Íslendingaþættir Tímans - 04.12.1976, Blaðsíða 8

var einnig mjög góöur netamaður,
handfljótur, handlaginn og vandvirk-
ur.
Fjölskyldan flyzt suöur til Reykja-
vikur 1943. Þar kynnist hann konu
sinni, Þóru ólafsdóttur, Friörikssonar
frá Jaðri i Þykkvabæ. Þóra vann þá
hjá Magnúsi Kjaran og Soffiu konu
hans.Við ölver vorum mikiösaman á
þessum árum, og eru margar ljúfar
minningar i huga minum frá þeim
timum.
Olver fer i Stýrimannaskólanna 1947
og lýkur prófi þaöan 1949. Þáttaskil
verða i lifi hans þegar tengdamóðir
hans og mágur deyja með stuttu milli-
bili og Ólafur er eftir með eina dóttur.
ölver og Þóra flytja austur og fara að
búa að hálfu á móti þeim. Siðan versn-
aðiheilsa Ólafs og aldurinn færðist yf-
irhann, tók þá Olver viðhelmingi bús-
ins. Fyrstu árin voru þau með skepn-
ur, en siðustu árin eingöngu með
kartöflurækt.
En siðan kom slæma fréttin, ölver
kominn á sjúkrahús. Þegar menn, sem
aldrei hafa kennt sér meins, þurfa á
sjúkrahús, án þess að slasast, eru þaö
slæmar fréttir.
Þó birti upp i sumar, þá var ölver
kominn heim og við fórum i bæinn,
eins og i gamla daga, sátum á bekkn-
um á torginu og gengum meö höfninni.
En birtan stóð ekki lengi, næst þegar
ég kom i land var ölver kominn á
sjúkrahús aftur.
ölver og Þóra áttu kjörson, Ólaf
Fannberg, sem nú stundar gagnfræða-
nám i Hagaskóla. ölver var vina-
margur, sem bezt sást þegar hann lá á
sjúkrahúsinu, og var það þó smáhópur
af öllum hans vinum. Honum likaöi vel
i Þykkvabæ og þar var hann til moldar
borinn laugardaginn 13. nóvember.
Ég og kona min, Aðalheiður
Sigurðardóttir, biðjum Guð að blessa
hann, og styrkja konu hans Þóru, son
hans Ólaf, foreldra og önnur skyld-
menni.
Skarphéðinn Magnússon
t
Til jarðar hniga hlýtur
þaö henni er komiö af.
Vor ævi flugsnör flýtur
sem fljótið út i haf,
og dauðahafiö dökkva
vér daprir störum á,
og harmatárin hrökkva
t svo heit af vina brá.
(B.H.)
Hinn 13. nóvember s.l. var gerð frá
Þykkvabæjarkirkju útför ölvers
8
Fannbergs að viöstöddu íjöimenni.
Fyrr um daginn var kveðjuathöfn i
Fossvogskapellu. Þar sem margt fólk
var saman komið til að kveðja hinn
látna. Yfir þessum athöfnum báðum
hvildi virðuleika og helgiblær sem
verður þeim minnistæður sem þar
voru viðstaddir.
ölver var fæddur i Bolungarvik 30.
april 1924, sonur hjónanna Kristjönu
Herdisar Guðjónsdóttur og Bjarna
Þórðar Fannberg einn fimm systkina
ogeru nú fjögur látin. Vegna ókunnug-
leika frá uppvaxtarárum Ölvers mun
ég f ara fljótt yfir sögu og aðeins stikla
á þvi stærsta. Hann flyzt hingaö suður
með fjölskyldunni, starfsvettvangur
hans er tengdur sjó og sjómennsku
ásamt almennri vinnu til lands, svo
sem bezt hafa hverju sinni. Hann tek-
ur próf frá Stýrimannaskólanum 1949
eftir það er starfsvettvangur hans á
sjónum. Seinna hóf hann störf við
netagerðariðn og vinnurvið það ásamt
öðrum störfum er til féllu. 3ja júli 1952
gekk ölver að eiga eftirlifandi konu
sina Þóru Ölafsdóttur ættaða úr
Þykkvabæ i Rangárvallasýslu. Þau
reistu sér bú hér i Reykjavik og áttu
heima hér i borg til ársins 1965 að þau
flytjast austur i Þykkabæ og hefja þar
búskap. 1 tæp ellefu ár eru þau búsett
fyrir austan eða þar til fyrir rúmu ári
að þau verða að bregöa búi og flytjast
hingað til Reykjavikur aftur vegna
sjúkdóms sem ölver hafði þá tekið og
nauðsynlegrar spitalavistar. Þau
fengu inni i leiguhúsnæði fyrst en i júli
s.l. fluttust þau i eigið húsnæði að
Birkimel 6 bér i borg. Þau Þóra og 01-
ver eiga eitt barn, Ólaf Guðjón, fædd-
an 1961, nú við nám i Hagaskóla hér i
Reykjavik. Hér að framan hef ég num-
ið staðar við örfá atriði sem tengd eru
rúmlega hálfrar aldar æviskeiði öl-
vers og hverf nú til baka til ársins 1966.
