Eining - 01.03.1945, Blaðsíða 7

E I N I N G
7
Son minn, gleym eigi kenning minni,
og hjarta þitt varðveiti boðorð mín;
því að langa lífdaga og farsæl ár
og velgengni munu þau veita þér í ríkum mæli.
Kærleiki og trúfesti munu aldrei yfirgefa þig.
Bind þau um háls þér, rita þau á spjald hjrarta þíns,
þá munt þú ávinna þér hylli og fögur hyggindi,
bæði í augum Guðs og manna.
Treystu drotni af öllu hjarta,
en reiddu þig ekki á eigið hyggjuvit.
Mundu til hans á öllum þínum vegum
þá mun hann gera stigu þína slétta.
Þú skalt ekki þykjast vitur;
óttastu drottin og forðast illt;
Það mun verða heilnæmt fyrir líkama þinn
og hressandi fyrir bein þíh..........
Sæll er sá maður , sem öðlast hefur speki,
sá maður, sem hyggindi hlotnast.
Því að betra er að afla sér hennar en að afla sér silfurs,
og arðurinn af henni ágætari en gull.
Hún er dýrmætari en perlur
og allir dýrgripir þínir jafnast ekki á við hana.
Langir lífdagar eru í hægri hendi hennar,
auður og mannvirðing í vinstri hendi hennar.
Vegir hennar eru yndislegir vegir
og allar götur hennar velgengni.
Hún er lífstré þeim, sem grípa hana,
og sæll er hver sá, er heldur fast í hana.
Orðskv. 3,1—18.
m
Trúar- og félagslíf
Eftir Bernard Sliaw.
Hingað til hef ég aðallega rætt um
kirkjudeildirnar, en ekki eðli og gildi
trúarinnar. Gamalt orðtak segir: Þeim
tnun nær kirkjunni, því fjær Guði. En
hvað um það, við verðum að bregða
okkur sem fljótast yfir merkjalínuna.
Aðeins lífvæn trú getur gefið kon-
bnni þrek til að yfirvinna alla angist
og hræðslu við hvað stórfelda breyt-
ingu sem er í siðum og félagslífi, og til
þess að þora að horfast í augu við af-
nám dauðra trúarbragða, eða einhvern
dauðan hluta þeirra, sem er eins nauð-
synlegt og að hreinsa munn sinn af
skemmdum tönnum.
Allt áræði er trú. Án trúar erum
við heigulmenni. — Af því að karl-
rnennirnir, sem sérstaklega hafa gefið
sig að hernaði og veiðiförum, í stað
þess að konan hefur orðið að annast
barnagetnaðinn, urðu að eiga einhverja
vörn gegn slíkri hættu, hafa þeir fund-
ið upp á því að láta grimmd styrj-
Mdanna og glannalegt ofurkapp æfin-
týra- og flökkulífs koma i staðinn fyr-
ir djörfung og áræði; og þeim hefur
tekizt að þröngva þessum blekkingum
upp á kvenþjóðina líka.
En konum er meðsköpuð sú vit-
neskja, þótt í lifi þeirra endurómi
stundum bergmál frá hégómlegum
frægðarljóma karlmannsins, að mann-
félagið lifir ekki á manndrápum eða
flani angurgapans út i opinn dauðann,
heldur á því að framleiða líf og ala það
upp með hinum beztu skilyrðum og
göfugustu markmiðum fyrir auga.
Hvorki æsingaflan eða tilfinningavið-
kvæmni kom Ibsen til að segja, að von
heimsins byggist á kvenþjóðinni og
verkamönnum.
Þér hljótið að skilja af þessari bók
minni, ef þér hafið ekki lesið hana
mjög gálauslega, að ég veit mjög vel,
alveg eins og Ibsen, og þér sjálf (höf-
undurinn ræðir stöðugt við konuna) að
konurnar eru ekki neinir englar. Þær
eru á marga vegu heimskar rétt eins
og karlmennirnir, en þær hafa orðið
að helga lífinu krafta sína. En karl-
maðurinn hefur vígt sig sjálfan dauð-
anum. Þetta skiptir ákaflega miklu
fyrir trúarlíf karls og konu. Konan
hefur verið neydd til þess að óttast, en
karlmaðurinn neyddur til þess að voga:
Frægð konunnar er fólgin í því að
hjúkra lífinu og varðveita það, en
frægð karlmannsins í því að eyðileggja
lífið og valda dauða. En hetjur mann-
drápanna eru oft fyrirlitlegir hugleys-
ingjar, er þeir standa andspænis nýj-
um hugsjónum, og vissulega þrekleys-
ingjar, er þeir eru kvaddir til þess að
hugsa. Hetjuskapur þeirra er í raun
og veru gagnslaus og spillandi. Ósjálf-
rátt vita þeir þetta, að ef þeir hugsuðu
út í hvað þeir eru að aðhafast, þá mundu
þeir ekki orka þvi, og þess vegna taka
þeir það ráð að hugsa ekki. Af þessum
ástæðum verða konur kappanna að
hugsa fyrir þá, og það jafnvel í svo
stórum stíl, að þær hafa engan tíma
afgangs til þess að hugsa um sig sjálf-
ar.
Konan þarf á meira áræði að halda,
en ekki minna, en karlmaðurinn, og
slíkt áræði verður hún að fá frá trú
(creed), trú, sem þolir hugsun án þess
að verða ótrúleg“. — ,,The Intelligent
Woman’s Guide“, 2. bók, bls. 411 og
412.
Stórblöð og rifdómar
1 auglýsingaskrumi um vissa rithöf-
unda, er óspart notað það, sem stór-
blöð segja þeim til hróss.
Þegar Abraham Lincoln flutti sína
alkunnu ræðu, sem er aðeins 12 línur
í bók, sögðu stórblöðin einróma: ves-
alla var ekki hægt að bjóða mönnum,
en um leið vegsömuðu þau mælsku-
snilld mannsins, sem talaði á undan
Lincoln. Hann talaði í tvær klukku-
stundir .Sú ræða er nú öllum gleymd.
Þegar Ibsen var að rísa upp sem
leikritahöfundur, fussuðu og sveiuðu
stórblöðin.
Benjamin Disraeli var undraungling-
ur. Sjálfsálit hans var frábært. Hann
reyndi að gefa út blað. Það misheppn-
aðist. Þegar svo saga hans „Vivian
Grey“ kom út með dulnefni, hlaut hún
mikið hrós. En þegar kunnugt varð
um hinn rétta höfund, var blaðinu snú-
ið við og bókin nídd.
Þannig breyta oft stórblöð við rit-
höfunda. Engin furða, þótt hrós þeirra
stígi mönnum til höfuðs.
Hver var hann?
Þegar ungur maður nokkur gekk út
af bindindismálasýningunni, fékk hann
stúlkunni, sem seldi aðgöngumiðana,
50 kr. og miða, sem á varskrifað: „Frá
barnastk. Geislinn, nr. 104, Tálkna-
firði“.
Blaðið færir þessum unga manni
beztu þakkir fyrir gjöfina og hlýjan
hug til góðs málefnis.