Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1996, Side 67

Hann var vinafár og hafði einhverra hluta
vegna gert mig að trúnaðarvini sínum. Ég
hafði oftast gaman af Bjössa, en ekki alltaf.
Eðlilega er ég misupplagður til að taka þátt í
raunum hans. Hitt er annað að ég hef svo sem
notað Bjössa í sama tilgangi og hann hefur
haft not af mér. Þegar ég hugsa um það sem
ég sagði við Bjössa finnst mér oft að ég mis-
noti hann, tali við hann á sömu nótum og ég
held að hundeigendur tali við hundana sína.
„Nú er ég í vondum málum,“ sagði Bjössi
um leið og hann kom inn í klefann.
„Nú hvað er að?“ spurði ég.
„Nú, ég hitti stelpu sem ég fór með heim.
Helvíti flott stelpa. Hún vildi ekki gera það
strax, vill kynnast mér betur áður. Ég er alltaf
að hugsa um hana. En ég er ekki sáttur að
hún vilji ekki gera það fýrr en við höfum
kynnst betur.“
„Nú hvar kynntistu henni?“
„Á Keisaranum, maður.“
„Ertu að segja að þú hafir farið heim með
stelpu af Keisaranum og hún hafi ekki viljað
gera það nema kynnast þér betur? Ég skil.
Hvað lánaðir þú henni mikinn pening?"
„Tuttugu og fimm þúsund kall.“
„Bjössi, þú ert búinn að tapa þessum
peningum, það er ekki minnsta von til þess
að þú fáir þá aftur. Það var fyrirsláttur hjá
henni að vilja kynnast þér betur. Hún ❖ill
ekkert með þig hafa, bara peningana þína.“
„Heldurðu það? Nú fatta ég. Hún var eitt-
hvað svo skrítin. Djöfulsins vesen. Heldurðu
að ég geti hætt að hugsa um hana?“
„Alveg klárlega.“
Að þessum samræðum loknum fór ég að
segja Bjössa frá því sem hafði hent mig.
Hann hlustaði eins og venjulega, en hann
skaut inn í frásögnina spurningum um hluti
eins og hvort ekki hefði verið gott að gera það
með henni, hvort ég ætlaði ekki að biðja hana
að giftast mér og annað sem ég hafði ekki
hugsað út í.
Þrátt fyrir að Bjössi sé ekki sá skýrasti sem
ég þekki leið mér betur eftir að hafa sagt
honum frá þessu. Næstu dagar voru mér
erfiðir. Ég hugsaði sífellt í land, til hennar. Ég
fann að afbrýðisemin var að ná tökum á mér.
Bókasafnið. Hvert sinn sem ég tók mér bók í
hönd hugsaði ég til þess hvernig ég hafði
kynnst henni upphaflega. Á bókasafni. Hvað
eftir annað velti ég fyrir mér hvort hún færi
þangað aftur og hitti annan mann, færi með
honum eins og hún fór með mér. Ég var að
verða vitlaus, gat nánast ekkert sofið. Samt
var gott fiskirí og ég þreyttur. Það var sama;
ég var nánast svefnvana.
Ég lá í kojunni, var andvaka. Hurðin er
opnuð og inn kemur Bjössi. Hann þurfti
greinilega að tala við mig. Ég sá á svipnum
hvað hann vildi núna. Þannig er að þegar
Bjössi setur upp einn ákveðinn svip hefur
hann verið að lesa Tígulgosann, eða eitthvað
ámóta, og á eftir þarf hann að segja sögurnar
sem hann las og þá er hann kominn í
hlutverk söguhetjunnar. Ég varð að hlusta,
nennti því ekki, en vildi ekki bregðast Bjössa.
„Það gerðist meira í landi,“ sagði Bjössi
sposkur á svip. „Ég fór í Kringlukrána og
hitti þar stelpu, alveg æðislega. Ég bauð
henni að dansa og eftir að hafa dansað þrjú
eða fjögur lög settumst við við borð og ég
splæsti kokkteil á hana. Ég held að hún hafi
ekki verið nema 25 ára. Eftir að hafa spjallað
lengi vel bauð hún mér heim með sér.
Auðvitað vildi ég það. Fór fyrst á klósettið og
keypti smokka í sjálfsalanum. í leigubílnum
fórum við í sieik. Þegar við komum heim til
hennar urðum við að læðast inn í herbergið
hennar, hún er nefnilega ekki flutt að
heiman. Við gerðum það þrisvar og síðan
sofnaði ég. Þegar ég vaknaði var hún ekki í
rúminu, var farin í vinnuna. Samt var ég ekki
einn í rúminu, nei góurinn. Það var önnur
kona að keppast við að koma mér í gang. Sú
var ekki feimin. Auðvitað var ég til í allt.