Við hjónin höfðum þá um voriö komið
syni okkar til sumardvalar hjá þeim.
Heimiliö að Rósalundi þar sem Þóra
og ölver bjuggu var hlýlegt, þangað
var gott að koma enda komu þar
margir. Leiö okkar hjóna lá oft austur
þangað þvi dvöl drengsins sem þá var
aðeins 6 ára er hann fór fyrst austur
var endurnýjuð á hverju vori og mun
hann hafa dvalist hjá þeim 8 sumur,
enda leit hann á Rósalund sem sitt
annað heimili og húsráðendur sem
sina aðra foreldra meðan hann dvald-
istþar. Kynniokkar ölvers voru allná-
in á þessum árum. Frá þeim kynnum
ber birtu. Ég minnist viðræðna við
hann og þess hlýleika sem maður
mætti. Við hann var gaman að ræða
um menn og málefni. Mér fannst ölver
fremur dulur, hann sagði ekki öðrum
hug sinn við fyrstu kynni en traustur
vinur og góður félagi var hann sem
gott er aö minnast, frábær heimilis-
faðirsem með vökulu starfi og umönn-
un gerði heimilið að sannkölluðum
friðar- og sælureit sem hann átti svo
rikan þátt i aö móta. Hann tengdist
byggöarlaginu traustum böndum og
ég held að sá timi sem ölver átti
heima fyrir austan, þau tæp ellfu ár
sem þau hjón bjuggu i Rósalundi, hafi
verið honum tvennt i senn anna- og
gleðitimi. Samskipti hans viö fólk t
fjölmennri byggð ásamt fögru um-
hverfi hafi gefið honum meira heldur
en búseta á mölinni sem svo er kölluð.
En skjótt skipast veöur i lofti, fyrir
einu ári verður ölver að yfirgefa
heimili sitt fyrir austan, hann er flutt-
ur fársjúkur hingaö til Reykjavikur,
lagður inn á sjúkrahús þar sem hann
varö að dvelja að meira eða minna
leyti siðan, meö örstuttum frávikum
þó, er hann dvaldi heima og nú siöast
eftir að fjölskyldan hafði búið sér
heimili að Birkimel 6.
Ég minnist heimsókna til ölvers og
minnist oröaskipta við hann svo veik-
anaö hann litt mátti mæla vegna þján-
inga, ég minnist þess ekki að I eitt ein-
asta skipti hafði hann látið æðruorö
falla eða minnst á hlutskipti sitt á
Landspitalanum þar sem hann dvald-
ist lengstum eftir að hann veiktist.
Heimsóttum við hjónin hann oft. Þar
kynntumst við hetjulegri baráttu hans
sem háö var viö erfiðan sjúkdóm sem
nú siðustu mánuðina var auðséð aö
ekki fengist bót á.
Mérer hugsað til eiginkonunnar sem
allan þann tima stóð viö hlið hans f
erfiðu sjúkdómsstriði óþreytandi aö
dvelja viö sjúkrabeð hans unz yfir
lauk, leitandi allra hugsanlegra ráöa
sem til hjálpar mættu koma. Ég kom
stuttu fyrir andlát ölvers á sjúkrastof-
una þar sem hann lá, sýnt var að
skammt var til umskipta, hann haföi
þó rænu og fylgdist með, þróttur var
þorrinn og hann mátti litt mæla. Ég
stóð þögull við sjúkrabeðinn friður og
kyrrð varað færast yfir ásjónu hans ég
tafði ekki lengi, við tókumst I hendur
handtakiö var traust og ég fór leiðar
minnar. Tvéim dögum siðar var hann
allur. Og nú er striöinu lokiö þjáning,
vonbrigöi og hrörnun, linnulaus bar-
átta viö hina slynga sláttumann er aö
baki, sjá allt er oröiö nýtt. Nú hefur
hann sem við kveðjum ýtt úr vör, leyst
landfestar og beint fleyi sínu i átt til
þeirrar strandar sem viö hér sem eftir
biðum eigum eftirað stefna til. Ég trúi
þviað þar sé landsýn fögur og þar hafi
vinir beðiö og visað leið til hinna eilifu
bústaða þar sem þreyttum er búin
hvild.Kristursagði: Égerupprisan og
lifið, hver sem trúir á mig mun lifa þó
hann deyi. Honum fel ég kæran vin um
leið og ég flyt samúöarkveðjur eigin-
íslendingaþættir