Réttur - 01.04.1980, Síða 7

ara (Brasilía). í Nígeríu hafði útpíndur
gróði á sama tíma vaxið úr 12 milljónum
i 286 milljónir dollara.
Tap þróunarlandanna í erlendri mynt
sexfaldaðist frá 1967 til 1975 og náði þá
18,5 milljörðum dollara.
Fátæku þjóðirnar verða fátækari, ríku
iðnaðarþjóðirnar ríkari. Mismunurinn á
þjóðartekjum þróunarlandanna á mann
móts við auðvaldslöndin óx úr 1,436 doll-
urum 1950 í 3,610 dollara 1977.
Samhliða liafa skuldir þróunarland-
anna við auðvaklsstórveldin vaxið: 1955
skulduðu þau 8,7 milljarða dollara. 1977
voru langtíma lánin ein orðin 258 mill-
jarðar dollara. Þar við bætast svo skamm-
tímalán milli 50 og 60 milljarða dollara.
Samkvæmt skýrslum UNCTAD, nema
árlegar afborganir og vextir af skuldum
hérumbil fjórðungi útflutningstekna
þróun arl andanna.
IJm 70% mannkynsins býr í þróunar-
löndunum og þar eru um 75% af hrá-
efnum og orkulindum auðvaldsheimsins.
- En þessi lönd framleiða aðeins 15% af
iðnaði auðvaldsheimsins. Þau verða að
láta sér nægja áttunda hluta af auðæfum
jarðar og gjáin milli lífskjara þeirra og
auðvaldslandanna breikkar stöðugt: 800
milljónir manna í þróunarlöndunum lifa
við fátækt, hundruð milljóna svelta. Þeg-
ar meðalneysla Vestur-Evrópubúa er 61,9
kíló af kjöti og 345 lítrar af rnjólk á ári,
eru samsvarandi tölur fyrir Afríkubúa
8,1 kíló og 16 lítrar á ári.
Auðhringarnir arðræna þessi lönd
vægðarlaust og væri það efni { heila grein
að telja þá upp og ítök þeirra, t.d. í
Guatemala, Honduras og E1 Salvador
drottna auðhringar Bandaríkjanna alger-
lega: í Guatemala eiga þeir 90% iðn-
framleiðslunnar.
Sörnu söguna er að segja um stórbank-
ana (Alþjóðabankann, Aljrjóðagjaldeyris-
sjóðinn o. s. frv.) sem setja jafnvel ríkis-
stjómum landanna skilyrði um hvernig
jrær skuli stjórna: fella gjaldeyri, lækka
kaup, afnema félagslegar umbætur, — ef
þær vilja fá lán.
Þannig mætti rekja þessa ljótu sögu
lengur og verður ef til vill síðar gert.
En af þessu litla, sem nú er tilgreint
má sjá að hervald Bandaríkjanna og
bandamanna þeirra, — að svo miklu leyti
sem því er ekki beint gegn Sovétríkjun-
um, — er tœkið til pess að viðhalda kúg-
un og fdtækt og auka livor tveggja i megn-
inu af þróunarlöndum heims, svo auð-
hringarnir geti haldið dfram að féfletta
þessi lönd og nota íbúa þeirra sem þræla
fyrir sig.
Þetta er hið „göfuga“ verkefni Nato,
tækis Bandaríkjaauðvaldsins, sem ís-
lensk ginningarfífl og keyptir hermang-
arar láta telja sér trú um að myndað sé
til þess að vernda lýðræðið í heiminum.
— Er ekki brátt mál að þeirri tröllatrú
linni?
En ofstopi þess auðvalds, sem ekkert
sér nema gróðann og heimskupör manna
á borð við Carter, geta þá og þegar
hleypt heiminum í bál og brand. — Og
það er ógn, sem verður að hindra. Og til
þess það sé hægt þurfa stjórnmálamenn
— líka Nato-landa, að hafa vit og djörf-
ung til þess að segja við Bandaríkja-
stjórn: Hingað og ekki lengra.
71