Bjarmi - 01.12.1997, Blaðsíða 25

Kristniboðarnir Margrét Hróbjartsdóttir og
Benedikt Jasonarson. Liðin eru fjörutíu ár
síðan þau fóru fyrst til Eþíópíu.
haustið settist hann á skólabekk í
kristniboðaskólanum á Fjellhaug í Osló,
helsta skólasetri Norska lútherska
kristniboðssambandsins. Þar beið hans
sex ára nám.
Borin og barnfædd á
kristniboðsheimili
Hróbjartur Ámason burstagerðarmaður
var einn af stofnendum Kristniboðssam-
bandsins 1929 og gegndi gjaldkerastöðu
í fyrstu stjóm þess og til dauðadags en
hann lést fyrir aldur fram 1953.
„Pabbi brann af áhuga á kristniboði
meðal heiðingja," segir Margrét. „Heimili
okkar var kristniboðsheimili. Pabbi bað
fyrir kristniboðinu og sagði okkur börn-
unum frá þvi. Kristniboðið síaðist inn í
mig og kærleikurinn til þess vaknaði.
Þegar ég var 13 ára var ég á „þijósku-
skeiði“ og vildi losna undan áhrifavaldi
foreldra minna. En það breyttist. Ég fór
á kristilegt skólamót árið eftir og þar tók
ég ákvörðun um að fylgja frelsaranum.
Ég var svo orðin 15 ára þegar leið mín
lá á biblíunámskeið í Vatnaskógi. Dvölin
þar hafði djúp áhrif á mig, einkum biblíu-
lestrar og frásögur Sigrid Kvam, norskrar
konu sem starfað hafði árum saman í
Kína. Þá fannst mér Guð tala til mín
öðruvísi en áður og kristniboðið varð
mér á nýjan hátt hjartans mál.“
Margrét lýkur prófi frá Verslunar-
skólanum og er sífellt að biðja Guð að
leiða sig og veita sér staðfestingu á þvi
hvort hún eigi að helga sig kristniboð-
inu eða ekki. Svo kynnist hún Benedikt
Jasonarsyni — og þá er teningunum
kastað. Þau gengu í hjónaband 1954.
Fyrstu íslensku kristniboðarnir í
Konsó, þau Kristín Guðleifsdóttir og Felix
Ólafsson, komu til Eþíópíu árið 1953 en
Felix var bekkjarbróðir Benedikts á Fjell-
haug í Osló. Þau sáu fljótlega hversu
margir meðal fólksins voru illa haldnir af
sárum og sjúkdómum og skrifuðu hing-
að heim og sögðu frá þörfinni á hjálp.
Ingunn Gísladóttir hjúkrunarkona var
þá send út til starfa. Um það leyti var
hér ströng skömmtun á gjaldeyri og það
seinkaði því að Margrét og Benedikt
gætu líka farið til Eþiópíu. Þau biðu þvi
um sinn en í ágúst 1957 kveðja þau
íslenska kristniboðsvini og halda til
„fyrirheitna landsins" eftir tæplega eins
árs málanám í Englandi.
„Þetta byijaði sem sé hjá mér einkum
í KFUM,“ segir Benedikt. „Þar var eðli-
legt að hugsa og tala um kristniboðið.
Og þrír okkar, sem gengum í Kristniboðs-
flokk KFUM, höfum farið út á heiðingja-
akurinn, við Felix og svo Jóhannes
Ólafsson læknir. Hann er reyndar enn
þá í Eþíópíu."
Þarna áttum við að vera
Benedikt leggur áherslu á hversu mikils
virði það sé fyrir þann sem starfar á
meðal heiðingja að hafa fengið köllun til
hlutverksins. Án hennar hefði hann
ekki orðið kristniboði.
Og Margrét tekur í sama streng.
„Vissan um að Drottinn væri að kalla
okkur vakti í hjarta okkar mikla gleði,
þakklæti og eftirvæntingu — og sann-
færingu um handleiðslu hans. Og svo
gaf þessi vissa okkur styrk þegar á móti
blés. Aðstæðumar voru afar ófullkomn-
ar í Konsó og heiðnin hræðileg. En Guð
tók í burtu allan ótta og sú trú að þama
ættum við að vera haggaðist ekki.
Okkur er í fersku minni frá fyrsta
starfstímabili okkar þegar seiðmenn-
imir í nálægum þorpum börðu bumbur
fram á nótt. Það kom fyrir að hýenur
góluðu rétt við húsvegginn hjá okkur í
myrkrinu. Ég varð stundum andvaka —
en við vomm aldrei hrædd. Við vissum
að við vomm send til Konsó til að boða
fagnaðarerindið um ljós heimsins sem
hrekur í burtu myrkrið. Og það stór-
kostlega gerðist: Heiðingjar tóku við
orðinu og létu frelsast. Ríki Guðs óx.“
Aðstæðumar voru afar ófullkomnar í Konsó og
heiðnin hræðileg. En Guð tók í hurtu allan ótta og
sú trú að parna ættum við að vera haggaðist ekki.