Tíminn Sunnudagsblað - 20.01.1973, Blaðsíða 18

óþarft að láta hann af hendi. Allar þær
borgir sem hún hafði byggt með Arna
gátu i raun og veru ekki hrunið. Þær
voru staðreynd i lifi hennar um leið og
þær voru aðeins tákn um ást og lif, hug
og dug. Og þessar borgir gátu ekki
hrunið meðan hún var Jóna i Hlið. Hún
var búin að gera grunninn og það varð
að byggja þær, þótt Arni væri fjarri og
kæmi aldrei inn i neina þeirra. Hún
þorði ekki að hugsa það. Það var of
djúpt i vitund hennar. Voru þetta Árna
ráð? Valdi hann þennan mann til að
byggja þessar borgir með henni? Nótt-
in var liðin og Jónu hafði dreymt að
hún átti litinn strák. Hún vissi ekki
hvað það þýddi ekki að það var
draumur um gæfu, en henni fannst það
vera boð um lifið. Hún braut taðið,
stakk þvi undir pottinn og það fór að
loga. Það var grautur i potti og hann
sauð. Jóna gekk á hlað og horfði inn
dalinn. Það sást ekki til bæja, bara
fjalla sem gnæfðu yfir bæjum, yfir
Hofi og Bakka var eitt þeirra, lengi bú-
iðað vera fagurt fjall og fjallið hennar.
Svo skildi enn vera. Það breytti aðeins
um svip og kæmi nær.
Vikan var liðin, hálfköld vika úti,
heit vika inni. A morgun fer fólk til
messu. Jóna ætlar að senda með þvi
bréf. Fyrir tveim vikum fór hún sjálf.
Nú fer bréfið ekki i Hof, heldur næsta
bæ, Bakka, Það kemur nótt og þá
skrifar Jóna bréf.
Hlið 12/12 umrætt ár.
Herra Hallur Rafnsson
Þú skalt koma hér fjórum dögum
fyrir jól, þá byrjar sólin að hækka og
aftur kemur vor.
Þin
Jóna i Hlið.
Nonni i Hvammi tók bréfið. Svo gekk
Jóna til pabba sins út i f jós og bað hann
að koma inn til mömmu sinnar. Páll
gerði það. Anna gamla sat á rúmi sinu
og sleit togið af svartri ull. Jóna bar
hátt höfuð, leit út i gluggann og sagði
þeim að hún ætlaði aö eiga Hall á
Bakka. Gömlu hjónin supu hregg eins
og hestar undir hrið, en þau þekktu
Jónu dóttur sina, þeim fannst réttast
að þegja, samtsagði Anna gamla, ,,Ég
hélt að þú hefðir hugsað þér hærra”.
„Já”, sagði Jóna^.Ég hef hugsað hátt,
og ég hugsa aldrei hátt, kannske aldrei
hærra!” Jóna gekk fram i eldhús.
Gömlu hjdnin sátu og horföu, horfðu á
hvað? Til hvers er að horfa á þaö, sem
er blint fyrir mönnum, Svo sögðu
gömlu hjónin eitthvað sem engum kom
við. Þá gekk Páll i eldhús, Jóna smellti
sundur taöskán á hnénu. „Við móðir
þin óskum þér til lukku”, sagði gamli
Páll, og röddin skalf litið eitt. „Það
hefur alltaf verið bezt eins og þú vilt
hafa það”. Jóna stóö upp og kyssti
föður sinn, löngum,heitum kossi. Páll
strauk sér um hvarminn, svo fór hann
út i fjós.
Næstu dagar liðu, einn af öðrum, og
nóttin og Jóna ræddu um borgir. Svo .
komu sólhvörf, þá sást maður koma
vestan fitjar og stefna á Hlið. Hann
gengur hratt og hiklaust, þó gengur
hann kannske i nýjum heimi. Hann
hefur verið að hugsa um þetta. Hann
hefði ef til vill ekki skrifað þetta bréf,
hefði Arni á Hofi ekki hálfgert rekið
hann tíl þess og annast það sjálfur.
Arna var farið að leiðast að sjá Jónu
eins og éta sig með augunum, ef hún sá
hann, og verst hafði þaö veriö, þegar
hún kom siðast til kirkju. Þá hófst Arni
handa og lét Hall senda bréf. Og enn
þurfti Arni hálfgert að reka hann á
stað. Nú vissi hann hvernig i öllu lá og
hann þóttist ekki vera að láta þau
Hall og Jónu kenna kalt. Honum var
vel til þeirra beggja og þóttist sjá hvaö
saman átti. Jóna sat við glugga og
horfði á Hall koma. Þar sem hann bar
undir sólroð á f jöllum. Svo gekk Hallur
á hlað. Jóna kom út. „Komdu sæl,
Jóna” sagöi Hallur. „Komdu sæll,
Hallur” sagði Jóna. Báðum varö
hverft við, en Hallur tók hnif sinn
og skóf af sér snjóinn. Svo leit hann
upp og strauk af sér svita með klútn-
um. ,,Það er meining okkar aö þú sért
hér góður gestur”, sagði Jóna. Hallur
stanzar, svo hefur hann vit á aö þakka
fyrir.
