Íslendingaþættir Tímans - 11.05.1974, Blaðsíða 9

Dísa Ragnheiður
Magnúsdóttir

Disa Ragnheiður Magnúsdóttir er
fædd á Kinnarstöðum i Reykhólasveit
þann 4. ágúst 1932 — Dáin á Land-
spitalanum þann 3. febrúar 1974.
Hún var dóttir hjónanna Ingibjargar
Pálsdóttur og Magnúsar Sigurðssonar,
sú 4 i röðinni af 8 börnum þeirra
hjóna. Föður sinn missti hún aðeins 8
ára gömul og móður sina fyrir tæpu
ári. Disa lærði til ljósmóður og út-
skrifaðist úr Ljósmæðraskóla Islands
30.9. 1954 og var þá ráðin ljósmóðir 1
Reykhóla- og Geiradalsumdæmi og
hefur verið ljósmóðir þar slðan að einu
ári undanskildu.
Nú þegar ég og við öll kveöjum hana
hinztu kveðju er svo margs að
minnast, en fæst af þvi mun koma hér
fram. Fyrstu kynni okkar, sem hægt
var að kalla, var fermingarárið okkar,
en við gengum saman til prestsins. Þá
var oft glatt á hjalla. Siðan þá höfum
við alltaf þekkzt og alltaf farið vel á
með okkur og vináttan aukizt með
árunum. í ágúst 1955 tengdist hún mér
svo ennþá nánar, er hún og Sigurgeir
bróðir minn gengu i hjónaband og hófu
búskap á Reykhólum', fyrst i sambýli
við foreldra mina, en siðan sér, er þau
reistu nýbýlið Mávavatn á Reyk-
hólum, þar sem þau hafa svo að mestu
búið siðan. Svo fæddust synirnir
fjórir, Tómas 7. júli 1956, Magnús 6.
okt. 1957, Valgeir 23, marz 1961 og
Egill 20. mai 1965 og var ég þeirrar
ánægju aðnjótandi að taka á móti
þeim, nema einum. En i það skipti gat
ég ekki fengið mig lausa úr vinnu
minni á Fæðingardeildinni og þótti
mér það mjög leitt, þvi allir eru þeir
fæddir heima. Allir eru þeir elskulegir
og efnilegir drengir sem þau mega
vera stolt af.Og alltaf var gaman að
koma heim, skreppa vestur og hitta
ykkur öll. En nú er stórt skað höggvið
þar sem henni hefur nú verið kippt i
burtu frá sonum og okkur öllum, sem
þótti vænt um hana. Ýmsir erfiðleikar
urðu á vegi þeirra svo sem þegar húsið
var næstum fokið ofan af þeim um
miðja nótt og þau rétt komust i bilinn
og upp á hól til pabba og mömmu.
Siðan fyrir tæpum 2 árum i júni, þegar
hún var að vinna i sumarafleysingum
á Fæðingardeildinni og fékk þær
fréttireinn morguninn að húsið og inn-
bú að mestu hefði brunnið um nóttina,
en mannbjörg orðið, sem þakka hefði
mátt henni Pilu, tikinni þeirra, enda
naut hún ýmissa forréttinda eftir það.
En þau ákváðu að vera áfram fyrir
vestan og byggja upp. Og 3 mánuðum
siðar fluttust þau i nýtt hús, sem má
segja, að fyrst núna sé fullbúið, er
henni svo til óforvarað er kippt i
burtu. Ég man hvað hún var glöð I
sumar að geta keypt teppi á gólfin og
ýmislegt til að prýða heimili sitt. Og
þegar við skruppum noður i land með
Braga i sumar, mikið var gaman að af
þvi ferðalagi varð, endá sagði hún einu
sinni við mig i veikindum sinum: ,,Ég
held ég sé komin norður i Reykjadal”.
Veikindi hennar hófust I júli og þó
e.t.v. fyrr, án þess að við vissum það.
Þó grunaði engan, að svo stutt væri
eftir, það var ekki fyrr en seinnihluta
október, að ég fékk að vita hversu
alvarleg veikindi hennar voru og það
var erfitt. En örlitil von var um bata
og i hana var haldiö i lengstu lög. Um
hátiðar var þó ekki lengur vafi að
hverju stefndi, en um jólin var hún
heima þótt liðan hennar væri slæm.
Þann 28. desember kom hún svo i
siðustu ferðina suður og lagðist þá
strax inn á Landspítalann og var þá
þungt haldin. Von min er þó sú, að hún
hafi ekki liðið mjög mikið, þvi frábær-
lega vel var hugsað um hana af
hjúkrunarfólki á deild 4 D Land-
spitalanum.
Við eigum oft eftir að sakna hennar,
en við hittumst eflaust aftur og við
þökkum þá samleið, sem við áttum.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Bróðir minn góður og frændurnir
minir, Tumi, Maddi ^Valli og Egill. Við
Bragi sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
vera með ykkur.
Ykkar Didi.
ATHUGIÐ:
Fólk er eindregið hvatt tii þess að skila
vélrituðum handritum að greinum
í íslendingaþætti, þótt það sé ekki
algjört skilyrði fyrir birtingu greinanna.
íslendingaþættir
9