Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1976, Qupperneq 27

virkaði samtímis, bar það engan
árangur, hið stóra skip mjakaðist
ekki um tommu. Við héldum til-
raunum okkar áfram í marga
daga. I eitt skiptið var dráttar-
báturinn látinn fara til aðstoðar
Ponabe, sem hafði farið úr höfn-
inni á undan okkur, en lá nú fyrir
akkerum norður af Álandseyjum,
með hina hættulegu strönd til hlés.
Það var nú ljóst að Jóhanna gat
ekki aðstoðað okkur frekar, og voru
háværar raddir uppi um að útvega
skyldi almennilegan dráttarbát frá
einhverri hinna stærri hafna, til
þess að hjálpa okkur úr þessari
úlfakreppu, áður en að við frysum
inni á Eystrarsaiti. Johanna fór í
svo miklum flýti, og fyrirhyggju-
leysi, að siglutré bátsins flæktust í
landfestum okkar, svo við lá að
honum hvolfdi, en einn skipverja
hljóp þá til og losaði um festarnar.
Ég held að eigandi Mosulu hafi
verið tregur til þess að fá dráttar-
bát annarstaðar frá vegna spar-
semi, sem hann var þekktur fyrir,
en að síðustu var ekki annara kosta
völ. Prammar komu að skipshlið-
inni og við útbjuggum losunartæki
til þess að losa þessa 300 tonna
auka kjölfestu, og nú hófust miklar
annir við tilfæringar á því, sem
eftir var af legsteina kjölfestunni
og öðru, til þess að skipið lægi
betur í sjónum og loks, eftir mikla
mæðu, losnuðum við frá bryggj-
unni og lögðumst fyrir akkeri, rétt
utan við hafnargarðinn. Það voru
háværar raddir um þessa marg-
umtoluðu legsteina og við áttum
eftir að súpa seiðið af því, að losa
okkur ekki alveg við þá strax, en
það síðasta sem við sáum af þeim
var, þegar þeim var kastað fyrir
borð í hleðsluhöfninni í Ástralíu.
Allt þetta umstang hafði tekið
marga daga og vinnan var erfið og
ekki bætti kuldinn úr, eða hið
frámunalega slæma fæði. —
Stormur og snjókoma flesta daga
og frostið alltaf að aukast. Það var
því stór stund þegar við loks rétt-
VÍKINGUR
um Johönnu dráttartaugina í
annað sinn og skipið tók að snúa
stefninu að sundinu við hafnar-
mynnið. Þetta var nokkuð krókótt
leið og erfið, ekki sízt vegna þess,
að vindurinn var á móti, þar til
komið var út á sundið, sem lá til
hafsins.
Strax og út var komið, hífðum
við upp klífa og rásegl. Litli
dráttarbáturinn togaði og togaði
til kuls, þar sem okkur bar nokkuð
til hlés, undan vindinum, en þegar
kom að 90 gr. beygju var ferðin á
okkur svo mikil, að báturinn varð
að forða sér frá stefninu til þess að
verða ekki sigldur niður, en sjálfir
gátum við ekki tekið beygjuna, þvi
að báturinn virkaði eins og
bremsa, aftur á móti var ómögu-
legt að sigla svona stóru skipi, í
þessum þrengzlum, án dráttar-
báts, svo að við gátum ekki sleppt
bátnum.
Það þurfti snör handtök. Rá-
seglin og klífarnir voru teknir
niður og bæði akkerin látin falla,
það var spennandi augnablik, á
meðan beðið var eftir að sjá hvort
þau héldu. Það gerðu þau, en
skipið snerist upp í vindinn og
skutur þess tók stóran boga, þá
heyrðist nístandi ýskur undir
fótum okkar. Afturhlutinn hafði
tekið niðri á einum hinna mörgu
hraundranga frá nærliggjandi
eyju. Við höfðum komist um einn
fjórða hluta úr mílu og vorum í
óvissu um hve skaðinn var mikill,
þetta var athugað af timbur-
manninum, dagmanninum og
stýrimanni, en engar stór
skemmdir voru sjáanlegar á skips-
skrokknum.
Nú byrjaði skrípaleikurinn á ný.
Með því að koma vírum í eyju, sem
lá í rétta átt, þótt hún hefði mátt
vera nokkuð nær, tókst okkur, eftir
mikið umstang, að losa skipið
næsta morgun, með vafasamri
hjálp Johönnu.
Enn á ný tókum við stefnu til
hafs. Vindurinn fór vaxandi og
ferð skrpsins óx. Enn vorum við í
þrengslum og mikillar aðgæzlu
þurfti, því klettar eyjanna voru
ekki í mikilli fjarlægð og skipið
svifaseint. Við slepptum Johönnu
og leiðsögumanninum. Byrinn
hélst alla leið til Kaupmanna-
hafnar og allt gekk slysalaust. Þar
fór fram botnskoðun og í ljós kom
að við höfðum sloppið vel við
Moshulu á siglingu, en myndin er tekin frá gufuskipinu, sem mætti því á ettir-
minnilegan hátt.
259