SunnudagsMogginn - 05.06.2011, Blaðsíða 36

36 5. júní 2011
Þ
að þarf þolinmæði til að ná fiski
upp við þessar aðstæður,“ segir
Árni Björn þar sem við stöndum
upp í hné í allstríðum streng
austan við Varastaðahólma í Laxá, of-
arlega í Laxárdal. Hann fiskar hitamæli
upp úr vasa og mælir lofthitann, sem er
ekki nema tvær gráður, og síðan vatnshit-
ann. „Vatnið er ekki nema 4,7 gráður,“
segir hann og brosir, dregur síðan línu út
af hjólinu og byrjar að kasta straumflug-
unni. „Vanalega nenni ég ekki að veiða ef
vatnið er einungis um fjórar gráður, þá er
erfitt að fá fiskinn til að taka,“ segir hann
og fylgist með rennsli línunnar, sem
dansar eftir strengnum, yfir ólgur sem
grjót í botni mynda. Þegar línan er komin
niður af Árna Birni dregur hann svolítið af
henni að sér, sveiflar henni aftur fyrir sig
og leggur hana síðan aftur út í strauminn
um leið og hann gengur áfram.
„Kolbein Grímsson sagði réttilega að
það væri nóg að sveifla einu sinni, maður
veiðir bara þegar línan er í vatninu,“ segir
hann og veiðir niður strenginn.
„Þótt aðstæður séu erfiðar, eins og
núna, þá finnst mér samt alltaf eins og
hann taki í næsta kasti. Það er svo sér-
kennilegt. En áin er líka full af fiski.“
Þarf að leggja talsvert á sig
Það er ekkert ný staðhæfing að urr-
iðasvæðin í Laxá séu sögð full af fiski. Þau
eru tvö þessi svæði, ofan Laxárvirkjunar;
Laxá í Mývatnssveit er það kallað þar sem
Laxá rennur úr Mývatni, þar er veitt með
14 stöngum, og síðan tekur Laxárdalurinn
við, veiðisvæði með tíu stöngum. Þetta er
kyngimagnað en jafnframt furðulega lok-
að og afskekkt veiðisvæði við suðurenda
Aðaldals, í þröngum dal þar sem búið er á
nokkrum jörðum en aðrar löngu komnar í
eyði.
Margir hafa haldið því fram að á þessum
urriðasvæðum Laxár sé einhver besta urr-
iðaveiði sem finnist á þessari jörð, enda er
fæðiframboðið fyrir fiskana með ólík-
indum gott, segja sérfræðingar.
Neðan virkjunar, þar sem áin er þekkt
sem Laxá í Aðaldal, eru fleiri urriðasvæði,
kennd við Hraun, Staðar- og Múlatorfu,
og laxveiðisvæðin kennd við Laxárfélagið
og Nes.
Árni Björn Jónasson er með reynslu-
mestu veiðimönnum á urriðasvæðunum
ofan virkjunar, enda hefur hann veitt í
nokkra daga árlega á þeim báðum í yfir
tuttugu ár. Ég fylgi þeim Jóansi syni hans
suður eftir dalnum, framhjá eyðibýlinu
Ljótsstöðum og við stöðvum bílinn undir
kjarri vaxinni hlíð, á bakkanum gegnt
Varastaðahólma en hér áður var þar á
vesturbakkanum kotbýlið Varastaðir.
„Ég veð þetta allt hér meira og minna,“
segir Árni Björn þegar þeir Jónas gera
stangir sínar klárar. „Menn þurfa að leggja
talsvert mikið á sig við þennan veiðiskap.
En botninn er meira og minna sendinn og
þótt staðir virðist illa væðir, eins og Húsa-
pollar, þá hef ég samt vaðið þar um allt
gegnum árin.“
Hann segist ætla að veiða strengina
austan hólmans með straumflugu en Jón-
as að beita andstreymistækninni; dagin
áður, opnunardaginn fékk hann þarna
fjóra væna fiska, meðalþyngd þeirra var
um 1,8 kíló.
