Morgunblaðið - 07.11.2004, Blaðsíða 50

50 SUNNUDAGUR 7. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför elskulegrar eiginkonu
minnar, systur og frænku,
BERGLJÓTAR ARNFRÍÐAR
GUNNARSDÓTTUR,
Arnarhrauni 9,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks St. Jósefsspítala
í Hafnarfirði fyrir hlýju og frábæra umönnun.
Eyþór Júlíusson,
Rósa Gunnarsdóttir,
Gígja Árnadóttir
og aðrir aðstandendur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts og útfarar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGURBJARGAR M. BENEDIKTSDÓTTUR,
Hraunbæ 103,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til líknarteymis Landspítalans,
starfsfólks á líknardeild Landspítalans í Kópa-
vogi og á deild G13 á Landspítala við Hring-
braut.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún H. Ágústsdóttir, Sigurður N. Njálsson,
Kristbjörg Ágústsdóttir,
Egill Ágústsson, Hildur Einarsdóttir,
Matthildur Ágústsdóttir, Guðbrandur Siglaugsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar
CONCORDIU K. NÍELSSON,
Hrafnistu,
Reykjavík.
Alúðarþakkir færum við starfsfólki Hrafnistu
fyrir góða umönnun.
Karl Níelsson,
Ólafur G. Karlsson, Ásdís Karlsdóttir,
Þorsteinn Karlsson, Hanna B. Herbertsdóttir,
barnabörn og langömmubarn.
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför ást-
kærrar móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
HELGU SVEINSDÓTTUR,
Mýragötu 18,
Neskaupstað,
áður Mánagötu 25,
Reyðarfirði.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Fjórðungssjúkrahússins í Neskaupstað.
Anna Þ. Sigurðardóttir, Jóhannes Bjarmarsson,
Hulda Sigurðardóttir, Guðmundur Ágúst Pétursson,
Arndís Sigurðardóttir, Vilberg Einarsson,
Guttormur Sigurðsson, Andrea Vieira,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar innilegustu þakkir fyrir samúð og hlýhug
við andlát og útför okkar ástkæra,
STEFÁNS H. INGÓLFSSONAR
verkfræðings,
Melbæ 2,
Reykjavík.
Kristín Ísleifsdóttir,
Stefán Orri Stefánsson,
Steinar Örn Stefánsson,
Sólveig Stefánsdóttir, Þórður Halldórsson,
Jökull Halldór Þórðarson,
Una Guðrún Jónsdóttir,
Ingiríður Jónsdóttir,
Rúna Soffía Geirsdóttir og fjölskylda.
www.englasteinar.is
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Elskulegur mágur
minn andaðist á
Landakotsspítala hinn
23. október sl. langt
um aldur fram. Ekki
þó í árum talið, heldur
fór þessi stóri og stór-
huga maður löngu áður en við átt-
um von á.
Eldhressi dugnaðarforkurinn
Björn Tryggvason heillaði Dóru
systur mína upp úr skónum fyrir
ellefu árum. Þau hittust fyrir til-
viljun í október 1993 í flugvél á
leiðinni frá París til Íslands. Þá var
hann að koma úr sinni síðustu
embættisferð til austantjaldsland-
anna sem aðstoðarbankastjóri
Seðlabankans og hún var að koma
frá systur sinni, sem þá var búsett í
Frakklandi.
Eins og í ævintýrunum varð
þetta ást við fyrstu sýn. Þrátt fyrir
mikinn aldursmun hittust þarna
sálir, sem áttu sannarlega margt
sameiginlegt. Áhugamálin voru
þau sömu, m.a. útivist, gönguferð-
ir, náttúruskoðun og ferðir í sum-
arbústaði. Sérstaklega var Holts-
dalurinn þeim kær, en þar á
Seðlabankinn tvo bústaði. Björn
stóð fyrir kaupum á þessum bú-
stöðum og annaðist þá af kost-
gæfni um árabil. Það lýsir Birni
vel, að hann eignaðist vináttu
bændanna frá upphafi, og Dóra
varð fljótlega þátttakandi í þeim
samskiptum. Það var alltaf há-
punkturinn að komast í Holtsdal-
inn ástkæra.
