Bjarmi - 01.12.1997, Blaðsíða 12

Katherine Williams
Kvöldið sem Mcitteus sagði:
að er þriðjudagskvöld og ég
er á vakt á hæli safnaðarins
okkar fyrir heimilislausar
konur og börn. Við orðum
það þannig okkar á meðal
að ég „sé með með hælið“
þessa kvöldstund. Ég er þegar farin að
finna svitann renna niður hnakkann þvi
konumar em stífar á því að hitastillir-
inn sé stilltur á miðbaugshita. Orð-
bragðið í kring um mig gæti „sómt sér
vel“ í einangrunarklefa hvaða geðsjúkra-
húss sem væri. Snarrugluð móðir hefur
tvisvar gengið í skrokk á baminu sínu.
Þegar ég reyni að ganga á milli belgir
hún sig alla upp og bölvar mér hástöf-
um skrækum rómi. Krakkinn hniprar
sig saman uppi í rúmi, reynir að leita
þar skjóls fyrir ósköpunum.
Ég sé ekki betur en að öll bömin séu
skítug í framan og flest eru þau með
kvef. Horstrengirnir úr nösum þeirra
segja sína sögu um það. En þó er það
annað sem fer enn meir í taugamar á
mér: Börnin virðast gjörsamlega laus
við tilfinningu af að persónulegu frelsi
þeirra séu nokkur takmörk sett. Þau
skriða á mér allri og klístrugar kmml-
umar kafa niður í vasana og budduna
mína. „Slepptu þessu segi ég! Þú átt
þetta ekki!“ og aðrar setningar í líkum
dúr skila litlum árangri. Og ekki botna
ég í þeim áhuga sem þau hafa á hárinu
mínu. Þann vanda leysi ég með því að
láta þau sækja hárbursta svo þau geti
unað sér við að lagfæra á mér hárið.
Ég á að skila ritgerð á næstunni.
Skilafresturinn nálgast óðum og ég seil-
ist því í Bibliuna mína og reyni að vama
þvi að krökkunum takist að komast yfir
hana því þau teygja sig öll í þá áttina.
Og svo fer ég að lesa fyrsta guðspjallið,
ritað af Matteusi guðspjallamanni, en
um það á ritgerðin að fjalla.
Ég kemst klakklaust gegnum sæluboð-
animar. í þvi sem á eftir kemur í Fjall-
ræðunni ónáðar aðeins eitt mig. Það sem
þar segir um bænina snertir við
samviskunni. Ekki svo að skilja að ég láti
freistast til að biðja á gatnamótum. En sú
hugsun læðist að mér að ég biðji ekki nóg
í einrúmi. Eiga orð Jesú um það efni
kannski brýnt erindi við mig?
Áfram með lesturinn! En fyrst verð ég
að sinna því að litilli hönd hefur tekist
að krumpa eina blaðsíðuna. „Svona,
þetta er mín bók! Ég verð að lesa hana
núna! Hættu nú þessum látum og
finndu þér heldur eitthvað annað að
leika þér að!“ Og svo er að þeysast áfram
með lesturinn. Þarna koma dæmisög-
urnar hver af annarri. Og þær eru nú
aldeilis í uppáhaldi hjá mér. Og hver
kapítulinn tekur við af öðmm. Ég nálg-
ast lok guðspjallsins þegar Matteus
stekkur allt í einu út úr textanum og
segir: „Þar náði ég þér loksins!":
„Síðan mun hann segja við þá til
vinstri handar: „Farið frá mér, bölvaðír,
i þann eilífa eld sem búinn er djöflinum
og ámm hans. Þvi hungraður var ég en
þér gáfuð mér ekki að eta, þyrstur var
ég, en þér gáfuð mér ekki að drekka,
gestur var ég en þér hýstuð mig ekki,
nakinn var ég en þér klædduð mig ekki,
ég var sjúkur og í fangelsi en ekki vitj-
uðuð þér mín.“
Þá munu þeir svara: „Herra, hvenær
sáum við þig hungraðan eða þyrstan,
gestkominn eða nakinn, sjúkan eða í
fangelsi og hjálpuðum þér ekki?"
Hann mun þá svara þeim: „Sannlega
segi ég yður: Það allt sem þér gjörðuð
ekki einum hinna minnstu bræðra
minna, það hafið þér ekki heldur gjört
mér“ (Matt. 25,41-45).
Allt í einu skilst mér að ég sé ekki að-
eins sek heldur hafi Matteus hér bent á
veikleika og uppsprettu uppreisnar í
skaphöfn minni og að afleiðingar þessa
veikleika og þessarar uppreisnaráráttu
megi sjá t.d. í því hvemig ég sinni starfl
mínu á hælinu. Starf mitt felst i raun í
að „klæða hina nöktu" og „gefa hungr-
uðum að eta“. En ég get ekki einu sinni
stært mig af því að ég „bjóði gestina
velkomna". Ég vildi helst komast hjá þvi
að vera hér. En ég er að reyna að full-
nægja trúarlegri skyldukvöð! Guð bjargi
okkur frá fólki sem sinnir trúarlegum
líknarstörfum eins og ég. Ég ber engan
kærleika til þessara barna. Ég sé eftir
stundunum sem ég eyði héma og verð
því fegnust þegar ég slepp við að vera
notuð áfram eins og vasaklútur. Mér
gremst að horfa upp á hvemig foreldrar
barnanna hérna vanrækja uppeldis-
skyldurnar og ég er meira en lítið
ánægð með að ég skuli sjálf vera þeim
fremri sem foreldri. Ég reyni að komast
hjá að leiða hugann að þvi hvemig mér
myndi vegna ef börnin hér væru mín
eigin og þetta hávaðasama hæli heimili
okkar. Ég hef víst einhvem veginn misst
af því að þessi kafli í Matteusarguð-
spjalli eigi nokkurt erindi til mín.
Og það sem verra er: Ég hef skipað
mér í raðir faríseanna sem Jesús gat
ekki fellt sig við. Ég hefði svo sannar-
lega kosið að vera heima svo ég gæti
skrifað ritgerðina í friði og ró án tmfl-
andi áhrifa. Það er svo erfltt að auðsýna
kærleika þegar alltaf er verið að ónáða
mann. Hér grillir í „víglínuna" milli
Matteusar og mín. Hjá honum skiptir
afstaða hjartans mestu máli. Áður en ég