Íslendingaþættir Tímans - 11.05.1974, Blaðsíða 2

var áhugasamur framsóknarmaöur og
studdi Framsóknarflokkinn meö
ráöum og dáð alla tið og vann að fram-
gangi hans eftir þvi sem hann haföi að-
stööu og tækifæri til.
Guömundur var góðum gáfum
gæddur. Hann var viðlesinn og vel
skrifandi og kunni góð skil á islenzkri
tungu. Hann var framúrskarandi
heiðarlegur og samvizkusamur, bæði i
starfi og öllum háttum, sérstaklega
trúr starfsmaður og húsbóndahollur
og hugsaði eins vel um hag vinnu-
veitanda sins, og sinn eigin. Hann bar
viðgang og hag kaupfélagsins mjög
fyrir brjósti og mátti aldrei heyra þvi
hallmælt. Hann var ákaflega vinsæll
af öllu starfsfólki kaupfélagsins og
öðrum, sem hann vann með og átti
samskipti við, sökum mannkosta og
drengskapar. Ég veit, að ég mæli fyrir
munn þess alls og viðskiptamanna
kaupfélagsins, nú, þegar ég færi
honum þakkir, við leiðarlok fyrir allt
samstarfið I kaupfélaginu og
þjónustuna við viðskipamenn þess.
Guðmundur átti góða og velgerða
konu, Guðrúnu Sveinsdóttur. Hún
reyndist manni sinum einstaklega vel,
bæði i bliðu og striðu. Hún bjó þeim
mjög hlýlegt og snoturt heimili, þar
sem gott var að koma og margir áttu
skjólshús, stundum þeir sem bágt áttu
og þurftu á hjúkrun að halda. Guðrún
er ósérhlifin og glaðlynd og reyndist
manni sinum góð eiginkona og hjúkr-
unarkona i öllum veikindum, svo að á
betra varð ekki kosið.
Þau Guðrún og Guðmundur
eignuðust einn son, sem Leifur heitir.
Hann er hinn ágætasti maður og er
verzlunarstjóri hjá Kaupfélagi Arnes-
inga. Kona hans er Laufey Steindórs-
dóttir frá Baldursheimi á Stokkseyri
og eiga þau þrjú mannvænleg börn.
Guðmundur var aldrei rikur af
veraldlegum auði, en hafði þó alltaf
nóg, til þess að sjá sér og sinum far-
boröa. Hann var hófsmaður og eyddi
ekki fé' sinu i óþarfa munað, þó lét
hann það eftir sér að kaupa bækur, og
að láta binda inn bækur og timarit i
fallegt band. Bókasafn hans er ekki
mjög stórt að vöxtum, en það er
vandað og fallegt. Honum var það
mjög kært, enda voru bækur, lengi vel
hans hálft lif. — Guðmundur dáði
islenzkar bókmenntir og islenzk skáld,
enda átti hann verk þeirra flestra i
góðu bandi. Sérstaklega hafði hann
miklar mætur á Þorsteini Erlingssyni
og verkum hans. Hann hafði gaman af
að lesa kvæði upphátt og gerði það vel,
og þá urðu kvæði Þorsteins Erlings-
sonar oft fyrir valinu. Guðmundur
dáðist oft að kvæði Þorsteins „Bókin
min” og hafði mikið yndi af að lesa
siöasta erindi þess, og finnst mér þaö
2
vitna um sannleiksást Guðmundar.
Erindið er svona:
Og æskunnar menjar það meinlega
ber,
sem mitt var þar dýrasta og eina —
um siðuna þá, sem þar óskrifuð er,
ég ætla ekki að metast við neina:
mig langar, að sá enga lýgi þar finni,
sem lokar að siðustu bókinni minni.
Ég veit að Guðmundur er nú tekinn
til starfa i öðrum heimi, og þar hittum
við hann öll aftur, og þá á ég von á að
sjá fyrirheit meistarans rætast: Yfir
litlu varstu trúr, yfir mikið mun ég
setja þig.
Ég flyt Guðmundi Pálssyni beztu
þakkir minar og fjölskdylu minnar
fyrir samfylgdina og konu hans og öðr-
um ástvinum færi ég okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ólafur ólafsson
f
Andlátsfrétt Guðmundar Pálssonar
kom ekki alveg óvænt, þvi hann átti
við slæmam sjúkdóm að striða, sem
loks náði yfirhöndinni, svo enginn
mannlegur máttur fær neitt við ráðið.
