Organistablaðið - 01.11.1974, Blaðsíða 20

HIN ÞRJÚ STÓRU S
Það er oft talað um „hin iþrjú stóru S“ í tónlistinni og er þá átt
við þrjá merkustu 'kirkjutónlistarmenn í Þýskalandi á fyrri hluta
17. aldar, Sdhútz, Sohein og Sdheidt. Þeir voru því nær jafnaldrar.
Allir stórmerk tónskáld. Sdliútz hefur 'verið kal'laður „fafiir þýskrar
tónlistar.“ Um Sdheidt hefur verið sagt, að hann væri „faSir þýsks
orgelleiks.“ Sc'hein hefur fengið þann vitniisburð „aS í inótmœlenda-
kirkjunni sé enginn, sem hefur jafnast á viS hann í aS semja „drama-
tiskar“ mólcltur viS biblíutexla.“ Ýmsir segja að effitt sé að gera
upp á milli þeirra. Margir telja
þó Sdhútz þeirra mestan.
Heinrich Schiitz (Sagittarius á
latínu) 1585—1672, lærði hjá
Giovanni Gabrieli. Frá honum
hefur verið sagt hér d blaðinu
og verður því iliítið fjal.lað um
ihann í greinarkorni þessu. En
geta má þess að 1972 á 300. ár-
tíð hans voru víða háldnar há-
tíðir til minningar um hann og
minningartónleikar þar sem flutt
voru verk hans.
Sohan llcrmann Schein f. 1586 í Grúnihain, d. í Leipzig 1630,
var jirestssonur. Tónlistarnám stundaði hann í Schulpforta, siíðan lærði
hann lögfræði (eins og Sdhútz) 'í fjögur ár ií 'Leipzig. Á þeim árurn
komu út fyrstu motettur hans í Symbalum Sionium. Hann varð
20 ORGANISTABLAÐIÐ