Íslendingaþættir Tímans - 11.05.1974, Blaðsíða 5

Guðrún Jakobsdóttir
F. 9. april 1910
D. 28. febrúar 1974
Enginn veit hvar linan liggur lifs og
dauða milli.
Aðeins eitt vitum við, að yfir þá linu
verða allir eitt sinn að stiga. „Milli
min og dauðans er aðeins eitt fótmál”.
Svo segir hið sigilda spakmæli, og
þetta hvort tveggja vekur ökkur sér-
staklega til ihugunar um samband lifs
og dauða, þegar okkur virðist einhver
kallaður mjög óvænt til þess að stiga
þetta eina og jafnframt siðasta fótmál
yfir linuna mjóu milli lifs og dauða
Ég hrökk þvi ónotanlega við, er mér
bárust þau óvæntu tiðindi, að mágkona
mina og fjölskyldu vinkona, hús-
freyjan að Hliðarbraut 1, Hafnarfirði,
Guðrún Jakobsdóttir, hefði um kvöldið
28. febr. orðið fyrir slysi, sem leiddi
nær samstundis til þess, að hún steig
þetta örlagarika siðasta fótmál.
Ég ætla ekki að rekja æviferil
hennar i verulegum atriðum, heldur
eiga þessi fáu orð min fyrst og fremst
að vera þakklætisvottur fyrir rúmlega
þriggja áratuga kynningu og alla þá
vináttu, sem þeirri kynningu hefir
fylgt milli fjölskyldna okkar.
Guðrún var fædd að Urriðaá i V-
Húnavatnssýslu og ólst upp ásamt
mörgum systkinum þar nyðra. Ekki
var ég kunnugur á þeim slóðum og get
þvi litið dæmt af; eigin reynslu um
uppeldisháttu og siði þar. En eftir
mikil kynni siðar af þeim systkinum
öllum, móður þeirra og fjölda ná-
kominna ættingja þá er ég þess
fullviss, að uppeldi Guðrúnar og þeirra
systkina var byggt á grundvelli
kristinnar trúar og þess siðgæðis, sem
gegnum aldirnar hefir orðið drýgst til
hins sannasta og bezta uppeldis-
þroska með þjóð vorri.
Skólaskylda var þá aðeins til barna-
prófs. En heimili þeirra tima var skóli
og það oftast merkilegur skóli. Undir-
stöðugrein þess skóla var að vissu
leyti aðeins ein, það var vinnan. En
hún skiptist lika i margar valgreinar.
Hin margbreytilegu störf gáfu ótal
tækifæri til lærdóms og þroska, bæði
kona með langt að heila öld á herðum
og óbugaða lifsþrá i brjósti. Ég held
að þá hafi mér orðið ljóst hvað Sigrið-
ur var gædd mörgum þeim eiginleik-
um, sem bezt hafa dugað íslendingum
íslendingaþættir
huga og handa. Þvi fylgdi ómetanleg
þjálfun i sjálfstjórn og sjálfbjargar-
viðleitni, sem fléttaðist saman við hina
félagslegu samhjálp milli systkina og
allrar fjölskyldunnar. Orðin námsleiði
og unglingavandamál voru óþekkt i
þessum skóla. En keppt var til prófs
i slikum skólum, bæði munnlega og
verklega. En i stað einkunna i tölum
komu orðin: Verkhæfi á sem flestum
sviðum, hugkvæmni, trúmennska og
heiðarleiki i hvivetna. Reynslan sýndi
mér siðar og sannaði,að Guðrún
Jakobsdóttir hafði staðið sig með
ágætum á þessu prófi. Unglingar
þessa tima lásu lika mikið af úrvals
bókmenntum, ljóðum, sögum og ævin-
týrum og tóku sér ýmsar fyrirmyndir
eða völdu sér ákveðið takmark að
stefna að. Ekki er mér beinlinis
kunnugt um hug Guðrúnar sáL.þegar
hún leggur út i lifið,eins og sagt er, en
af kynningunni siðar þá held ég,að ég
myndi helzt leggja henni i munn sem
einkunnarorð þessar ljóðlinur skálds-'
ins:
„0, faðir ger mig blómstur blitt,
sem brosir öllum mót,
og kviðlaust við kalt og hlýtt er kyrrt á
sinni rót.”
til þess að búa i landi sinu svo lengi
sem raun ber vitni. Þess vegna þykir
mér vel við eiga að minnast hennar nú,
á ellefu alda afmælisári tslandsbyggð-
ar Þuriður Arnadóttir.
Ung hefur hún brosað við sinum
verðandi, ágætis eiginmanni,Finnboga
Ingólfssyni, sem nú lifir konu sina
ásamt fimm börnum þeirra, 4 sonum
og einni dóttur. Þau eru öll hin mann-
vænlegustu, og hvort þeirra sinni stétt
og stöðu til hins mesta sóma. Og aldrei
heyrði ég Guðrúnu mæla æðruorð eða
kvlða, þótt vafalaust hafi hún ekki
komist hjá að mæta ýmsum erfið-
leikum, sem hverju stórheimili hlýtur
ætið að fylgja. Og svo sannarlega var
hún föst á sinni rót, og frá þeirri rót er
nú þegar vaxinn mikill og fagur
blómakrans, þvi þótt Guðrún sál. næði
tæplega 64 ára aldri, þá eru fjöl-
skyldurnar frá þeim hjónum orðnar
margar og afkomendur blómstra i 4
lið. Þegar ég þannig lit yfir kynningu
mina af fjölskyldunni á Hlíðarbraut 1 i
Hafnarfirði, þá hlýt ég að finna til
innilegrar gleði með þeim, sem eftir
lifa, yfir þvi einstaka barnaláni, sem
þar virðist ganga i erfðir lið fram af
lið.
Ég minntist á valgreinar i skóla
heimilis og skóla lifsins. Guðrún iðkaði
einmitt eina sérstaka valgrein. Auk
allra húsfreyjustarfa og heimilis
anna þá lagði hún óþreytandi kapp á
hannyrðir og heimilisprýði. Er mér
kunnugt um,að flest eða öll heimili,
sem henni voru tengd, og jafnvel út
fyrir þær raðir, eiga ýmsa muni, sem
gerðir eru af hennar hugviti og unnir
af hennar handasnilli.
Ég endurtek þakklæti mitt til
Guðrúnar og allrar fjölskyldunnar
fyrir staðfasta vináttu mér og minum
til handa.
Ég vptta eiginmanni hennar, börnum
og öllu skyldfólki og vinum hinnar
látnu merkiskonu innilega samúð og
bið ykkur öllum yngri sem eldri hugg-
unar og Guðs blessunar um langa
framtið.
Við skulum svo að lokum minnast
þeirra sérstöku sanninda, að við ást-
vina söknuð er það mesta huggunin og
gleði að hafa mikiisað sakna. Slik til-
finning lyftir minningu þess, sem
saknað er, upp i hærra og ærða veldi,
sem varpar ljósi og nýjum vona-
bjarma á framtið þeirra, sem syrgja
og sakna, en stefna þó ótrauðir upp á
við og áfram á lifsins braut.
'7 marz 1974
Halldór Guðjónsson.
5