„Ég ætla að reyna straumfluguna í
svona tvo tíma og ef það gengur ekki
verður bara að hafa það, enda eru aðstæð-
urnar erfiðar, afskaplega kalt,“ segir Árni
Björn. Vætt er út í hólmann að ofanverðu,
við læsum örmum saman og göngum út í
strauminn, varlega, enda er mikið í ánni
og straumurinn stríður.
Notar veiðna sem heilsubót
Ég kom til móts við Árna Björn þar sem
hann var ásamt ættingjum og öðrum
veiðifélögum í veiðihúsinu Rauðhólum í
Laxárdal. Veiðin í dalnum hafði hafist
daginn áður og veiðimenn nokkuð
ánægðir með árangurinn, miðað við
norðanáttina og kuldann; þeir höfðu haft
hendur á nokkrum tugum vænna silunga.
„Að grunni til hefur þessi hópur verið
að koma hingað í opnunina síðan 1988,“
segir Árni Björn. Einhverjir hafa fallið út
og aðrir bæst við, eins og gengur. „Gunn-
ar Rafn Jónsson frá Húsavík stjórnaði þá
veiðinni og með honum voru bræður hans
og starfsfélagar Gunnars úr læknastétt.
Við byrjuðum með tvær stangir í hópnum
þeirra, vorum svo komnir með fjórar, síð-
an sex.“ En Árni Björn veiddi fyrst í Lax-
árdalnum sumarið 1986. „Það var Rafn
Hafnfjörð heitinn sem benti mér á að fara
hingað, þegar ég spurði hann hvert væri
gott að fara með fjölskylduna í veiðiferð.
Það er því honum að þakka að ég upp-
götvaði Laxárdalinn. Fram, að því hafði ég
verið að veiða í Þorleifslæknum og hér og
þar á Suður- og Vesurlandi, en Rafn benti
mér á þessa perlu.“
Í fyrstu veiðiferðinni voru Árni Björn,
eiginkona hans og tvo barna þeirra, þau
tjölduðu á Jónasarvöllum og þá veiddi
hann í einn dag - og segist hafa sett strax í
rosalegan bolta.
„Það er trúlega stærsti fiskur sem ég hef
sett í hérna. Hann var með kryppu, hann
var svo stór. Ég var búinn að missa han
þrisvar sinnum frá mér en var loksins að
ná honum; þá kunni ég ekkert að veiða á
flugu en var með kaststöng með flugu og
sökku. Þegar ég var loksins búinn að
koma fiskinum upp að fótunum á mér þá
kvaddi hann með því að spretta upp flug-
unni.“ Árni Björn réttir úr tveimur fingr-
um til að sýna hvernig réttist úr krók-
unum - „þetta var tvíkrækja,“ segir hann.
„Þetta var á Ytri-eyri og þarna féll ég
fyrir þessari á,“ segir hann og hlær.
„Annars veiddi ég nokkra fiska þennan
dag, flakaði, saltaði og pakkaði þeim í ál-
pappír. Þeir brögðuðust yndislega í tjald-
inu.“
Árið eftir kannaði Árni Björn Laxá í Að-
aldal, laxasvæðið fyrr neðan stíflu, ásamt
Sigurði Ringsted félaga sínum.
„Ég áttaði mig þá á því að þar sem ég
byggi fyrir sunnan gæri ég ekki sinnt allri
ánni. Ég ákvað því að einbeita mér að sil-
ungasvæðunum og vera ekkert að veiða
fyrri neðan virkjun. Ég leit frekar á veið-
ina sem afslöppun en keppni. Ég rak
„Þetta er
ævintýra-
heimur“
Í meira en tuttugu ár hefur Árni Björn Jónasson
komið að kasta flugum sínum fyrir urriðann í
opnunarholli Laxár í Laxárdal. Jafn lengi hefur
hann veitt í lokahollinu í ánni. Hann segir marga
veiðimenn ekki hafa hugmynd um að þessi æv-
intýraheimur sé til.
Einar Falur Ingólfsson efi@mbl.is
Loftfimleikar. Vænn urriði hendist upp þegar hann kennir flugu Jónasar Björnssonar.
Morgunblaðið/Einar Falur
Stangveiði