Íslendingaþættir Tímans - 04.12.1976, Blaðsíða 16

Lilja Margrét Jóhannsdóttir
frá Enniskoti
Hver er mestur y6ar allra?
ekki sá, sem mest á til,
heldur sá semGuöi geBjast
gjörir honum flest í vil.
Sá á mest af sönnum auöi,
sem á mestan kærleikann.
Sá er mestur sem er beztur,
sannarlega þaö er hann.
V. Briem.
Vinkona mín, Lilja Jóhannesdóttir,
varö 80 ára 2. október s.l. Ég biö ís-
lendingaþættina fyrir síöbúna af-
mæliskveöju. Lilja er ein af sjö börn-
um, Sigurlaugar Sveinsdóttur og
Jóhannesar Bjarnasonar, sem upp
komust. Þau hjón bjuggu i Enniskoti i
Víöidal Vestur-Húnavatnssýslu.
Sigurlaug var systir Sigurbjarnar
Sveinssonar, kennara og „Bernsku-
höfundar”.
Margt af þeim ættingjum á óvenju-
lega gleði og lifstrú i fari sinu. Lilja er
þar ekki undanskilin, þó hún hafi mátt
berjast óstudd við veika heilsu og
nauman fjárhag langa ævi. Þaö er
núna fyrst, eftir að þau sjálfsögöu
mannréttindi, ellilaunin, gera henni
fært að vera peningalega sjálfstæö,
sem hún þarf ekki aö skera
nauðþurftakröfur sinar viö nögl. Þó
Lilja hafi lengst af getaö sagt eins og
skáldiö „fátæktin er min fylgikona” þá
hefur hún sloppið ókalin á hjarta frá
þeirri samfylgd, og enginn oröið þess
var i fari hennar. Sigurlaug og
Jóhannes bjuggu viö mikla fátækt. En
bæöi voru þau mjög vel gefin og
slstarfandi, Jóhannes til dæmis vefari
góöur og verklaginn mjög. En hann
lézt frá börnunum ungu,. Þrjú þau
elztu, aö minnsta kosti, voru komin
yfir 10 ára aldur og aöstoöuöu ekkjuna
við aö halda heimilinu saman, á
meöan yngstu börnin voru i frum-
bernsku.
Sigurlaug sagöi mér frá, þegar hún
fékk heimsókn ráöamanns sveitarinn-
ar, á miöjum vetri, sem skipaöi henni
aö leiöa út og lóga einu kúnni á
heimilinu, þá myndu meiri möguleik-
ar á aö fóöra ærnar til vors. Sigurlaug
stóö i dyrum litla bæjarins sfns, hún
bauö gestinum inn til umræöna um
máliö, en sagöist ekki taka mjólkur-
dropann frá börnunum. Guö myndi
16
hjálpa sér. Þá sló sveitarstólpinn
svipuskaptinu i dyrastafinn — svo
farið sást meöan húsin stóöu — reiö úr
hlaöi og sagði snöggt: „Sveitin fær þig
meö börnin þegar vorar”. Ekkjan
sneri til baöstofu, hlúöi að hópnum sin-
um og signdi yfir litlu kollana. Siöan
baö hún Guö um hjálp og náö, og sofn-
aöi örugg. Hún vaknaöi um miöja
nóttina við að regniö draup af lágri
þekju bæjarins, þaö var fyrirboröi
þess aö skaflarnir myndu minnka og
ærnar ná sér i björg. Allt komst af, án
sveitarhjálpar. En bróöir Sigurlaugar,
ekkill, sá til meö heimili systur sinnar
fyrst um sinn. Enniskotssystkinin
elskuöu og virtu sina góöu móöur, og
læröu aö standa á meöan stætt var.
Þau eru öll mjög vel gerö, sérstak-
lega er frásagnargleði og rimhneigö
rik I fari þeirra. Og þó Lilja vilji litiö
láta á sér bera, I þeim efnum sem öör-
um, getég ekki stillt mig um aö tilfæra
hér örstutt erindi, sem henni varö eitt
sinn af munni er hún kom frá aö fylgja
ungum kunningja á götu, en honum
fannst gæfan gera sig afskiptan.
Þegar hjarta sárin sviöa
og sorgartárin væta kinn.
Endurlausnarans oröiö bliöa
æ, þér liði I hugann inn.
„Allt þitt böl og allan kvlöa
ég mun bera og harminn þinn.”
Vonandi er fleirum, aö veröa ljóst,
en Lilju Margréti, hvert þjóöin okkar
sótti styrk á liönum tlmum, og hvar
hugarjafnvægis .er aö vænta. Lilja tel-
ur Hka aö á sér sannist, aö þeim sem
Guö elskar samverkar allt til góös .
Nú á hún fallegt og sólrikt heimili á
Njálsgötu 74 I Reykjavík. Þar nýtur
hún bókanna sinna og útvarpsins og
vinnur listvinnu. Fleirivinkonur henn-
ar en ég eiga hekluö og saumuö verk
hennar, til aö prýöa meö heimili sin.
Og jafnvel þó likaminn láti á sjá, held-
ur hún áfram aö auöga anda sinn og
una glöö viö sitt. Lilja hefur gert sér
far um aö skyggnast inn i dularheim
mannssálarinnar, og notiö þess aö
kynnast góöu fólki. Glatt bros hennar
hefur yljaö mörgum, allt frá sjúkl-
ingum á Vifilsstaöahæii en þar vann
hún I nokkur ár, til gamla fólksins sem
hún hlúöi aö og létti slðustu stundirn-
ar. Aö ógleymdum börnunum, sem
alltaf hafa getaö leitaö skjóls hjá
henni.
Börn Sigriöar systur hennar sýna
henni umhyggju og hjálp, nú á efri
árum hennar, og launa á þann veg,
fórnfýsi hennar fyrr á tlmum. Lilja er
Kristinu, ömmubarni Sigriöar og
hennar manni, mjög þakklát fyrir
ýmsa fyrirgreiöslu. Svo er og um alla
sem gleöja hana og rétta henni hjálp-
arhönd.
Lilja vann 16 sumur aö heyskap á
heimili okkar hjóna, auk annarra aö-
stoöar. — Ég og börnin min, þökkum
henni „ömmuhlutverk” hennar á
heimili okkar, og biöjum henni bless-
unar Guös.
G.S. Gunnlaugsdóttir.
íslendingaþættir