við okkur
þegar við komum í heimsókn. Elsku
afi, loks ertu kominn á staðinn, sem
þú vildir alltaf vera á, við hliðina á
ömmu. Við þökkum margar yndis-
legar samverustundir sem við áttum
með þér, elsku afi. Megi Guð geyma
góðan afa.
Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn,
og dregur andann djúpt og rótt,
um draumabláa júlínótt.
Nú sefur allt svo vel og vært,
sem var í dagsins stríði sært,
og jafnvel blóm með brunasár
þau brosa í svefni gegnum tár.
Og sá sem alla yfirgaf,
fór einn um fjöll með mal og staf,
hann teygar svefnsins svölu veig,
og sál hans verður ung og fleyg.
(Davíð Stef.)
Hvíl í friði, elsku afi.
Guðfinna, Aníta, Andrea,
Benedikta Líf, Kjartan, Jón
Bjarni og Daníel Máni.
Það besta sem gat komið fyrir mig
var að alast upp í Ytra-Garðshorni
hjá afa og ömmu. Ég vil því þakka
fyrir þær stundir sem þið gáfuð mér,
sem eru mér ómetanlegar. Hvílið í
friði.
Ég lít í anda liðna tíð,
er leynt í hjarta geymi.
Sú ljúfa minning létt og hljótt
hún læðist til mín dag og nótt,
Svo aldrei, aldrei gleymi,
svo aldrei, aldrei gleymi.
(Halla Eyjólfsdóttir.)
Inga María Stefánsdóttir.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund, kæri afi, langar okkur systk-
inin að þakka þér allar samveru-
stundirnar. Einhvern veginn hafðir
þú alltaf nægan tíma og þolinmæði til
að hlusta og leiðbeina okkur, hugga
og styrkja þegar eitthvað bjátaði á.
Það gilti einu um hvað við þurftum
að ræða, trésmíði, fótbolta, fiðluleik
eða ef okkur vantaði aðstoð við
heimanám, þá var hjálpin vís hjá þér.
Enda varst þú mjög fjölhæfur og op-
inn fyrir öllum nýjungum. Þú keyptir
þér tölvu með öllu þegar þú varst
orðinn 80 ára, og notaðir hana mikið.
Þú hafðir yndi af tónlist, komst t.d.
alltaf syngjandi í heimsókn til okkar.
Spilaðir af mikilli fimi á sög, og
reyndar fleiri hljóðfæri.
Við minnumst glaðværðar þinnar
og vitum að hún og öll hvatningin þín
mun fylgja okkur í amstri lífsins.
Og glæðir nokkur gleði meiri yl
en gleðin yfir því að vera til
og vita alla vængi hvíta fá,
sem víðsýnið – og eilífðina þrá?
(Davíð Stefánsson.)
Blessuð sé minning afa okkar.
Hafþór, Eyþór og Sigríður
Jódís.
Genginn er gegn bóndi og sannur
Íslendingur, maður hugsjóna og
hugmynda, kominn af Krossaætt á
Árskógsströnd í föðurætt og Hær-
ingsstaðaætt í Svarfaðardal móður-
megin, Hjalti Haraldsson bóndi í
Ytra-Garðshorni í Svarfaðardal.
Hann hafði átt við erfið veikindi að
stríða um nokkurt skeið er hann lést
á áttugasta og fimmta aldursári.
Skammt varð á milli Hjalta og Jó-
hannesar bróður hans, fyrrum bónda
í Laugahlíð og síðar skrifstofumanns
hjá KEA á Dalvík. Jóhannes lést á
Akureyri hinn 17. júní síðastliðinn á
áttugasta og sjötta aldursári. Alla tíð
var mjög kært með þeim bræðrum
sem og Ytra-Garðshornsfólkinu öllu
og fór undirritaður ekki varhluta af
þeirri miklu hlýju og umhyggju, sem
ég fann þegar ég fyrst kom þangað
níu ára gamall til sveitadvalar hjá
þeim sæmdarhjónum Haraldi og
Önnu, foreldrum Hjalta.
Síðan varð Ytra-Garðshorn mitt
annað heimili í mörg ár og ætíð tal-
inn einn í hópnum og seinna dvaldi
Albert, sonur okkar hjóna, á sumrin
hjá Hjalta og konu hans Önnu. Allt
verður það seint fullþakkað.
Á þeim tímum þegar Hjalti var um
tvítugt var „setinn Svarfaðardalur“.
Búið var á öllum jörðum og mikið
mannlíf og menning blómstraði, ekki
síst í skjóli ungmennafélagsins og
góðs skóla, svo fátt eitt sé nefnt, og
þar skipaði Hjalti sér í fremstu raðir.
Hjalti var maður grannvaxinn,
tæplega meðalhár, snaggaralegur,
spaugsamur en með hófsemd þó.
Hann hafði mjög gott vald á íslenskri
tungu, var hagmæltur vel og hafði
lipran ritstíl. Tónlist var honum með-
fæddur hæfileiki. Hann lék á ýmis
hljóðfæri og leikur hans á sög vakti
sérstaka athygli. Söngmaður var
hann alla tíð og fannst mér raunar
annar hver maður í dalnum vera
músíkant. Hefði Hjalti verið ungur
maður í dag sé ég hann fyrir mér allt
eins vel sem poppara.
