Tíminn Sunnudagsblað - 20.01.1973, Blaðsíða 9

Stefán Asbjarnarson:
ÞEGAR HOFIÐ BRANN
Nótt eina milli jóla og nýárs 1933,
dreymdi konu i Vesturárdal i Vopna-
tirði, að hún væri úti stödd að
kvöldlagi. Sá hún þá eldbjarma bera
við loft sunnan við háls þann, er skilur
Hofsárdal og Vesturárdal,og Hofsháls
nefnist. Hún undraðist þennan eld-
bjarma. Hún sá þá hvar maður kemur
úr þeirri átt er bjarmann bar við loft.
Þegar maðurinn nálgaðist, þekkti hún
að það var séra Einar, fyrrverandi
prófastur á Hofi, sem látinn var fyrir
rúmum tveimur árum.
Hann benti i áttina til bjarmans og
mælti:
„Hofið brennur”. Siðan hvarf sýnin,
og konan vaknaði.
Þótti henni sem draumur þessi væri
fyrir tiðindum, sem seinna kom á
daginn.
Tveim dögum fyrir gamlaársdag
1933 var haldin skemmtun og dans-
leikur að Hofi. Stóð sú gleði fram undir
morgun svo sem titt var um dansleiki i
þá daga. A Hofi var stór og reisulegur
bær, og hafði verið svo frá 19. öld og
raunar miklu lengur, þvi að Hofi
höfðu setið höfuðklerkar i Múlaþingi
öldum saman. Hof hafði lengstum
verið miðstöð Vopnafjarðarhrepps
bæði á andlega og veraldlega visu. Um
miðja 19. öld og til ársins 1881 var
presturinn á Hofi einnig prófastur i
Norður-Múlasýslu, merkismaðurinn
séra Halldór Jónsson, er fluttist
þangað austur, norðan úr Skagafirði.
Hann jarðsöng bein Reynistaöa-
bræðra skömmu áður en hann fluttist
austur i Hof. 1 Vopnafirði gerðist hann
sveitarhöfðingi og forsvarsmaður
Norðmýlinga, þvi hann var kosinn á
þing og átti þar sæti um alllangt skeið.
Stórbúskap rak hann á Hofi og var
þar þá heimilisfast á milli 40 og 50
manns.
Átti staðurinn og kirkjan itök i reka
út með öllum sjó og æðarvarp i
hólmum þeim, sem liggja i legunni
undan Vopnafjarðarkauptúni. Séra
Halldór endurbyggði bæinn á Hofi og
hlóð túngarð umhverfis heimatúnið og
tvö útitún er lágu undir heimastaðinn.
Mörg börn fátækra foreldra tók hann
og ól upp, og má af þvi marka dreng-
skap hans og rausnarlund. Er hann
andaðist, árið 1881, kvað einn
sveitunga hans um hann erfiljóð er
hefst þannig: ,,Nú er Hofsins burt úr
bæ bezti maður á Austurlandi,” og má
af þvi marka hvern hug sveitungar
hans báru til hans. Það mun hafa verið
i hans tið, að menn voru að rýja sauði
frá Hofi á Tunguseli, en svo hétu fjár-
Hof i Vopnafiröi er i röð staðarlegustu bæjarstæða á landinu, víðsýnt heiman að sjá, fagurt heim að llta og fjallasýn tignar-
leg. Til vinstri er kirkjan og kirkjugarðurinn með trjárækt og mikiili umhirðu. ibúðarhúsið í trjálundinum til hægri var
byggt eftir brunann, en bærinn, sem brann.stóð milli þess og kirkju, eða þar sem hvita skúrbyggingin er og mótar fyrir
garði framundan. — Næst og neðst á myndinni, þar sem fólkið er, má sjá garða nokkra og vegglægjur. Þar er talið, að hof
hafi staðið til forna og jafnvel hinn fyrsti bær á staðnum. Þær fornminjar þyrfti að grafa upp og rannsaka.
Sunnudagsblað Tímans
57