Sunnudagsblaðið - 13.07.1958, Blaðsíða 7
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
371
ÞEGAR Grímur Thomsen féll
við þingkosningar í Borgarfirði
hérna um árið, er sagt hann
kenndi þær ófarir sínar einkum
Andrési Fjeldsted, „laxakóngin-
um“ á Hvítárvöllum. Er mælt að
Grj'mur kastaðj fram stöku þess-
ari þegar hann reið af kjörfund-
inum:
Laxa kom þar mikil mergð,
margir voru þeir smáir,
'en svo voru net úr garði gerð,
áð gegnum smugu fáir.
—o—
Sígurður bóndi, faðir sr. Helga
á Setbergi í Eyrarsveit, ætlaði að
líta í bók á sunnudagsmorgni, en
unni, og brjótast áfram rösklega,
og bera mótlætið með karl
mennsku. Þá svaraði hann með
þessari vísu:
P '“'r" ‘
Vaka lífsins verð; þér
svo vær og ljúf og full af ró,
eins og banablundur mér
blíðri niðri í grafar þró.
r"
iHonum var þá víst fullljóst, að
hann átti skammt eftir ólifað, —
enda var hann þá að sumu leyti
breyttur að hugarfari. Trúarskoð
anir hans höfðu náð nolckurri
festu. Nýlega (hafði hann þá t. d.
ort langt kvæði, sem hann kallaði
ráðskonan var geðstirð, og gerði
sér ekki dagamun í skiptum við
vinnukonurnar. Þá kvað Sigurð-
ur:
Þó ég gangi margs á mis
mundi ég una högum
ef friðarstund til fágætis
fengi á sunnudögum.
—o—
Fátækur sveitabóndi missti einu
kúna, sem hann átti, 'sama dag-
inn sem kona hans átti sjöunda
barnið. Þá kvað hann vísu þessa:
„Andlátsorð Krists“ og sá ég
nokkuð af fyrsta uppkastinu, en
kvæðið fullgert hafði hann sent
séra Gunnari Gunnarssyni. Séra
Gunnar sendi Kristjáni kvæðið
aftur, en það kom ekki austur fyrr
en Kiástján var dáinn, og glatað
ist svo kvæðið. Harmaði séra Gunn
ar það mikið, enda var það hinn
mesti skaði, því það var yndislega
fagurt, og lýsti hugarfari Kristj
áns eins og það þá var, enda er
ekkert til eftir hann líkt því.“ í:
Af þessari stuttu lýsingu sjá-
um vér Kristján Jónsson, íslenzka
þjóðkáldið, í sesku.
Þegar mest gekk á með mála-
ferlin á Seyðisfirði forðum, var
maður einn staddur á sveitar-
fundi þar á öðrum stað nvstra og
rétti unp aðeins þrjá fingur við
atkvæðagreiðsluna. Menn tóku
eft.ir þessu og spurðu um orsök-
ina.
— Við erum orðnir svo vanir
að sveria á Seyðisfirði, að við
réttum aldrei upn nem? þrjá fing
ur á fundum, svaraði maðurinn.
—o—
Sveitamaður kom í apótekið á
Seyðisfirði og bað H. J. Ernst,
sem þá var apótekari, um eitt
glas af laxerolíu.
Ernst: — Hefur di glass?
Maðurinn þegir og hristir höf-
uðið.
Ernst (byrstur): Hefur tér glass
segif jæ!
Maðurinn (vandræðalegur): Ég
skil yður ekki.
Ernst: Skillir di ekke ísllensk,
for pokker! Va fannen skiller tér
da!
• —
Séra Ólafur stúdent átti eitt
sinn í máli við mann og vann það.
Þegar málinu var lokið, er mælt
að séra Ólafur hafi sagt um mót-
stöðumann sinn: „Allt sagði nú
diöfsi sitt, en hver vann málið?
(Úr blöðum Þorst. Erlingssonar.)
— Þér óskið eftir orlofi vegna
giftingar yðar og brúðkaupsferð-
ar, sagði skrifstofustjórinn við
skrifstofumann sinn. — Hve lang
an tírna þurfið þér?
— Hvað finnst yður hæfilegt?
spurði skrifstofumaðurinn.
— Spyrjið mig ekki að því, ég
hefi ekki séð stúlkuna, sagði skrif
stofustjórinn.
—o—
Bág mér þykir bi-eytni sú
af buðlung sólarranna,
að fá mér ungbarn fyrir kú,
fátækustum manna.