Jóna fer með Hall i bæinn. Þar sitja
gömlu hjónin. Hallur heilsar þeim og
roðnar i framan. Páll gamli tekur til
máls. „Við vitum til hvers ferð þin er
gerð, og við höfum ekki nema gott um
það að segja". Halli vefst tunga um
tönn, og það hleypur eitthvað i hálsinn
á honum, það liggur við að hann vilji
stökkva á stað og koma ekki framar i
Hlið, en Hallur situr kyrr, hann er ekki
vanur að veifa sjálfum sér. Jóna
kemur með kaffi og setur fyrir Hall.
Svo sezt hún sjálf og tekur til orða .JÞaö
er ætlun min að svara bréfi þinu vel
Hallur, ef okkar kynni,sem nú byrja,
verða okkur báðum geðþekk”. „Þakka
þér fyrir,"sagöi Hallur. Jóna hellir aft-
ur i bollann hjá Halli og Hallur drepst
ekki úr feimni á meðan. Svo rétti Jóna
Halli hönd sina og Hallur sina á móti
og Hallur og Jóna eru búin að taka
höndum saman. öllum var stirt um
mál og þungt um andann. Þá sagði
Jóna. „Þaðer eitt, Hallur.Ég ætla mér
að læra að sitja yfir konum.'' Hallur
sagði já, og bætti við.„Ég þarf að
styöja Brand bróður minn að námi."
„Já Brandur bróðir þinn”, segir Páll
gamli og hlær út undir eyru „honum
gengur vel að læra” bætti hann við, og
undireins léttir yfir öllum. Hallur er
spurður um Brand og Hallur svarar
öllu um Brand, og allt er svo gott að
segja um Brand. „Ertu búinn að járna
Gaut” spyr Páll gamli. Hallur verður
allt i einu meiri maður þegar Gautur
er nefndur, það kom hestur i hann
sjálfan, og nú er það röskur maður og
hefur djarft upplit, sem svarar Páli.
„Nei. Ég gat búizt við að járna hann
ekki i vetur. Nú mun það brátt verða
gert” Gautur á Bakka og Brandur á
Bakka, um þaðer hægt að ræða, og allt
i einu er þetta farið að lyfta upp fólki i
Hlið. Jóna finnur að hún hefur tromp á
hendi, og þeir taka ekki af henni slag-
inn. Þetta bar nýja grasið, sem farið
var aö vaxa úr auðn á Bakka. Það bar
ilm, ilm af lifi, en bezt i fjarlægð. Það
var hrörlegt enn að lita heim á Bakka
og Steinvör orðin bogin af sliti og
striti. Þaö gerðist kátt i Hlið og Hallur
er þvi ekki vanur að hlæja. Hann
verður aö gera það samt, af þvi að
hann á Gaut og Brandur er bróðir
hans.
Svo býst Hallur á staö. Þau Jóna
ganga á hlað, undir björtum stjórnum,
fullu tungli. ísinn glampar við ljós-
brot, isinn gnestur við kalt heiðloft,
snjór á jörð, en litill.
Hallur gengur á stað og Jóna fylgir
honum, snjórinn er vel i skóvarp og
förin liggja eftir. Snati gamli.vitur
hundur i Hlið.labbar með þeim. Þau
eru komin fram fyrir túnið. Þá stanzar
Jóna og gengur að Halli og kyssir
hann. Hallur reynir að svara þvi, en
kann þetta ekki svo vel sé. Snati horf-
ir á þetta og er hissa, þetta hefur
hann aldrei séð Jónu gera. Hann kom
aðeins með. af þvi að eitthvað gott
lagðist i hann.
Svo kveðjast þau heitum, löngum
kossi, og nú kann Hallur þetta vel.
Jóna gengur heim og Snati með henni.
Hún sér förin i snjónum. Stór karl-
mannsför við hliðina á hennar förum,
skyldi það tákna eitthvað um för Halls
i Hlið, þegar hann er kominn þangað.
Svo fer Jóna að tala við nóttina um
leynda hluti. Siöan kemur dagur eftir
þennan dag, hver dagur af öðrum, og
margir þeirra eru gerðir fyrir aukin
kynni Halls og Jónu og reynast allir
góðir dagar. Gautur fer á járn. Hann
fær margan sprettinn þennan vetur og
margir fá að sjá hvað Gautur getur.
Það vex nýtt gras á Bakka, og það er
kominn ilmur i loftið á Bakka. Já lika
á Bakka.
Loks eru allir dagar liðnir að sumri
og Harpa gengur i garð með brúðkaup
Framhald á bls 70
66
Sunnudagsblað Tímans