Bjarmi - 01.12.1997, Blaðsíða 13

kom á vakt í kvöld fannst mér ég geta
fullyrt að mér væri annt um allt þetta
fólk. Nú hefur málið snúist á þann veg
að það er sama hvar ég les í Matteusar-
guðspjalli. Mér fmnst ég alls staðar vegin
og léttvæg fundin. Orð eins og „Þér eruð
salt jarðar" (5,13), „Þér eruð ljós heims-
ins“ (5,14), „Þótt þér elskið þá sem yður
elska, hver laun eigið þér fyrir það?"
(5,46), „Hræsnari, drag fyrst bjálkann úr
auga þér" (7,5) dæma mig t.d. seka.
Og nú minnir Heilagur andi, hann
sem „sannfærir um synd og um réttlæti
og dóm“, mig á kvikmynd sem dóttir
mín og ég sáum saman í dag. Myndin
íjallar um tvær systur sem voru orðnar
framandi hvor fyrir annarri. Önnur
systirin hafði eytt 20 árum ævi sinnar í
að hjúkra farlama föður sínum og
frænku. Hin hafði ákveðið að hún ætl-
aði ekki að láta „halda sér í fangelsi”
heima. Hún var fráskilin og fáskiptin
um hagi annars fólks.
Fyrrnefnd systranna átti stutt eftir
ólifað vegna blóðkrabba og undir lok
myndarinnar hafði það mikil áhrif á mig
að heyra hana segja við systur sína: „Ég
hef verið svo lánsöm að hafa ekki farið á
mis við kærleika í lífi mínu.“ Sú sem
hafði viljað ráða sér sjálf sagði þá: „Já,
þú hefur verið elskuð.” „Nei,“ var svarið,
„ég á við að ég hefl haft svo mörg tæki-
færi til að auðsýna kærleika."
Flestir Bandaríkjamenn myndu liklega
telja að hún hafi lifað til einskis. Hún
giftist ekki. Hún var bundin við um-
önnun föður sem ekki gat talað og enn
síður hreyft sig og frænkan var svo rugl-
uð að það hefði getað ært óstöðugan. í
tuttugu ár hafði systirin „geflð þyrstum
að drekka", „klætt hina nöktu" og „vitjað
þeirra som voru reyrðir sjúkdómsfjötr-
um“. Og þó gat hún sagt þegar dauða-
stund hennar sjálfrar nálgaðist að ævin
hafi verið gæfusöm, lífið hafði verið fullt
af tækifærum til að auðsýna kærleika.
Ég er kristin en handritahöfundur í
Hollywood slær mér við með betri skiln-
ingi á því sem Jesús er að segja í
Matteusarguðspjalli. Systirin í kvik-
myndinni var ekki að leita að ást. Hún
leitaði tækifæra til að auðsýna kærleika.
Þjónustan er mér byrði vegna þess að ég
inni hana af hendi án kærleika. Ég geri
mér nefnilega grein fyrir að kærleikur er
ekki kennd heldur framkvæmd. En
þjónustan er samt ekki laus við tilfinn-
ingar, eða er ekki svo?
Nú leitar hugurinn aftur til kafla sem
ég las fyrir klukkustund: „Takið á yður
mitt ok og lærið af mér, því að ég er
hógvær og af hjarta lítillátur, og þá
munuð þér finna hvíld sálum yðar. Þvi
að mitt ok er ljúft og byrði mín létt“
(Matt. 11,29-30). Ég burðast með byrð-
ar faríseanna á herðunum: Ég er að
reyna að vinna Guði þarft verk en á
röngum grunni. Og byggi ég góðu verkin
á þessari röngu undirstöðu get ég ekki
áunnið þetta fólk fyrir Jesú.
„Takið mitt ok og lærið af mér.“ Það
fylgir vonarneisti þessum orðum: Ef
Jesús trúir þvi að ég geli numið af hon-
um og að sú fræðsla geti breytt mér þá er
það ekkert vafamál. En hvað er hann að
kenna mér? Ef til vill er hann að kenna
mér að okið sé hans og ekki mitt. Það er
ekki ég sem á að frelsa heiminn. Það að
leggja ok hans á herðar sér merkir ekki
að ég eigi að leysa allan vanda.
En hvað um hógværðina og lítillætið
sem Jesús nefndi í tilvitnuninni? Ég hef
ekki einkennst af hógværð og lítillæti í
þjónustu minni fyrir hann hér á hælinu.
En þegar ég skoða málið frá sjónarhomi
hans læðist sú hugsun að mér að hon-
um mundi líka þau sefandi og græðandi
áhrif sem hógværð og lítillæti hefði á
þjónustu mína. Hvaða áhrif til hins
betra gæti það t.d. haft ef ég, í stað þess
að skammast yfir handæði krakkanna,
stryki þeim varfærnislega um kollinn?
Eða ef ég færi til mæðranna og talaði til
þeirra hughreystandi orð í allri auð-
mýkt? Gæti það ekki leitt til þess að
friður Guðs kæmi í stað óróans?
„Ok mitt er ljúft og byrði mín létt.“ Sú
byrði sem á mér hvilir vegna harðneskju-
legrar afstöðu hjartans er mun þyngri
en það sem Jesús leggur mér á herðar.
Og svo kemur það líka til að ég á ekki
annarra kosta völ. Hann hefur komið
því til min skýrt og skilmerkilega. Geti
ég ekki elskað þessar mæður og böm að
minnsta kosti eins mikið og ég elska
sjálfa mig er loku fyrir það skotið að ég
geti sagt að ég elski hann. Vanti mig
viljann til að róa og hughreysta heimilis-
lausa barnið sem hefur skriðið upp í
fang mér er útilokað að vilji Jesú nái
fram að ganga í lífi mínu.
Sé það að vitja Jesú jafngildi þess að
vitja þeirra sem sitja í fangelsi og sinna
þörfum hungraðra, klæðlausra og
sjúkra, þá er hælið okkar helgur staður.
Slíkan stað á ég ekki að flýja heldur á
ég miklu fremur að leita þangað til að
mæta Guði. Og ég sem hafði næstum
misst af þvi hitta Drottin!
Þýtt með leyfi. Benedikt Jasonarson þýddi.
Birtist fyrst í Cornerstonc Magazine,
© 1997 Cornerstone Communications, Inc.