Hann andaðist að heimili sinu þann
16. febrúar s.l. Ég veit,að betri ósk átti
Guðmundur ekki, úr þvi sem komið
var, en að fá að deyja heima og njóta
þannig til siðustu stundar hinnar ein-
stöku ástar og umhyggju Guðrúnar
konu sinnar, sem hún veitti manni
sinum i veikindum hans og reyndar
alla tið og þau hvort öðru, það var
gagnkvæmt.
Þegar ég kom á Hvolsvöll til að
setjast hér að fyrir nær 14 árum,
þekkti ég fáa, en Guðmund og Guð-
rúnu kannaðist ég við.og svo vel vildi
til fyrir okkur hjónin og son okkar á
öðru ári að búa i sama húsi og þau
fyrstu ár okkar hér. Þeirrar sambúðar
minnist ég ávallt með þakklæti. Ég
minnist, er Guðmundur bauð mig vel-
komna, hlýtt handtak.fá orð, en sögð
af ynnileik og á þann hátt, aö ég fann,
að hugur fylgdi máli, og mér varð
strax hlýtt til hans. Aldrei heyrði ég
Guðmund hallmæla nokkrum manni
eða leggja neitt misjafnt til annarra.
Hann var öllum velviljaður, vildi
hvers manns vanda leysa, væri það á
hans færi, og fann sárt til með þeim,
sem i erfiðleikum áttu. Heiðarlegri
mann hvort sem var i orði eða verki
hef ég ekki þekkt. öll hans verk ein-
kenndust af sérstakri snyrtimennsku
og skyldurækni. Það var gott að vera
barn i húsi Guðmundar og Guðrúnai;
og fór sonur okkar ekki varhluta af
þvi. Ég man, er sonarsynir þeirra
komu i heimsókn og dvöldu tima og
tima hjá afa og ömmu. Það voru góðir
dagar fyrir drengina og var sonur
okkar látinn njóta alls til jafns við þá,
enda fannst honum sjálfsagt að kalla
þau afa og ömmu.
Guðmundur Pálsson var fæddur 6.
marz 1904 að Eyvindarmúla i Fljóts-
hlið. Foreldrar hans voru hjónin Sig-
riður Guðmundsdóttir og Páll Auðuns-
son. Ungur fór hann i fóstur til hjón-
anna Ingileifar Jónasdóttur, og Þórðar
Guðmundssonar að Lambalæk og elst
þar upp. Hann kvænist 9. okt. 1935.
Guðrúnu Þorgerði Sveinsdóttur frá
Hallskoti i Fljótshlið. Taldi Guð-
mundur það sina miklu gæfu, svo
mjög unni hann konu sinni og mátti
ekki af henni sjá. Sonur þeirra, Leifur,
búsettur á Selfossi.
Þau hefja búskap að Hróarslæk á
Rangárvöllum, en 1947 bregða þau búi
og setjast að i Hvolsvelli. Þar gerðist
Guðmundur starfsmaður Kaupfélags
Rangæinga og vann þvi til dauðadags.
Ég finn ekki lengur hlýja handtakið
og fölskvalausa viðmótið, en
minningin lifir, og er ég heyri heiðar-
legs eða drengskaparmanns getið,
kemur mér ávallt i hug Guðmundur
Pálsson.
Ingibjörg Þorgilsdóttir
f
Mig langar að skrifa nokkur kveðju-
orð, þegar vinur minn, Guðmundur
Pálsson,er að fara til himnarikis. Ég
minnist þess, þegar ég hóf störf, hjá
Kaupfélagi Rangæinga fyrir 15 árum,
þá kom Guðmundur til min og bauð
mig velkomha með sinu trausta og
einlæga handtaki. Hann var svo
sannarlega ekki eitt i dag og annað á
morgun og á okkar langa samstarf
hefur aldrei borið neinn skugga.
Guðmundur huldi ekki sinar talentur
i gryfju, heldur ávaxtaði þær af fá-
gætri trúmennsku i öllum sinum
störfum.
Ekki kæmi mér á óvart, þó hann
hafi þegar verið boðinn til farnaðar
herra sins og settur yfir mikið.
Guðmundur var mikill gæfumaður i
sinu einkalifi. Hann eignaðist glað-
lynda ágætiskonu, Guðrúnu Sveins-
dóttur, og hann mátti vera stoltur af
einkasyninum og fjölskyldu hans,
enda fylgdist hann af áhuga með
framförum sonarbarnanna þriggja og
gladdist yfir sigrum þeirra i námi og
starfi.
Þau hjón voru alla tið miklir vinir og
1 veikindum hans siöustu ár annað-
ist Guðrún hann af þeim kærleika,
sem eru engin takmörk sett.
Jæja, Guðmundur minn. Nú þegar
ég kveð þig, langar mig að þakka þér
islendmqaþættir