Íslendingaþættir Tímans - 11.05.1974, Blaðsíða 16

Áttræð
Ólöf Sigfúsdóttir
Eftir þvi sem árin færast fleiri yfir
mann, finnst manni þau fljótari að
liða. bað er ekki fyrr en maður er
kominn á efri ár, sem maður áttar sig
á þvi, hve mannlifið er stutt.
Oðru hvoru hrekkur maður við,
þegar samferöamenn okkar hafa náð
merkilegum áfanga á ævibrautinni, og
okkur finnst svo ákaflega stutt frá þvi
er maður kynntist þessari persónu
fyrst. Jafnvel þó um hálfa öld eða
meira sé að ræða. Hálf öld er þó ekki
svo litill áfangi á þeim skeiðvelli sem
hverjum er úthlutaður. Gömlum og
gleymdumatvikum skýtur upp i huga
manns, þvi rétt mun það vera, sem
skáldið segir: Hin gömlu kynni
gleymast ei.
Og nú er mér sagt að vinkona min og
áratuga kunningi. ólöf Sigfúsdóttir, sé
áttræði dag. Ég hef litt lagt það i vana
minn að skrifa afmæliskveðjur eða
annað þess háttar, en kynni min af
Olöfu Sigfúsdóttur og manni hennar,
Benedikt Jónssyni, hafa verið á þann
veg, að ég get ekki látið hjá liða að
senda afmæiisbarninu heillaóskir i til-
efni af þessum merkilegu tima-
mótum og þakklæti fyrir margháttaða
vinsemd i minn garð og minna. Það er
sannarlega margs að minnast og verð-
ur mér þá fyrst fyrir en ég ungur
maður réðst i kaupavinnu að Aðalbóii
til þessara hjóna, en þar bjuggu þau
rausnarbúi um margra áratuga skeið.
Mér er það i minni, þótt litils sé um
vert, þegar Benedikt orðaði fyrst við
mig að fara til sin i kaupavinnu. Þá
spurði ég hann i góðlátlegri glettni:
,,Er ekki vont að vera hjá þér
Benedikt”. Alveg var þetta nú tilefnis-
laust og spurt út i loftið af ungæðis-
hætti. Benedikt kimdi við og sagði:
„Ekki verra en hjá mörgum öðrum”,
og ekki var hann að gylla það fyrir
mér á neinn hátt að það væri betra en
hjá öðrum. Um dvölina á Aðalbóli vil
ég aðeins segja þetta. Óviða eða
hvergi hef ég kunnað betur við mig og
bar þar margt til. Frjálslyndi og glað-
værð húsbóndans og reisn og röggsemi
húsfreyjunnar. bar rikti islensk gest-
risni svo sem best verður á kosið.
Þetta sérkennilega ták islenzkrar
bændamenningar. Frá Aðalbóli fór
enginn svo að honum væri ekki einhver
greiði gerður.
Fyrir um það bil 50 árum ferðaöist
þyzkur prins og menntamaður um
sveitir Islands. Þetta var heims-
borgari, sem viða hafði farið. Hann
rómaði mjög hina islenzku gestrisni
og kvaðst hvergi hafa fundið eins inni-
legan hlýleika og hjá islenzku sveita-
fólki, og hann spáði þvi jafnframt að
þetta myndi breytast með vaxandi
fólksfjöldun og örari samgöngum, —
og hann bætti við: ,,Þá verður ekki
eins gaman að koma til Islands”.
tslenzku sveitaheimilin eins og þau
voru og eru vonandi enn, voru sann-
kallaðir vermireitir.
Alveg skrumlaust tel ég að Aðal-
bólsheimilið hafi verið i fremstu röð
hvað þetta snerti. Þess vegna minnist
maður verunnar þar með þakklæti.
Ég minntist þess áðan að Ólöfu Sig-
fúsdóttur hefði ég margt að þakka
bæði fyrir mig og mina. Sérstaklega
vil ég þakka henni fyrir þá innilegu
ástúð og hlýju,er hún sýndi börnum
minum og þá sérstaklega Sigrúnu
heitinni dóttur minni. Og fæ ég það
seint fullþakkað.
Ég hef svo þessar linur ekki lengri,
en óska afmælisbarninu og sifjaliði
hennar alis velfarnaðar á ókominni
ævibraut.
Jónatan Jakobsson.
Sextugur:
Asgeir Gunnarsson
Hann er fæddur að binganesi i
Nesjum 22. febr. 1914, sonur hjónanna
Astriðar Siguðardóttir og Gunnars
Jónssonar bónda þar. Asgeir ólst þar
upp og dvaldi til þess tima, er hann fór
að heiman til að afla sér menntunar,
fyrst i bændaskólann á Hvanneyri og
siðar i skóla á Akureyri. Hann kom svo
heim og var um skeið bóndi i Þinganes:
Árið 1936 kvæntist Ásgeir Maren Þor-
kelsdóttur frá Rauöanesi i Borgar-
sókn^ Mýraisýslu, ágætri konu. Þau
eiga fjögur myndarleg börn. Meðan
Ásgeir bjó hér i sveitinni vann hann
mikið að umbótum á jörð sinni. Var
hlynntur nýjungum i búnaði. Þennan
tima voru honum falin ýmis trúnaðar-
störf hér. Skal aðeins nefna aö hann
var þá i stjórn Búnaðarfélagsins
Afturelding og formaöur þess. Þau
hjón fiuttu á Höfn 1947 og hafa dvalið
þar síðan. Verð ég að segja.að ibúum
Neshrepps fannst skarö fyrir skildi,
þegar þau hjón fluttu héöan. Þaö
verður alltaf tilfinnanlegt að missa
góöa starfskrafta úr dreifbýli, eða þar
sem fámennt er. Bót var þó hér i máli
Frh. á bls. 15
16
islendingaþættir