Sunnudagsblaðið - 13.07.1958, Blaðsíða 12

SUNNUDAGSBLAÐI6
Kraffaverkín í Lourdes
ÉG ÁLÍT ekki áð hamingjan
ávinnist fyrir ytri aðstæður, held
ur innri eiginleika. Hvernig mundi
það annars hafa getáð átt sér stað
að ég og maður minn — eftir 24
dásamleg ár — skyldum njóta eins
árs sem varð dásamlegra öllum
öðrum, þrátt fyrir þrautir og
harma? Þetta höfst með því, þegar
við Pierre lögðum af stað frá Los
Angeles í Kaliforníu í stadion-bíl,
sem hafði rúm fyrir hjólastól Pi-
erres, og héldum til smábæjarins
Lourdes í Frakklandi. Og þessu
dásamlega hamingjuríka ári lauk
nákvæmlega 12 mánuðum síðar,
gaman af þvi að skipta um hár-
geiðslu. Venjulega eru þær í sjö
unda himni, ef eiginmaðurinn og’
börnin veita nýju hárgreiðslunni
athygli og óska henni til hamingju.
I slíkurn tilfellum eru margir feð'
ur svo sljógir, að þeir mæla ekki
leitt einasta hrósyrði þótt konan
reyni að halda sér til. Þess vegna
er það hyggilegt af börnunum, að
minna hann á að segja nokkur fög
ur orð þegar hún kemur heim af
hárreiðslustofunni. Með því móti
verður samlyndi allria betra við
mömmu, og það verður meiri ró á
heimilinu — og ef til vill sunnu
dagsmáltíð í miðr; viku.
9. Lokaorð. Venjulega er það
vonlaust verk að ætla sér ao
breyta foreldrunum; þau verða
varla öðru vísi en þau eru. Reynsl
an frá mörgum heimilum sýnir
þetta. En það verður miklu auð
veldara fyrir alla að umbera hvern
annan, ef við látum okkur skiljast,
að framkoma hinna fullorðnu er
fjarska „eðlileg“ miðað við aldur
— og það verðum við að sætta
okkur við, hvort sem okkur líkar
betur eða verr. *
þegar ég sendi líkkistu mannsins
míns heim til Ameríku.
Allt til 1953 höfðum við búið
við áhyggjulaus og góð ævikjör.
Veitingastaðurinn, er við rákum,
var Pierre meira en atvinnufyrir-
tæki; hann var hans líf. Pierre var
ekki einungis glæsimenni heldur
og góðum gáfum gæddur, og vel
menntaður. Á sínum tíma haföi
hann tekið doktorsgráðu í heim-
speki við háskólann í Aþenu, og
það var mesta gleðj hans að ræða
um heimspeki og listir við bina
mörgu gesti, sem komu saman
„Hjá Pierre“. Hann hvatti unga
listarhenn til dáða, og lagði fram
mikið fé þeim til styrktar.
Sjúkdómseinkenni Pierres komu
fyrst fram í því, að honum fannst
hann verða þreyttur og þróttlítill.
Við hugsuðum okkur að þetta
værj aðeins tímabundið ástand,
því að Pierre var orðinn 57 ára,
en honum versnaði sífellt. Við
heimsóttum hvern læknirinn og
sérfræðinginn eftir annan en ekk-
ert dugði, og frá 1954 va Pierre
bundinn við hjólastól sinn. Að lok-
um sagði þekktur taugalæknir mér
þau bitru sannindi, að Pierre væri
haldinn ólæknandi mænurýrnun,
sem orsakaði lömun og vöðvarýrn-
un, og að hann mundi tæpa^t eiga
nema rúmt ár ólifað.
Ég ákvað að segja Pierre ekkert
frá úrskurði sérfræðingsins. Pierre
var fríhyggj umaður, og ef hami
fengi að heyra dóm sérfræðings-
ins mundi hann ekki hafa neinn
trúarlegan eða andlegan stuðning
í baráttu sinni við hin döpru ör-
lög. Sjálf var ég trúuð og leit á
þessa staðreynd með augum trú-
arinnar, en varðveitti leyndarmál
ið með mér sjálfri og lét ekki
einu sinni dætur okkar vita um
ástand föður þeirra.
Þegar kom fram á árið 1955
háfði læknis- og sj úkrahúskostnað
ur höggið stórt skárð í fjárhag
okkar, en einnig því hélt ég leyndu
íýrir Pierre — annars hefði ég
aðeins aukið áhyggjur hans og
kjarkleysi, sem farið var að segja
til sín.
Um þetta xeyti hugsaði ég tíðum
til Lourdes, hins kaþólska helgi-
dóms í Frakklandi, sem orðinn er
heimskunnur, vegna þess að svo
margir sem barist hafa vonlausri
baráttu við sjúkdóma hafa hlotið
þar lækningu á yfirnáttúrlegan
hátt. Nökkrum árum áður hafði
ég kynnst Franz Werfeld, höfund!
„Óðs Bernadotte“, seg segir sögu
helgidómsins. Síðasta hluta bókar-
innar hafði Franz skrifað framan
við arininn í veitingastofu okkar,
og ég hafði hlustað hugfangin á
frásögn hans af hinum trúarlegu
lækningum og kristilega kærleika
og þolgæði sem einkennir alla, sem
starfa á þessum helga stað. Nú
kom mér Lourdes í hug sem síð-
asta bjargvon fyrir Pierre.
Það var ekki svo erfitt að finna
sér tilefni tli Evrópuferðar, því að
í Sviss og Austurríiki voru sér-
fræðingar, sem ef til vill kynnu að
geta hjálpað Pierre. Og þegar við
værum komin þangað á annað
borð, mundi það geta komið eins
og af sjálfu sér að heimsækja Lour
des, því að raunar hafði mig lengi
langað til þess að koma þangað.
Pierre lót það afskiptulaust þótt
ég undirbyggi ferðalagið. Ég seldi
nokkuð af eignum okkar og keypti
lítinn station-bíl, sem ég gat flutt
hjólastól hans í, og í janúarmán-
uði 1956 lögðum við af stað. Við
ókum frá Kaliforniu til New York,
sigldum síðan yfir Atlantshafið og
héldum svo ferðinnj áfram frá Le
Havre til Parísar. Þegar við höfð-
um dvalið þar í þrjá daga, sagði
Pierre skyndilega: „Ég er að verða
uppgefinn á þessum læknum. Við
skulum fara beina leið til Lour-
des.“
Fyrsta bvöldið, sem við viorum