Ég og vinur minn til margra ára
urðum þeirrar gæfu aðnjótandi að
vera boðin í heimsókn í Holtsdal-
inn um páskana 1996. Við fengum
frábærar móttökur á vísu Björns
og Dóru, eins og alltaf. Því miður
varð dvölin styttri en ætlað var í
upphafi, því eins og hendi væri
veifað skall á með miklu fannfergi.
Björn sá fram á að við myndum
lokast inni í dalnum. Hann dreif sig
í að ganga frá öllu, náði strax í
bóndann á næsta bæ og lét lóðsa
okkur út úr dalnum. Við hírðumst
svo á Hunkubökkum það sem eftir
lifði páska. Allt var lokað og ófært.
Upp frá þessu tókst ágætis vin-
skapur á milli vinar míns og
Björns. Þeir fóru ófáar ferðirnar í
Dalinn góða til þess að skjóta gæs,
fá sér silung í soðið eða bara til
þess að skemmta sér að hætti
karla. Fyrir örfáum árum hefði ég
og margir aðrir átt von á að dugn-
aðarforkurinn Björn yrði hress og
BJÖRN
TRYGGVASON
✝ Björn Tryggva-son fæddist í
Reykjavík 13. maí
1924. Hann lést á
Landakotspítala 23.
október síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Dómkirkj-
unni 2. nóvember.
kátur í að minnsta
kosti tuttugu ár í við-
bót.
Ég veit að systir
mín er þakklát fyrir
góðu árin sem þau
fengu saman. Árið
1999 færði þeim mikla
gæfu því 1. desember
það ár fæddist dóttir
þeirra, Valgerður
Bjarnar Björnsdóttir,
eins og hún kynnir sig
sjálf. Þvílíkur gleði-
gjafi foreldra sinna og
allra sem til þekkja.
Síðustu tvö árin
voru erfið Birni og Dóru vegna
veikinda hans. Stórir og sterkir
menn veikjast líka. Veikindin urðu
Birni þungbær en þá stóð Dóra með
honum eins og klettur og sýndi hon-
um ómælda ástúð. Hún var vakin og
sofin yfir velferð hans og reyndi allt
sem hún gat til þess að gera honum
lífið bærilegt. Henni var í mun að
hann héldi reisn sinni og dug.
Ég minnist Björns sem ósérhlíf-
ins dugnaðarforks. Hann var glað-
sinna og hrókur alls fagnaðar á
skemmtisamkomum heima og
heiman.
Móðir okkar Dóru, Hjördís, var
stór þáttur í fjölskyldulífi þeirra öll
árin. Hún hugsaði um Valgerði litlu
á meðan mamma hennar var hjá
pabba hennar á spítalanum. Því
veikari sem pabbi hennar varð,
þeim mun lengri urðu stundirnar
sem mamma hennar sat hjá honum
og þá var gott að hafa ömmu sína
hjá sér heima í Laufási.
Við mamma sendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til allrar
fjölskyldunnar.
Þórey Hvanndal.
Í dag, 2. nóvember, er Björn
Tryggvason bekkjarbróðir minn og
samstúdent frá MR borinn til graf-
ar. Ég er þakklát fyrir hvað veðrið
er hlýtt og yndislegt. „Það gefur
svo hverjum, sem hann er góður
til“, segir gamalt máltæki og á vel
við hér.
Ég hitti Björn fyrst um haustið
1940, þá komin í 3. bekk MR með
gagnfræðapróf frá Ágústarskólan-
um (Gagnfræðaskóla Reykvíkinga)
ásamt nokkrum fleirum, ennfremur
nokkrum gagnfræðingum úr Ingi-
marsskóla og Flensborg í Hafnar-
firði. Fyrir í bekknum voru um 25–
30 manns sem höfðu náð inntöku-
prófi í MR tveimur árum fyrr – við
hin höfðum flest þreytt þetta sama
próf, en náðum ekki. Næsta tæki-
færið var gagnfræðaprófið, tveimur
árum seinna. Svona var nú „kerfið“
þá.
Mér þóttu þessi nýju bekkjar-
systkin finna talsvert til sín. Þau
höfðu líka setið í tvo vetur í gamla
MR-húsinu, sem Bretar hernámu
vorið 1940 og skiluðu ekki aftur fyrr
en tveimur árum síðar. Við aðlög-
uðumst MR-ingum smátt og smátt
og um vorið var samkomumlagið
orðið nokkuð gott.
