Morgunn - 01.06.1958, Qupperneq 44

38
MORGUNN
sögðu búast við, að hann sjái engu síður jarðneska ástvini
sína en hina framliðnu. Um jarðnesku vinina hugsar hann
a. m. k. eins oft og líklega miklu oftar. Fæstir menn gera
sér þess Ijósa grein, þótt andlátið sé að nálgast, að þeir
séu að deyja, og hugur þeirra snýst langsamlega miklu
oftar um vinina, sem enn eru á jörðunni, en hina, sem
látnir eru.
í sögunum, sem William Crookes safnaði, er ekki svo.
Það eru látnir vinir, sem deyjandi mennirnir segjast sjá
og lýsa. Hvemig stendur á því, ef deyjandi maðurinn sér
aðeins myndir þess, sem hann er að hugsa um. Andmæl-
endur spíritísku skýringarinnar eiga áreiðanlega erfitt
með að svara þessu.
1 formála sínum að þessari bók segir Lady Barrett,
ekkja Sir Williams, sem bókina gaf út eftir andlát eigin-
manns síns, í formálsorðum sínum að bókinni: „Þá menn,
sem halda því fram að þessar sýnir séu aðeins framkomn-
ar af sterkri ósk eða hugsun jarðneskra manna, hefði Sir
William viljað biðja að fara til og safna sönnunargögnum
fyrir þeirri tilgátu sinni og sýna þannig, að hugsunin um
lifandi, jarðneska vini, geti framkallað myndir, sem deyj-
andi maðurinn sér — og segir frá — meðan hann enn er
með fullri rænu og vitund“.
Vitanlega hefir enginn lagt út í þá söfnun, menn vita
fyrir fram, að sú tilraun myndi ekki bera árangur. Mörg
dæmi eru hins vegar þess, að deyjandi menn vakna af
dvala og segjast hafa séð fjarlæga, jarðneska vini. En það
er greinilega annars konar fyrirbrigði. Þá sér deyjandi
maðurinn ekki fjarlæga vininn hjá sér um leið og hann
segir frá honum, heldur er öll ástæða til að ætla, að ein-
hverjum sálförum fari hann í dvalanum, og hann segir þá
fyrst frá reynslu sinni, er hann vaknar aftur. Slíkt fyrir-
brigði er ekki ótítt hjá sjúkum og deyjandi mönnum.
Af sýnum við dánarbeðina virðist einnig unnt að draga
þá ályktun, að það sé persónan, sem sjálf hugsar, sem birt-
ist, en ekki persónan, sem hugsað er um. Af því getur sú