Þunnur og graður. Við gerðum allt. Þegar
við vorum búin að vera saman tvisvar spurði
ég hana hver hún væri. Hvað heldurðu að
hún hafi sagt? Ég er mamma hennar Unnar
sem þú varst með í nótt. Ég spurði hvort hún
væri ekki gift. Hún hélt það nú, maðurinn
var farinn í vinnuna og hún hafði litið inn í
herbergið og séð mig nakinn og ekki staðist
mátið. Hún er búin að bjóða mér í heimsókn
aftur, en það verður að vera í miðri viku svo
við getum verið saman eftir að Unnur og
pabbi hennar eru farin í vinnuna. Mér fannst
mamman betri.“
„Bjössi, manstu ekki of mikið?“ spurði ég,
en mér var alveg sama. Þótt ég vissi að saga
Bjössa væri hreinn uppspuni hafði hann
fengið mig til að gleyma mínu hugarangri.
Það sem meira var; ég gat sofnað með því að
hugsa mér að ég hefði upplifað svipað því
sem söguhetja Bjössa hafði gert.
Túrinn leið, það styttist í að við færum í
land. Ég var enn upptekinn af henni, kveið
því að vera bara tvo eða þrjá daga í landi.
Ákvað að fara upp og spyrja kallinn hvort
séns væri á að fá frí, hafði samt ekki efni á því,
en mér fannst ég verða að fá frí einn túr. Ég
hefði getað sleppt þessu. „Kemur ekki til
greina.“ Þar með var það afgreitt.
Við komum í land laust fyrir hádegi. Ég
tók leigubíl heim og tók saman sunddótið og
fór í Sundhöllina. Ætlaði að fara í ríkið á
eftir, fá nokkra bjóra og drekka í mig smák-
jark áður en ég hringdi til hennar. Það var
voniaust að ég gerði það án þess að setja eitt-
hvað í mig áður. í sturtunni planaði ég
daginn. Það var nóg að hringja í hana um
kvöldmatinn. Ég var ákveðinn í að bjóða
henni út að borða, ætlaði að segja henni að ég
væri bálskotinn í henni og vildi annaðhvort
fast samband eða gleyma henni annars. Var
samt viss um að ég gæti það ekki átakalaust.
Ég var svo annars hugar að eftir að ég hafði
þvegið mér gleymdi ég að fara í skýluna, gekk
nakinn fram á bakkann og stakk mér til
sunds. Um leið og ég lenti í vatninu fann ég
að ég var ekki í skýlunni. Djöfulsins, djöfuls
klúður. Ég þorði hreinlega ekki að koma úr
kafi, en það er enginn lengur í kafi en loftið í
lungunum endist. Ég varð að stinga hausn-
um upp úr. Já, var það ekki. Fólk hafði tekið
eftir mér. Hvað átti ég að gera, ég varð að
gera eitthvað fleira en að roðna, en það gerði
ég sem aldrei fyrr. Það er þá svona að vera
kúkur í lauginni.
Ég vissi nákvæmlega ekkert hvað ég átti af
mér að gera. Ekki gat ég verið ofan í þar til
lauginni yrði lokað, klukkan rétt um tvö um
hádegi og ekki lokað fyrr en eftir kvöldmat!
Það horfði enginn beint á mig, samt sá ég að
fólk beið þess að ég færi upp úr. Ég synti í
rólegheitum að stiganum sem var næst bún-
ingsklefanum. Einn, tveir ogþrír, hugsaði ég.
Farðu upp úr, inn í klefa og klæddu þig og
láttu aldrei sjá þig hér meir. Ókei, það var
ekki annað að gera. Þegar ég greip um hand-
riðið og ætlaði að fara lyfta mér upp úr heyrði
ég kvenrödd sem ég kannaðist við, það var
hún.
„Hvað, bara ber í sundi? Ég hélt að það
heilagasta væri bara fyrir mig?“
Ég leit í þá átt sem röddin kom úr, það var
hún. Andskotinn. Ég ætlaði að undirbúa mig
sem best ég gat áður en ég treysti mér til að
hringja til hennar, en þá varð hún endilega
vitni að mesta klúðri lífs míns. Hún var
meira en lítið kímin á svipinn. Hvað gat ég
sagt?
„Ég gleymdi að fara í skýluna,“ sagði ég.
Það leyndi sér ekki, samt fann ég ekkert
annað til að segja.
„Ég ætla rétt að vona það. Mér litist ekki á
ef þú hefðir gert þetta af ráðnum hug. Bíddu
oní, ég næ í handklæði svo þú komist upp úr.
Sjómannablaðið Víkingur
67