Ég kynntist Birni lítilega þennan
fyrsta vetur. Hann var þá þegar
myndarpiltur, dálítið ráðríkur en
kátur og fjörugur. Þegar leið á
þessi kynni fann ég að hann var
drengur góður, hjálplegur og
hjartahlýr, en mikið stríddi hann
stelpunum.
Haustið 1942 var aftur flutt í
gamla skólann „þar sem allt ósar af
sigu“ eins og einhver sagði. Veturn-
ir 1943 og ’44 liðu hjá. Reynt var
með ýmsu móti að hressa upp á
skólalífið sem hafði beðið nokkurn
hnekki í „herleiðingunni“ í Háskól-
anum, haldnir fundir og dansleikir
og farið í Selið. Þar var Björn í ess-
inu sínu þótt lítið væri um snjóinn
þessa vetur. Og svo kom stúdents-
prófið. Björn sagði oft: „Krakkar,
munið að við verðum „de sidste
kongelige studenter“,“ og þetta var
alveg rétt hjá honum. Við komum í
hátíðarsal kl. 8 að morgni 17. júní.
Inspector scholae hélt ræðu. Pálmi
Hannesson hélt ræðu og nokkrir
júbilstúdentar fluttu ræður – á lat-
ínu. Og þeim var svarað af Sverri
Pálssyni (seinna presti). Engin okk-
ar treysti sér í þann háska, því
þarna var margt gott latínufólk. Við
sungum gömlu stúdentalögin og
fengum svo skírteinin og settum
upp hvítu húfurnar.
Síðan var þeyst á Þingvöll í lang-
ferðabílum – það hétu ekki rútur
fyrr en seinna. Lýðveldið Ísland var
þar stofnað kl. tvö minnir mig – í
hellirigningu eins og kunnugt er.
Um haustið þetta ár tvístraðist hóp-
urinn. Margir fóru í háskólanám
hér heima og erlendis. Nokkuð af
kvenfólkinu – þar á meðal ég – fór
að gæta bús og barna – og unnum
yfirleitt ekki „úti“ nema af og til.
Mér telst til að við höfum tíu
sinnum haldið upp á stúdentsaf-
mælin, byrjað vitaskuld 1954. Alltaf
var Björn í undirbúningsnefndinni
– þar til í vor. Hann var skörulegur
foringi, hugmyndaríkur, fylginn sér
og ráðríkur var hann líka, en allir
hlýddu honum, held ég. „Þú yrkir
brag eins og vant er, Sigga.“ Það
voru mín fyrirmæli og ég klambraði
saman gamanljóðum til söngs.
Á 25 ára afmælinu hafði bekk-
urinn forgöngu um að gefa Andlit
sólar, listaverk eftir Ásmund
Sveinsson, það stendur enn á
menntaskólatúninu. Ég og fleiri
vorum lítt hrifin en greiddum okkar
skerf möglunarlaust undir ægivaldi
Björns og Fríðu Páls sem þá voru
tvö af fimm í undirbúningsnefnd,
eins og svo oft.
Og árin liðu. Í vor héldum við upp
á 60 ára stúdentsafmælið – en þá
var Björn horfinn úr hópnum –
sjúkur á spítala. Við söknuðum
hans sárt – foringinn var fallinn –
að öðrum ólöstuðum. Síðast sá ég
Björn á Landakoti einn sólríkan
júlímorgun í sumar. Ég er þar í
sjúkraþjálfun tvisvar í viku. Þarna
um morguninn var slegið upp balli á
suðurstéttinni og nú dansaði hver
sem betur gat, sitjandi eða undir
stjórn þjálfaranna.
Björn var þar líka, kvikur og kát-
ur eins og áður, steig dansinn af
fjöri við hjúkkurnar og söng við
raust. Ég tók eftir því síðast, þegar
fólkið af hans deild fór upp, þá var
hann boðinn og búinn að hjálpa
þeim sem áttu erfitt með gang. Þar
þekkti ég aftur Björn. En nú er sá
góði drengur genginn og lifir ekki
lengur nema í dýrmætum minning-
um okkar, sem þekktum hann.
Að lokum sendum við hjónin fjöl-
skyldu Björns innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigríður Ingimarsdóttir.