Íslendingaþættir Tímans - 04.12.1976, Blaðsíða 5

í dag kveðjum viö Vigdisi
Steingrimsdottur ekkju Hermanns
Jónassonar, fyrrv. forsætisráöherra,
en útför hennar verður gerð frá Dóm-
kirkjunni i Reykjavik. Hún fæddist 4.
okt. árið 1896 og andaöist eftir stutta
legu hinn 2. nóv. s.l.
Vigdis Steingrimsdóttir var ein af
stofnendum Félags framsóknar-
kvenna i Reykjavik og i fyrstu stjórn
þess, en það var einmitt heima hjá
henni, sem nokkrar konur komu
saman fyrir réttu 31 ári til þess að
undirbúa stofnun kvenfélags innan
Framsóknarflokksins. Það þótti þá
orðið timabært, að flokkurinn hefði á
að skipa konum, til þess að taka sæti i
ýmsum nefndum á vegum Fram-
sóknarflokksins. Einnig vildu þær með
stofnun félagsins styðja og styrkja
Framsóknarflokkinn auk annarra
áhugamála sinna, og var það þvi eðli-
legt að Vigdis stæði að stofnun félags-
ins sem kona Hermanns Jónassonar
eins aðalforustumanns Framsóknar-
flokksins og stoð hans i gegnum árin
allt til hinztu stundar.
Vigdis Steingrimsdóttir lét sér alla
tið mjög annt um félagið og hag þess,
og ég held það sé ekki ofsagt, að hún
lét sig ekki vanta á árlegan bazar og
fjáröflunardag þess.
Hún varein af fystu heiðursfélögum
okkar og við minnumst hennar með
hlýhug og þökk.
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra vottum við okkar dýpstu
samúð.
Þóra Þorleifsdóttir.
10. nóvember 1976
t
Þegar f rú Vigdis Steingrimsdóttir er
héðan kvödd er mér bæði ljiift og skylt
að minnast hinnar prúöu konu, sem
um mörg. ár gegndi þýöingarmesta
húsmóðurstarfi landsins. Eiginmaður
hennar, Hermann Jónasson varð for-
sætisráöherra, er þau hjón voru bæði
ung aðárum. Hann gegndi þvi embætti
samfleytt i átta ár og síðar á ævinni
gegndi hann bæði þeirri stööu og öðr-
um ráðherraembættum um lengri eða
skemmri tima. Heimili þeirra varð að
taka aö sér alla opinbera framkomu af
hálfu þjóðarinnar gagnvart erlendum
sem innlendumgestum og erindrekum
allt frá 1934 og fram á fyrstu striðsár-
in. Slíkt var vandaverk, sem krafðist
mikils af húsmóöurinni. En það er
allra manna mál, að svo hafi frú Vig-
dis leystþetta verk af hendi að á betra
varð ekki kosið. Heimili þeirra Vigdls-
ar og Hermanns var alla tlð látlaust en
islendingaþættir
vel búið, þar sem vinum fjölskyldunn-
ar var ávallt fagnað af alúö og hlýju.
Foreldrar frú Vigdisar voru þau
Steingrlmur Guðmundsson bygginga-
meistariog Margrét Þorláksdóttir, vel
kynnt og vel metin hér i Reykjavik á
fyrstu tugum aldarinnar. Vigdis ólst
upp i foreldrahúsum ásamt systur
sinni Sigriöi, sem giftist Bimi Rögn-
valdssyni byggingameistara en iézf
ung að árum. Vigdis lauk prófi frá
Verzlunarskólanum, en að þvi búnu
lagði hún stund á frekara málanám i
ensku og þýzku og varð vel að sér I
þeim greinum. Þá vann hún um nokk-
ur ár I Landsbankanum og um skeið
var hún viö bankastörf i Danmörku.
Mér hefur verið sagt, að þau störf hafi
leikið I höndum hennar þvl að hún var
hannyröakona svo af bar, og hún fór
næmum höndum um planó, sem hún
lék á sér tii afþreyingar. Slikur undir-
búningur undir lifið var fremur ó-
venjulegur á uppvaxtarárum Vigdis-
ar, þvi þá var menntun kvenna enn
skammt á veg komin. Hún lagði og
fyrir sig annað og eigi siður óvenjulegt
á þeim árum. Eitt sumar lagöi hún
land undir fót ásamt stallsystrum sin-
um og fóru þær fótgangandi frá Sel-
fossi aö Gullfossi og Geysi en þaðan
um Laugardal og Þingvöll til Reykja-
vikur og annað sumar fór hún I langa
gönguferö um Borgarfjörð meö við-
komu á Baulutindi. Þótti slikt mikið
afrek ungs fólks i þann tið.
Arið 1925 giftist Vigdis Hermanni
Jónassyni, sem þá var nýlega orðinn
lögfræöingur, og voru þau saman i ást-
riku hjónabandi i hálfa öld. Hún var
hin hógværa og hljóðláta húsfrevja og
gaf sig ekki að opinberum málum svo
eftir væri tekið, enda var hún fremur
hlédræg að eðlisfari og ekki óþarflega
margmál. En væri til hennar leitað, lá
hún ekki á liði sinu, og þannig vann
hún að mörgum hagsmunamálum
kvenna án þess að mikiö bæri á. Ég hef
heyrt margar konur minnast hennar
með virðingu og þökk fyrir ýmis störf
hennar á þessu sviði. Hvaðeina, sem
hún tók tryggð við, var i öruggum
höndum, enda var trygglyndi hennar
hvarvetna við brugöið.
Þau frú Vigdis og Hermann áttu vel
skap saman og þeim gekk flest i hag
fram á allra siðustu ár. Um mörg ár
var Hermann i fremstu röð stjórn-
málamanna, einaröur og reifur, orö-
heldinn og drenglundaður i hvivetna,
en Vigdis stóö ótrauð við hlið hans og
bjó honum fagurt og hlýtt heimili.
Börn þeirra tvö, Steingrimur og Pál-
ina, urðu þeim til yndis og sóma, svo
og barnabörn, er þau komu til.
En svo fer oft á langri leið, að menn
bera ekki gæfu til að sigla beggja
skauta byr og áfallalaust ævina alla.
Fyrir rúmum sex árum tóku veikindi
að leggjast þungt á Hermann, svo að
hann varð rúmfastur og siðar ósjálf-
bjarga.enda þótthann heföi óskert ráð
og rænu. Þessi ár urðu báðum erfið,
þótt Hermann tæki þeim með æöru-
leysi, en frú Vigdis lagði þá meira á sig
en nokkur gat vænzt af svo aldraðri
konu enda mun heilsa hennar ekki
hafa þolað þá raun.
Og nú, nokkrum mánuöum eftir lát
Hermanns og mánuðieftir áttræðis af-
mæli sitt, fylgir hún honum héðan af
heimi eftir langt og viðburðarikt lif.
En þeir, sem kynntust þeim ágætu
hjónum, horfa aftur i timann með
trega, en minningin er bæði björt og
hlý.
Hákon Bjarnason.
Þeir sem skrifa
minningar- eða
afmaelisgreinar í
Islendingaþætti,
eru eindregið
hvattir til þess
að skila
vélrituðum
handritum,
ef inögulegt er
5