Íslendingaþættir Tímans - 11.05.1974, Blaðsíða 11

dóttir veikrar móður sinnar. Hún gerði
allt, sem kraftar leyfðu henni til
hjálpar og hjúkrunar, og ekki vissi ég
til þess að hún gerði neinar kröfur á
hendur systkinum sinum né öðrum
fyrir þá miklu fórn er hún færði þá. Á
þessum árum átti Dagbjört einnig við
að fást fleiri dimmari skugga mann-
legrar tilveru, á sinu eigin heimili. En
brosin hennar Dagbjartar frænku
brugðust aldrei. Þau eru mér alla tið i
fersku minni sem vermandi ijós-
geislar, og þótt þeir geislar hafi oft á
tiðum brotist út úr dimmum rauna-
regnskúrum, báru þeir fyllilega sina
birtu og fegurð. Og einatt var Dagbjört
tilbúin með sitt góðlátlega grin og
gamansemi. Samfara prýðilegri
frásögn þegar hún sagði frá ýmsu,sem
hún kynntist og hafði upplifað um
ævina.
Dagbjört var bæði dulræn og
draumspök, hana dreymdi oft merka
drauma,sem hún gat ráðið og vísuðu til
þess er siðar varð. Sá yndisþokki.sem
af Dagbjörtu skein er öllum
ógleymanlegur sem henni kynntust.
Skapgerð hennar var svo mild og mjúk
að það var tæpast hægt að þar gæti
komið hnökri á.
Oft var gestkvæmt á heimili þeirra
hjóna. Þangað komu vinir og ættingjar
úr Grindavik, af Miðnesi, úr
Njarðvikum og viðar að. Við systkinin
eigum margar góðar minningar frá
heimili þeirra hjóna. Þar komum við
oft sem unglingar og börn að finna
ömmu okkar. Kynntumst við þá
vináttu þeirra mæðgnanna. Þó oft væri
knappt um efnahaginn þar var aldrei
lát á gestrisni né góðgerðum við gesti
og gangandi. Dagbjört var hið mesta
snyrtimenni: vildi hún að börnin væru
það engu sfður, ef möguleikar væru á.
Þá kom sér vel kunnátta hennar i
kjólasaumnum. Sæi hún telpu út á götu
i nýjum og finum kjól er henni leist vel
á, þurfti hún ekkert á neinum málum
eöa sniði að halda, en saumaði annan
eins eftir minni. Sagði Dagbjört að á
meðan á saumaskapnum stóð hafi
kjóllinn er hún sá i svip á telpunni,
svifið fyrir augum sér, þar til saumi
hins nýja var lokið.
A þessum árum varð allt að nota og
nýta til hins ýtrasta, venda flikum,
bæta og stoppa, og allt varð að ganga
sinn gang i henni Keflavik meðan þar
var dvalið.
Árið 1946 flytjast þau Dagbjört og
Eyvindur til Reykjavikur með
fjölskyldu sina. Þar átti Eyvindur
skamma ævi fyrir höndum, dó þar 22.
febrúar 1947, rösklega fimmtugur að
aldri.
Börn þeirra hjóna eru þessi,
Jóhanna Magna Margrét, fór til
Danmerkur 18 ára gömul fyrir nær
islendingaþættir
fjörutiu árum, giftist þar dönskum
mani og býr i Kaupmannahöfn:
Guðrún, gift Reyni A. Sveinssyni skóg
ræktarmanni, Ingibjörg, gift Skúla
Sigurbjörnssyni leigubilstjóra, Jón
simamaður, Guðmundia Guðrún, gift
Jóni Franklin útgerðarmanni,
Gisllaug afgreiðslustúlka. öll eru þau
búsett i Reykjavik. Friðrik Elias dó
fertugur að aldri árið 1969.
1 Reykjavik bjó Dagbjört lengst af
með sonum sinum Jóni og Friðrik að
heimili þeirra i Stóragerði 18. Það var
þó ekki hægt að segja að þau mæðgin
væru að staðaldri bara þrjú i heimili.
Þangað þurftu margir að koma og
vera. I fyrsta lagi voru það dætur
Dagbjartar, sem bjuggu i borginni.
Þær þurftu að hafa náið samband
við móður sina alla tið og
reyndust móður sinni góðar og gegn-
ar dætur, er lögðu henni allt sitt besta
eftir þvi sem ástæður leyfðu, enda
var á milli þeirra mikil og gagnkvæm
vinátta. Barnabörnin voru heimavön
hjá ömmu sinni. Þau fundu og nutu
hennar vinarhlýju og velvildar-
umhyggju.sem þau hændust að, og nú
siðustu árin voru barnabarnabörnin
komin á kreik til að njóta hins sama
hjá henni langömmu sinni. Fórnarlund
Dagbjartar var alveg sérstök til barna
sinna og afkomenda. Og nú þegar hún
er farin er mikill og innilegur
söknuður þeirra.er mest hafa misst.
