Svanir - 01.05.1939, Síða 87

79
— Heim, svaraði hann, með kaldri gleði. — Heim, til
að búa með karli og kerlingu og öllu dótinu. — Alla leið
vestur á Snæfellsnes ætla ég burt úr hinni bölvuðu
Babýlon.
—- Hún er samt ekki svo afleit, sagði ég.
— Nei, anzaði hann þá hljóðlátlega, og hans stolti svipur
hvarf sem snöggvast fyrir dreymnum höfga, sem fór yfir
andlit hans. Svo brynjaðist hann í einu vetfangi aftur
og mælti skörulega:
— En það er nú sama, ég er að fara, og skipið er víst
alveg að leggja á stað. Ég þakka þér nú fyrir viðkynning-
una, og vertu nú sæll. Bless! og um leið stikaði hann í
burtu, — maður hreinn í hjarta.
Ég var í heilabrotum það sem eftir var leiðar að kola-
portinu, svo að klárarnir fengu að ráða ferðinni og notuðu
sér það víst rækilega.
— Hvern f jandann ertu að slæpast, drengur, sagði kola-
mokarinn, sem fyrst varð fyrir mér. — Það var svo sem
auðvitað, að þú gætir ekki haldið þér á réttum stað í röð-
inni, bölvaður sveitastrákurinn.
Ég hvessti mig á svipstundu úr skáldlegum draumum
upp í fárlegasta orðbragð: — Ég var að vatna hestunum í
Vatnsþrónni, — djöfulinn viltu vera að rífa kjaft.
— Og þess þarf nú líka með, sagði þá annar verkamað-
ur, hann var hógvær og orðgóður, — og þess þarf nú líka
með í þessum hita, að vatna blessuðum hestunum. — Svo
fóru þeir að moka, og ég hljóp frá á meðan þeir voru að
fylla vagnana, til þess að sníkja mér cigarettu hjá kunn-
ingja.