Sunnudagsblaðið - 13.07.1958, Blaðsíða 13

SUNNPDAGSBLAÐIÐ 377
vök á ísi'nn, og telpunni dyfið nið-
í Lourdes, dvaldi Pierre á hótel-
inu meða ég gekk að hinum helgu
laugum. Þarna varð ég þess vör,
að það var sem heit kærleiksbylgja
streymdi um mig. Enda þótt Pierre
yrði fyrir samskonar áhrifum síð
ar er hann heimsótti helgidóminn
með mér, var hann jafn vantrúað-
ur óg fyrr. í hvert skipti, sem við
hemsóttum helgidómmn átti
hann samtal við fólk er á vegi okk
ar varð, og skýrði fyrir því, hvers
vegna hann tryð; hvorki á guð né
kraftavek. En svo undarlega bar
við, að engin mótmælti skqðun-
um hans. Prestar, nunnur og pila-
grímar hlustuðu á hann brosandi,
en sv.öruðu engu. Eftir þ”í. sem
tíminn leið varð Pierre sífelit dapr
arf og ángurværari.
Nokkrum vikum eftir komu okk
ar, var 13 ára telpa borin að
hinni hélgU laug. Hún hafði geng-
ist Undir margar þjáningarfuilar
skúrðaðgerðir, og báðar fæturnar
höfðu verið teknar af henni, og
læknarnir töldu að Iffi hennar
yrði ekki bjargað. Pjerre, sem hélt
mikið upp á börn, gekk það mjög
til hjartqns að sjá þessa vesalings
telpu, og vorkenndi henni i ein-
feldn; hennar að iáta sér detta í
hug, að hún gæti hiotxð hér lækn-
ingu fyrir kraftaverk; slíkt myndi
vera hin mesta sjálfsblekking. Og
eitt sinn er hann var mjög bitur,
spurði hann telpuna í gáieysi,
hvort hún vænti þess að guð
rnyndi gefa henni nýja fætur.
Mér blöskraði að heyra hann
tala svopa — þetta líktist honum
heidur alls ekki. En litia stúikan
svaraði bosandi, að aiiðvitað bygg-
ist hún ekki við því, en að hún
væri hingað komin til þess að
öðlast andlegan styrk. Svo spurði
hún Pierre, hvers vegna hann
væri dapur og angúrvær, þar sem
líkamsástand hans væri þó marg-
fa-llt betra en hfennar.
Orð hennar runnu Pierre til
hjartans.
Daginn eftir, þegar brotin var
ur í hina heilögu lind, bað Pierre
einnig um það að verða baðaður
í lauginni. Læknarnir höíðu sagt
honum, að hann mætti ekki undir
neinum kringumstæðum vökna,
eða láta sér verða kalt, en honum
varð ekkert meint af baðinu. —
Pierre var sífelit bunclinn lijóla
stólnum.
Þvert á móti fannst honum hann
öllu hressari á eftir.
Upp frá þessum degi var, sem
Pierre yrði það ljóst, hvað sönn
hamingja er. Upp frá þessu og það
sem við áttum eftir að dveljast í
Lourdes, ók hann um í hjólastól
sínum. Það var að vísu Ijóst, að
honum batnaði á engan kátt lík-
amlega af því að dveijast þar, en
nú leit hann tilveruna bjartari
augum og var sífellt í góðu skapi.
Hann hughi'eysti aðra, og varpaði
birtu og yl frá sér hvar sem hann
kom; hann varð á ný hinn skiln-
ingsgóði og ljúfi maður, sem hann
hafði átt að sér að vera áður. —
Jafnframt varð breyting á trúar-
lífi hans enda þótt hann sjálfur
vildi ekki viðutkenna bað í fyrstú.
Dag nokkun var Pierre settUr
í laugina um leið og írlendingur
nokkfu. Þessi vesalings ungi mað-
ur var fæddur blindur, og engir
sérfræðingar höfðu getað hjálpað
honum. Meðan hann var í laug-
inni hrópað; hann allt í einu upp
yfir sig og greip höndunum' fyrir
augun. Og hér blasti kaftaverkið
við! Hann hafð; skyndilega ffehg-
ið sjónina, og þegar hann í fyrsta
sinn sá ljósið, var sem hann riefði
orðið fyrir skyndilegum sársauka.
En þegar hann yfirgaf Loúrdes
var hann fullkomlega hfeilbrigður
orðinn, Og Pierre hafði orðið sjón
arvottur að atburði, sem. vantrú
hans megnaði ekki að afnéita,
Nokkrum vikum síðar . korh sjö
ára drengur til Lourdfes. Hann var
gersamlega lamaður annars vegár,
og handleggur og fótur visinn —
Fimm dögum síðar fór að sjást 'uríd
raverð breyting á drengnum. —
Pierre varð einnig sjónarvottur að
því, hvernig smám saman færðist
líf Og máttur í hinn lámaða hluía
líkamans, og hvefnig hinir visnu
lirnif urðu smám saman þykkari
og stæltari.
Þá varð það, að Pierre ákvað að
gerast kaþólskur. Hann vi'ldi, eins
og hann sjálfur komst að orði,
vera þátttakandi í þeim trúabrögð
um, sfem veitti h.jálp og styrk hirí-
um endalausu röðum pílagríma er
komu til Lourdes. Þarna hafði
hann orðið vitni að því, af hví-
líkfi fórnfýsi og kærleika var unn
ið í nafni kristindómsins. Dag eftjr
dag hafðí hann séð þann kærleika
og hjálpsemi sem pílagrímunum
var veitt, án tillits til trúárbragða
þeirra eða litarháttar. Allir voru
jafnvelkomnir, og enginn var
spurður um það, hvað hanrí gæti
greitt. Þessi líknarstarfsemi varð
því stórfenglegri í augum hans,
er hann sá, af hvílíkum vánefnum
en fórnfýsi, hún var í té látin. Við
veittum því t. d. athygli að í sjúk