Ekki má gleyma drengjunum hennar,
Jóni og Friðrik, sem voru móður sinni
stoðir og styttur eins og best varð á
kosið. Það var mikil blessun fyrir þau
öll, sú góða samvera sem þau áttu.
Hvert þeirra studdi annað til hins
besta, og nú siðustu fimm árin eftir að
Friðrik dó voru þau mæðginin Jón og
Dagbjört ein um sitt heimilishald. Var
Jón hinn sami góði umhyggjusami
sonur allt til enda dægurs móður
sinnar.
Nú þegar þessum minningarorðum
fer að ljúka, vil ég láta þess getið að
Dagbjörtu kom það engan veginn á
óvart eftir að Baldvin bróðir hennar dó,
að hún ætti þá stutta stund eftir
ólifaða. Hún vissi það fyrir löngu að
svo ætti að vera; samband syst-
kinanna var með afbrigðum náið og
kærleiksrikt frá þvi er þau voru
smábörn i móðurhúsum og allt til
siðustu stundar.
Siðast kvaddi ég Dagbjörtu frænku
mina suður i Njarðvik, þegar hún fór
þ. 5.febrúar s.l. tii þess að vera við
kistulagningu Jórunngr systur sinnar.
Og ennþá vil ég kveðja elsku frænku
mina og þakka henni af hjarta, fyrir
hönd konu minnar og barna, foreldra
og systkina alla vináttuna, birtuna og
tryggðina,er hún lét okkur i té af sinum
veitandi veruleika.
Hjartans þakkir fyrir allt. Guðs á
vegum gakk þú bjarta heima.
Innilegar samúðar- og vinarkveðjur
til hinna fjörutiu afkomenda,sem eftir
lifa.
Guðmundur A. Finnbogason.
f
Fædd 23. ágúst 1893.
Dáin 3. marz 1974.
Hún elsku amma min er dáin.
Söknuður okkar er meiri en orð fá
lýst, og við fáum ekki trúað og viljum
ekki trúa, að við sjáum hana ekki
framar, hún sem var sólargeisli okkar
allra, alltaf svo góð og blið, við okkur
öll, og hennar heimili var alltaf opið
fyrir alla, nótt sem nýtan dag, alltaf
var hún jafn ánægð þegar einhver birt-
ist i dyragættinni.
Allir.sem kynntust ömmu heilluðust
af henni bæði vegna skemmtilegrar
framkomu og hversu falleg hún var,
einnig hafði hún sérstakt aðdráttarafl,
sem dró til sin marga vini og
kunningja, sem alltaf héldu sambandi
við hana og margir daglega.
Alltaf fylgdi hún timanna rás, og tók
strax við öllu þvi sem nýtt var, best
undi hún sér hjá ungu og hraustu
fólki.
Alltaf hafði hún samband við börn
sin og barnabörn,
enda afkoemndurnir orðnir 38 og
aðeins einn skuggi fallið
á, þegar Frissi yngsti sonur hennar
dó fyrir u.þ.b. fjórum árum,en það var
mikil sorg fyrir hana. Vildi hún alltaf
vera viss um að okkur liði öllum vel,
og ef eitthvað brá út af var auðvelt að
lesa úr svip hennar að allt ekki var
með felldu. Amma hafði lika skemmti-
lega kimnigáfu, þó svo hún væri mikið
veik þá gat hún oft gert að gamni sinu,
minnist ég þess þegar hún sagði mér
sögur þegar hún var ung og hraust og
hún hló að prakkarastrikum?sem hún
hafði gert, en allt var þó meinlaust
grin, og er ég viss um að ekki er til
nein mannvera^ sem var henni
óvinveitt.
Þó að við höfum vitað að hún var
orðin mikið veik og að hún óskaði þess
svo innilega að fá að deyja og hitta alla
sina ættingja og vini, þá vorum við svo
hræðilega eigingjörn, að við sættum
okkur ekki við að hún færi frá okkur.
En við vitum að núna liður henni vel
hjá Guði, og sinum stóra systkina- og
vinahópi, og ekki sist hjá Frissa syni
sinum.
Ég kveð elsku hjartans ömmu mina,
og þakka henni fyrir yndislegar
samverustundir, og bið þig góði Guð
að vernda hana um ókomnar stundir.
Rósa.
11