Sunnudagsblaðið - 13.07.1958, Blaðsíða 14

378
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
ráhúsinu, þar sem voru 1000 sjúk-
rarúm, voru ekki til nein teppi.
Pierre hafði miklar áhyggjur út
af þessu, og lofaði nunnunum, að
hann skyldi kaupa 1000 teppi af
beztu gerð sem hægt væri aö fá,
og gefa þau sjúkrahúsinu. Hinn
hraðversnandi fjárhagur okkar
leyfði ekki þvílíkt örlæti, en það
vissi hann ekki um. Ég greip því
fram í fyrir honum og sagði, að
við yrðum að kaupa- þessj teppi í
Ameríku, og það gæti liðið alllang
ur tími, þar til við gætum komið
því í kirng.
Um þessar mundir var Pierre
hamingjusamari en hann hafði
nokkru sinni verið. Hjólastóll hans
varð eins konar miðdepill er allt
snerist um í hinum fjölmenna og
vaxandi vinahópi. Við ókum smá-
ferði í bílnum okkar út á Iandið
og upp í fjöllin, og jafnvel fjár-
hirðarnir í grenndinni urðu vinir
okkar.
Svo undarlegt sem það má virð-
ast fann. ég mig .jafn hamingju-
sama og Pierre, enda þótt mér
væri það ljóst að heilsu hans hrak-
aði, og ég vissi að hann ætti ekki
langt eftir. Ég. vissi að iömunin
nálgaðist lungun, og þegar að því
kæmi yrði ég að farla með hann til
Toulouse, þar sem hann gæti feng-
ið. afnOit af öndunartæki. En í
hfjóðum huga var ég þakklát fyr-
ir .að á Pierre hafði gerst andlegt
kraftaverk — einmitt þetta síð-
asta ár, sem anna-rs mundi hafa
orðið honum svo langt og þung-
bært.
í október vár amei'ískur dreng-
ujr íluttur til Louirdels, og var
hann með krabbamein í annarri
mjöðminni Og fætinum. Drengur-
inn bjó á sama hóteli og við, og
skömmu eftir komuna hitti hann
Pierre.. Hann staulaðist til hans
á hækju sinni og sagði: „Ég heiti
John. Hvað heitir þú?“
Upp frá þessari stundu tókst
með þeim ó'venjuleg og trygg .vin-
átta og þeir ui‘ðu óaðskiijaniegir.
Pierre þótti vænt um alla, en
tilfinningar hans gagnvart þess-
um dreng voru eins og tilfinning-
ar föðurs tii sonar.
;Svo kom að því, sem ég hafð,i
búist við og óttast. Nú mátti það
ekkí lengur dragast að fara til
Toulouse. Þegar ég sagði Pierre
frá j>ví að nú yrðum við að fara,
var honum það sjálfsagt Ijóst, —
hvert stefndi. Hann bað mig ein-
ungis að fylgja sér fyrst til helgi-
dómsins í síðasta sinn.
Og þar á þessum kyrrláta helga
stað heyrði ég hann biðja í auð-
mýkt:
„Ég hefi reynt að haga líferni
mínu, samkvæmt beztu samvizku,
og ég hefi átt langa og hamingju-
ríka ævi. Góði guð, nú bið ég þig
fyrir litla drenginn, John, sem er
kominn hingað til þess að njóta
hjálpar þinnar. Hann á lífið fram
undan, og ég vona að hann eigi
eftir að áorka miklu. Ef það er
vilji þinn, þá bið ég þig: tak líf
mitt, en gef þessum dreng heil-
brigði og hreysti.“
Nokkrum dögum eftir að Pierre
hafði verið settur í stállungað í
Toulouse, var honum veitt inn-
ganga í hina kaþólsku kirkju. •—
Þremur dögum' síðar, hinn 1. des-
ember 1956 andaðist hann. Én
það var sem ég yrði engum harmi
slegin; hvernig átti ég að syrgja,
þegar ég vissi hvað gerst hafði
þetta dásamlea ár? Pierre hafði
fundið það sem hann leitaði —
það var kraftaverkið, sem gerst
hafði á honum í Lourdes.
'Skömmu áður en ég yiirgaf
Prakkland fékk ég fréttir af því,
að bæn Pierre fyrir John litla
hafði verið heyrð. Drengurinn var
farinn bríött frá Lourdes og benti
allt til þess að hann væri að fullu
búinn að fá bata við. krabbamein-
inu í mjöðminni og fætinum.
Þegar ég kom heim til Kali-
forniu, átti ég eftir að uppfylla
hiuztu ósk Pierrcs. Ilann hafði
lofað nuiniuniuu í Lourdes 1000
rekkjuvoðum, og mér faimst ég'
bera ábyrgð á því að þetta ioforð
yrði haldið. Vinir mánir í Los Ang
eles komu mér til hjálpar. Stofn-
uð var nefnd til þess að safna íé
og ég komst í samband við vefn-
aðarverksmiðju, sem seldi mér
teppin á framleiðsluverði, og flug
félögin Trans World Airlines ög
Air France og franskur bílstjóri
að nafni Roger Bourle, sá fyrir
því að koma teppunum á ákvörð-
unarstað, og til Lourdes voru þau
komin 19. desemfoer 1957. Þá var
ausandi rigning, en hinn virðuleg'i
biskup,, allir prestarnir og jafn-
vel fjárhirðarnir voru mættir til
þess að bjóða mig velkomna er
ég kom með gjöfina. Nunnurnar
á sjúki'ahúsinu urðuekkilítiðundr
andi er þær sáu öll teppin. Var
það raunverulegt, að ég væri kom
in með 1000 teppi? spurðu þær.
Þetta hlaut að vera mismæli, —
voru þau ekki bara 100? — Nei,
þau reyndust nákvæmlega 1009
— og hafði verksmiðjan látið nokk
ur í ofanálag.
Loforð Pierres var uppfyllt, Og
þegar ég minntist hans á þess.um
helga stað, þar sem kærleikur-
inn og trúin eru ráðandi, var sem
hjarta mitt bergmálaði kraftaverk
ið, sem gerst hafði á Pierre í Lour
des, og ég fann að ég hafði öðlazt
þann styrk, sem nægja mun til
þess að verja hjarta mitt sorgum
framvegis. *
Skoti einn stóð á járnbrautar-
stöðinni í Glasgow, prúðbúinn, og
vinur hans sneri sér að honum og
spurð; hvert hann væri að fara.
— Ég er að fara til Edinborgar
í brúðkaupsferð.
— En hvar er konan? spurði
hinn.
— Hún er heima; ég tók 'hana
ekki með því að hún hefur komið
þangað áður, svaraði brúðguminn.