Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1996, Qupperneq 25

seinni hlutann voru þeir orðnir leiðir. Hins
vegar hugsaði ég ekki mikið um það og vera
má að ég flokkist undir að vera vond mamma
því fyrir mig, sem er alltaf ein heima með
mínum börnum, var túrinn góð upplifun. Eg
var í umhverfi þar sem ég þurfti ekki að hafa
neinar áhyggjur af neinum, gekk bara að
minni vinnu og mat. Þar fyrir utan var ég
Eg, Esther og
Didda í aðgerðarplássinu.
undir verndarvæng mannsins míns allan
sólarhringinn, sem er nýtt fyrir sjómanns-
konu,“ segir hún og hlær.
Nánast stanslaus þoka
Kristín segist þó ekki gera lítið úr umræð-
unni um aðstæður sjómanna á úthafsveiðiskip-
um; það þekki hún í gegnum manninn sinn.
Hér hafði sjóveikin betur.
„Starfið er erfitt og úthaldið langt. Mörg
skipanna eru illa búin til úthafsveiða og
engin aðstaða fyrir mannskapinn um borð. í
Sigli er hlaupabraut, ljósabekkir, góður mat-
salur, myndbandasalur og aðstaða til að
reykja. Mér fannst gaman að fara upp í brú
og afla frétta. Það var alltaf tekið vel á móti
okkur þar. Þessar vikur var nánast stanslaus
þoka en ég veit að það er hægt að vera í sól-
baði ef þannig viðrar,“ segir hún. „Það er
alveg lágmark að hafa eitthvað við að vera á
frívaktinni og ég tala nú ekki um þegar
ekkert fiskast. Þá reynir á þolinmæðina og
góða skapið. Það sem kom mér mest á óvart
er sambandsleysið við umheiminn. Maður
þurfti að sæta lagi til að ná símasambandi og
ef það er samband er röð að komast í símann.
Oft er sambandið afgreitt í gegnum land-
stöðvar í Noregi, sem er rándýrt. Fréttir
heyrði maður endrum og sinnum og vissi því
ekki hvað upp né niður sneri á veröldinni.
Fréttir eru sendar út á ákveðnum tíma tvisvar
á dag. Þessi einangrun fer illa í mannskapinn.
Kona eins skipsfélaga míns var komin að
fæðingu og við fundum að honum leið ekki
vel að vita ekkert um ástand hennar svo
Sjómannablaðið Víkingur
25