Svanir - 01.05.1939, Side 22

20
hvað hann heitir, né hvar hann býr. En ég þekki hann
samt.
Þetta er maðurinn, sem ég leita að.
Ég elti hann.
Þegar ég næ honum, stöðva ég hann, tek ofan hattinn
og spyr hann að heiti.
Hann heitir Júlíus Markús.
Júlíus Markús veit ekki hvaðan á sig stendur veðrið. —
Það er heldur ekki von. Hann glápir á mig forviða með
galopinn munn, eins og hann eigi von á heitri rúsínuköku
upp í sig.
Aumingja maðuxnnn.
Ég held yfir honum langa ræðu. Ég segi honum að
íþróttafélagið mitt vanti fleiri hlaupara, og að hann sé efni
í einn slíkan. Göngulagið og limabui’ðirnir gefi það til
kynna.
Ég ber ekkert skynbragð á göngulag eða limaburði —
og hefi aldrei gert. En ég segi ekki satt, þegar ég þarf
að skrökva. Þá lífsvizku hefi ég lært af öðrum.
Maður á aldi'ei að læra neitt af öðrum. Allt af sjálfum
sér. Ég veit það nú.
Júlíus Mai’kús segist aldrei hafa hlaupið — aldrei kapp-
hlaup — bætir hann við. Hann segir, að sér sé erfitt um
hlaup, og hafi enga trú á sér til þeirrar íþróttar. Þó lofar
hann að koma.
Og Júlíus Mai’kús kemur.
Síðan eru liðin fimm ár. Júlíus Mai'kús er oi’ðinn frægur
hlaupari. Hann hefir hlotið sextíu og þrjár verðlaunaorð-
ur — mest fyrstu verðlaun — og átta bikara. Það er vel
af sér vikið á fimm árum. Mjög vel.
En Júlíus Markús er dularfullur maður. Hann er dul-
arfullur og óútreiknanlegur eins og veðurspá í útvarpinu.
Hann er ágætur hlaupari, ágætur félagi og auk þess stend-
ur hann hálftíma á hvei'ju kvöldi upp í mjóalegg í ísköldu
vatni. Hann gerir það til að útiloka líkamlegar fýsnir til
kvenna. Hann um það.
Allt þetta er skiljanlegt og virðingarvert við Júlíus