Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1996, Qupperneq 41

Á TOGARA
I janúar 1929 skall á mikið og hart togara-
verkfáll. Þá var Aðalsteinn Pálsson skipstjóri á
togaranum Belgaum, RE 161, sem Kárafélagið
gerði út. Þetta skip var smíðað fyrir hinn kunna
aflamann og skipstjóra ÞÓrarin Olgeirsson í
Bretlandi 1916, en Englendingar tóku það til
aíhota í stríðinu, svo að íslenzku eigendurnir
fengu það ekki afhent fyrr en í stríðslok. Það var
337 lesdr og nefht efdr borg á Vestur-Indlandi.
Það var gömul hjátrú, að happasælt væri að hafe
sjö stafi í skipsnafni. Aðalsteinn tók mig á togar-
ann efur verkfellið, í byrjun vetrarvertíðar 1929.
Ég fór þrjár ferðir á Belgaum. Minnisstæðast var,
þegar við veiddum í Kolluálnum út af
Snæfellsnesi. Við breiddum þá yfir nafh og
númer. Þetta var í landhelgi. Vökulögin voru
gengin í gildi, svo að menn áttu rétt á átta tíma
hvíld á sólarhring. Aflinn var mikill, svo að skip-
stjórinn lét okkur standa, þótt við ættum að vera
í koju, lét okkur hafa eina frívakt af hverjum
fjórum, en við áuum rétt á einni af hverjum þre-
mur. Aðalsteinn virtist hörkutól. Af brúarvængn-
um komu stundum ferlegar flétmr langra blót-
syrða. Hann var trúlega vænsu maður, en hann
var áreiðanlega undir miklu álagi. Fyrst flatri ég,
síðan bar ég liffina í körfum og drakk volgt lýsið
hjá bræðslumanninum. Seinast var ég látinn í
pondið.
Settur í land
Einu sinni var ég staddur með tveimur
öðrum mönnum niðri í lúkar, og þá sagði
annar, að nú ættum við að gera samtök okkar
í milli að neita að standa svo lengi. Við
ættum rétt á meiri hvíld. Ég sagði ekkert.
Þegar kom til hafnar lét Aðalsteinn okkur
þrjá í land. Hann hefir vafalaust frétt af þessu
tali. Nú vantaði mig skipsrúm. Ég komst
ekki aftur á Papeyna. En stýrimaðurinn, sem
verið hafði með Guðmundi Magnússyni, hét
Þórður Hjartarson. Hann var frá Þingeyri,
afskaplega þægilegur maður. Hann var nú
orðinn skipstjóri á Pétursey frá sömu útgerð.
Hann tók mig strax. Ég var með honum til
loka vetrarvertíðarinnar og tvö sumur á síld,
1929 og 1930.
Á Pétursey voru aftari efrikojur fyrir tvo.
Við sváfum andfæting. Einu sinni vaknaði ég
nýsofnaður við það, að fæturnir kipptust upp
á maga í krampaköstum. í klofstígvélum og
sjóklæðum verða nærfötin vot af líkam-
srakanum. Nærbuxurnar voru beinlínis
blautar, einkum á fótleggjunum. Ég var
úrvinda af þreytu og vökum og sofnaði strax
aftur, en krampinn endurtók sig tvisvar eða
þrisvar. Þetta var Iífið til sjós.
Ur bókinni Sönn íslensk sakamál
Hryllingur
í iveyKi
ÍNGÓLFUR Einarsson bjó í Reykjavtk.
Hann hafði verið vistaður á Kleppsspítala af
og til síðustu ár og hafði frá barnæsku verið
sérsinna, stíflundaður og fálátur. Hugsanlega
hafði líkamslýti hans haft þar áhrif.
Snemma þótti Ingólfur aðhyllast öfgafullar
skoðanir og oft var hann á öndverðum meiði
við fjölskyldu sína, sem varð til þess að sam-
band hans við aðra fjölskyldumeðlimi varð æ
minna. Hann tók að drekka og undir áhrif-
um átti hann til að veita sjálfum sér áverka,
sem juku á líkamslýti hans. Smátt og smátt
urðu drykkjuskapur, lögbrot og einstæðings-
skapur hlutskipti hans.
Leið illa
Föstudagskvöldið 2. maí 1947 var Ingólf-
ur við drykkju, en ekki mikið ölvaður. Hon-
um leið illa um nóttina og lá heima í kofan-
um þar sem hann bjó, en kofinn stóð við Há-
teigsveg. Hann borðaði lítið og átti erfitt með
svefn. Hann lá á legubekk og reyndi að sofna,
en tókst ekki.
Á sama tíma bjó fjölskylda í skála númer
eitt við Háteigsveg. Það voru hjónin RÓSA
Aðalheiður Georgsdóttir og Kjartan
FriÐberg JÓNSSON og tæplega tveggja ára
dóttir þeirra, Kristín, og að auki átta ára
dóttir Rósu Aðalheiðar, SigríÐur Hólm
GuÐmundsdÓttir. Kjartan var að fara út en
Rósa Aðalheiður var að þvo, en þvottaað-
staða var í nærliggjandi húsi.
Ingólfi Einarssyni tókst ekki að sofna og
þegar liðið var á níunda tímann um kvöldið
greip hann snögglega æði. Hann stóð upp af
legubekknum, klæddist jakka og tók stórt
borðsax í aðra höndina. Hann gekk út.
Inn í næsta skála
Hann gekk hröðum skrefum ! átt að
skálunum við Háteigsveg. Skáli númer eitt
var sá fyrsti sem hann kom að og án þess að
hika gekk hann inn. Þar var enginn fullorð-
inn, aðeins systurnar Sigríður Hólm átta ára
og tæplega tveggja ára systir hennar, Kristín,
sem svaf í rúmi í svefnherberginu.
Án þess að hika gekk hann inn í svefnher-
bergið og réðst að litlu telpunni, hann stakk
hann mörgum stungum og lést hún þegar af
sárunum. Eldri systirin reyndi að stöðva
Ingólf, réðst að honum og reyndi að draga
hann út. Hann sneri þá frá yngri telpunni og
Sjómannablaðið Víkingur
41