Svanir - 01.05.1939, Side 86

78
Eftir þetta unnum við saman flesta daga meira og
minna, og hittumst oft á dag, til þess tíma, er Ellert fór
heim. Við minntumst aldrei oftar á leyndarmálið.
Við vorum saman eftir vinnu á kvöldin, fórum inn á
Verkamannaskýli og fengum okkur kaffi og cigarettur, —
við þurftum ekki að hafa fataskipti til þess að fá að sitja
þar með fullri virðingu.
Ég man eftir mörgu, bæði skemmtilegu og sorglegu,
sem maður varð sjónarvottur að á Skýlinu, svo mörgum
kynlegum atburðum úr hinu óheflaða lífi hafnarinnar.
En við Ellert vorum þar svo langoftast áhorfendur aðeins,
að það hlýðir ekki að segja frá því hér.
Kol og salt, salt og koi — dag eftir dag. — Og það var
kominn maí og angan hinna grænkandi túnbletta farið að
gæta ótrúlega mikið í reykjarlykt bæjarins. Ég var niðri
við höfn eins og vanalega, en þennan dag var ég í vinnu
hjá Kvöldúlfi. Húsbóndi minn hafði komið mér þangað, því
að þennan dag var lítil vinna hjá Alliance. Það var verið að
keyra kol í einn af Kvöldúlfstogurunum. Kolin voru tekin
í kolaporti Kvöldúlfs eins og vanalega, en togarinn lá vest-
ur við Hauksbryggju, sennilega vegna þrengsla. Það var
því um langan veg að keyra, en allt var keyrt á hestvögn-
um, tveir og tveir í eyki. Ég var einn af keyrslumönnun-
um.
Þegar vagnarnir voru tómir, stóðum við í fremri vagn-
inum og fórum greitt, okkur var svo fyrirskipað. Kol-
svartir leðjupollarnir spýttust langar leiðir út undan hjól-
unum. Það þótti nú eigandi að keyra hart í poll, þegar
fínir menn voru á gangi nálægt.
Og einu sinni, þegar ég hottaði sem ákafast á klárana,
sem voru latir í hitanum, var kallað á mig með nafni: —
Það er aldrei þú finnur til þín! Það var Ellert uppábúinn
með ferðatösku í hendi.
— Hvert skal nú? spurði ég, þótt ég reyndar vissi það
vel.