Svanir - 01.05.1939, Síða 79

71
svo að við, sem unnum í kolum, urðum allir sæmilega krím-
óttir framaní, — en engan heyrði ég fást um það.
Við vorum ekki búnir fyr en klukkan átta um kvöldið.
Þá arkaði ég á stað vestur í bæ, með mörgum öðrum
„kolakörlum", sem voru að fara úr vinnunni, mönnum, sem
ég ekki þekkti neitt persónulega, og sem ekki þekktu mig.
En mér fannst gott að ganga í hópi þeirra inn í bæinn,
þar sem prúðbúið fólk gekk um göturnar, og af því að ég
var einn af mörgum, fannst mér ég ófeiminn geta athugað
þetta sama fína fólk, og mér kom ekki til hugar að víkja
meira úr vegi fyrir því en rétt hæfilegt var.
Neðarlega á Vesturgötunni sá ég koma á móti okkur ung-
an mann og unga stúlku. Þau gengu hægt, leiddust og
töluðu saman.
Sannarlega fannst mér ég kannast við manninn, þetta
fríða andlit og augu, sem voru of björt.
— Gott kvöld, vinur, sagði ég kumpánlega, þegar við
áttum ófarin nokkur skref til að mætast. Hann leit upp og
þekkti mig sýnilega. Það kom í augu hans einhver óvin-
veittur flótti. Hann gegndi mér ekki.
— Hæ! Ellert! sagði ég um leið og þau fóru fram hjá.
Hann gegndi mér ekki að heldur, — lézt ekki þekkja mig.
Ég snéri mér við og horfði á eftir þeim, og ég sá hann
yppta öxlum við einhverju, sem stúlkan sagði við hann.
— Bölvaður dóninn, sagði ég við sjálfan mig, — þykist
of góður, — of fínn, — ja, svei — sá skal fá það á morgun.
En við nánari athugun á sjálfum mér sá ég þó í hendi
mér, að enginn myndi vaxa af því í augum vina sinna að
kannast við mig: Ég var bæði lítill og kolskítugur, en það
var nú fyrir sig. Búningurinn var það, sem gerði „útslag-
ið“ á persónuna. Það voru ekki einungis reiðbuxumar og
gúmmístígvélin, sem vöktu á mér óþægilega athygli, held-
ur var ég líka í gamalli yfirhöfn, stuttkápu, sem Óli vinur
minn, sem líka var vertíðarmaður hjá Ingólfi Daðasyni,
hafði flekað inn á mig fyrir okurverð. Kápan var útslitið
ræksni, og þar að auki var hún allt of stór mér. — 1 þess-
um herbúnaði á götum ReyiÝ.iavíkur gat naumast hjá því