En lífið var kröfuharðara en þetta,
því nítján ára veiktist Hjalti af berkl-
um og þurfti að dvelja á Kristneshæli
í rúm tvö ár en náði góðri heilsu aft-
ur. Eftir það stundaði hann svokall-
aða farandkennslu víða í Eyjafirði.
Síðan lauk hann búfræðinámi frá
Hólum í Hjaltadal árið 1944. Þar
kynntist Hjalti konuefni sínu, Önnu
Sölvadóttur, glæsilegri ungri stúlku
skagfirskra ætta og saman koma þau
í dalinn í júní lýðveldisárið. Þegar
hér var komið ævi þeirra var fram-
tíðin ráðin. Þau setja bú sitt að Litla-
Hamri í Eyjafirði og búa þar til árs-
ins 1950 að þau taka við föðurleifð
Hjalta í Ytra-Garðshorni og búa þar
fram á síðustu ár.
Meðfram búskapnum sinnti Hjalti
bæði félagsmálum og stjórnmálum.
Hann var meðal annars oddviti sveit-
arinnar, sat á Alþingi um stundar-
sakir 1966 og 1968 sem varaþing-
maður og var í mörgum nefndum og
ráðum sem aðrir kunna betur skil á
en ég. Greinar eftir hann um þjóðmál
og fleira hafa birst í blöðum. Einnig
kenndi hann við Húsabakkaskóla.
Anna og Hjalti eignuðust glæsi-
legan hóp barna, átta talsins, og eru
afkomendur þeirra vel á sjötta tug-
inn, búandi hérlendis sem og erlend-
is. Lífið færði þeim hjónum ótal
margar gleðistundir, þótt sorgin
knýði einnig dyra. En þau kunnu vel
að lifa hvort heldur var við hið norð-
læga skammdegi eða ljúfan blæ sól-
mánaðar.
Önnu missti Hjalti fyrir tveimur
árum eftir þung veikindi. Þann tíma
gaf hann sig allan og meira til að
létta henni stundirnar, sjálfur kom-
inn á níræðisaldur. Komu mér þá í
huga eftirmæli um föður Hjalta rituð
af sveitunga hans og fræðaþulnum
Birni R. Árnasyni á Grund en þar
segir svo: „Hann var hvorki kvartsár
eða vílsamur. Maður frjálslyndur og
bjartsýnn, glaður og reifur í lengstu
lög, vongóður og hress. Huggaði sig
sjálfur þegar á móti blés og þuldi
ekki barlómsóðinn. Ekki æðrugjarn
enda garpur í mannraunum.“ Sú var
lyndiseinkunn Hjalta í gegnum lífið.
Hann lyfti höfði gegn éli hverju.
Nú hefur bóndinn kvatt dalinn
sinn. Til viðar er sólin gengin við
Brennihnjúk. Svo rís hún aftur við
Rimar og gyllir dalinn fagra. Með
þessum fáu orðum kveðjum ég og
fjölskylda mín gamlan vin og þökk-
um samfylgdina.
Jón Ragnar Steindórsson.
Kveðja frá
Golfklúbbnum Hamri
Sú harmafregn barst okkur
sunnudaginn 11. ágúst sl. að Hjalti
Haraldsson í Ytra-Garðshorni væri
látinn.
Hjalti var heiðursfélagi Golf-
klúbbsins Hamars og okkur öllum
afar kær, sem unnið hafa að upp-
byggingu þessa klúbbs og vallar. Það
lýsir kannski best framsýni og bjart-
sýni Hjalta að þegar Golfklúbburinn
var stofnaður 1989 var hann sá er
kveikti neistann að stofnun klúbbs-
ins, þá orðinn rúmlega 70 ára.
Hann bauð okkur hluta af landi
sínu og alla tíð síðan vann hann að
því að klúbburinn gæti eignast land-
ið og var þá ekki alltaf að hugsa um
eigin hag.
Af framsýni sinni sá hann að sú
natni sem lögð var í uppbyggingu og
ræktun skilaði sér í fjölda fólks á öll-
um aldri sem undi sér hið besta á
svæðinu.
Fyrir ári síðan var loks gengið frá
kaupum á landinu og þar með lokið á
farsælan hátt því ferli sem Hjalti
hafði unnið svo lengi að. Þeir eru
margir klúbbfélagarnir sem hlustað
hafa á glaðværan söng þegar gengið
var á 5. teig sem er skammt frá bæj-
arhúsum á Ytra-Garðshorni. Þessi
glaðværi vinnusöngur gamla manns-
ins er nú þagnaður. Hann mun samt
lifa í minningu okkar og ef til vill
koma upp í hugann þegar staðið er á
áðurnefndum teig þar sem sér svo
vel yfir þennan fallega völl sem
Hjalta þótti svo vænt um og vildi fyr-
ir alla muni lofa okkur klúbbfélögum
að njóta með sér. Það tókst honum
svo sannarlega og fyrir það erum við
öll svo innilega þakklát. Með virð-
ingu og þakklæti kveðja klúbbfélag-
ar þennan aldna höfðingja og votta
börnum hans og fjölskyldum þeirra
innilega samúð.
F.h. Golfklúbbsins Hamars
Guðm. Ingi Jónatansson.
HJALTI
HARALDSSON
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minning-
argreina