Eining - 01.03.1945, Blaðsíða 13

E I N I N G
13
stjórnlaust um jörðina og drukkinn
maður? Eða er nokkurt skip svo stýr-
islaust og illa hrakið í ölduróti, að jafn-
ist á við drukkinn mann?
Upp af þessum andstyggilega jarð-
vegi spratt tiltæki það, er konur og
karlar tóku að dansa saman og gáfu
sálir sínar á vald áfengisdjöflinum og
stungu hvort annað með eitruðum
broddum ástríðu og girndar. Hlátur
beggja aðila, viðbjóðslegir söngvar og
klámugar hreyfingar eggjuðu til ósið-
semi og stjórnleysis. Seg þú mér, þú,
sem heyrir! Getur þú hlegið og glaðst
í slíkri dýrslegri holdsgræðgi? Þú, sem
ættir að gráta og andvarpa yfir því,
sem orðið er. Þú syngur leiðinlega
söngva, en hefur kastað frá þér fögr-
um ljóðum og lofsöngvum. Þú hring-
snýst og hoppar eins og vitlaus maður
og stígur amorsdansa þína, þú, sem
ættir að beygja kné þín í tilbeiðslu.
Hvorar eru meira hryggðarefni, yng-
ismeyjarnar eða giftu konurnar? Hinar
fyrrnefndu glötuðu meydómi sínum og
hinar komu til eiginmanna sinna flekk-
aðar og sekar. Þær, sem komust undan
klóm syndarinnar, hvað líkamann
áhrærir, sluppu þó ekki við saurgun
og spillingu sálarinnar, því að sá, sem
girnist í hjarta sinu, er samsekur hin-
um. Ef hætta freistinganna ásækir
^oenn, er hittast af tilviljunum, hvers
má þá vænta, þar sem ölvaðar konur
falbjóða limi sína og við hafa seiðandi
söngva, sem einir nægja til þess að
kveikja lostabálið í hjörtum kvenna-
bósanna? Með hverju ætla þeir, sem
með slíku augnagamni hafa bakað sér
búsundfaldra þjáninga, að afsaka sig?
Og til hvers horfðu menn á þetta? Var
Það ekki til þess að æsa upp girnda-
brunann? Og þeir hinir hórseku, sam-
kvæmt skýlausum dómi drottins,
hvernig ætla þeir að fara að fagna
hvítasunnunni, er svívirtu páskana
Þannig? Á hvítasunnunni veittist
hiönnum gjöf heilags anda, en nú hef-
úr Þú með þessu athæfi þínu gert þig
að bústað hins gagnstæða anda. Þú
hefur gert þig að afguðamusteri og
ibúð svívirðingarinnar í stað þess að
vera musteri guðs anda. Yfir höfuð
Þér hefur þú safnað síbrennandi glóð-
úm bölvunarinnar. I nafni drottins
Segir spámaðurinn: ,,Ég mun um-
hverfa hátíðum þeirra í harmakvein“.
Hvernig hyggizt þér að stjórna
heimili yðar, ef þér eruð harðfjötrað-
Ur af bjánalegum ástríðum? Og hvern-
ig getið þér alið upp börn yðar og
Verið þeim fyrirmynd, þegar þér lifið
s3álfur siðlausu villimannalífi og álpist
áfram í óreglunni?
Hvað skal segja? Á ég að nema hér
staðar og skilja við hinn forherta
enn forhertari og hinn iðrandi hugg-
únai’lausan. Ef reiði drottins ris gegn
Þér, þá sýndu þolgæði, því að stilling.
afstýrir mörgum glappaskotum. Láttu
föstu og sjálfsafneitun koma í staðinn
fyrir drykkjusvallið, lofsöngva fyrir
léttúðartóna, iðrunartár fyrir gáleys-
is hlátur, beygðu kné þín í bæn, í stað
þess að dansa, og berðu þér á brjóst
í stað þess að klappa andstyggðinni
lof í lófa. Láttu auðmýkt og hispurs-
leysi koma í stað óhófstildurs í klæða-
burði, gefið ölmusu, hverfið af hinum
vonda vegi og hjúkrið hinum iðrandi
og sorgmæddu.
(Lausleg og nokkuð stytt þýðing).
Stúkan Víkingur
nr. 104
Víkingur, duglegur vertu,
vekjandi alla þjóð.
Ber þú að hálfköldum hjörtum
heilaga kærleikans glóð.
Lát hana loga og brenna,
lýsa upp hverja sál,
verða ólyfjan allri
eyðandi, hreinsandi bál.
Lát hana loga og brenna,
lýsa hjá framfara þjóð.
Aldrei má eldurinn slokkna,
áhugans heilaga glóð.
Lát hana loga og brenna
. letinnar sjúkdóm úr þjóð,
hálfvelgju, léttúð og hræsni, —
hita vort daufgerða blóð.
Lát hana loga, og brenna
lyginnar undirrót,
deyfa eitraðar eggjar,
oddbrjóta níðinga spjót
Lát hana loga, og verma
Ljósvana mæðurann,
kveikja á arninum aftur
eldinn, sem glaðastur brann.
Víkingur! Þú átt að vera
vökumaður hjá þjóð,
kinda um aldur og æfi
áhugans heilögu glóð.
Víkingur, þú átt að verja
vígið, sem landneminn hlóð,
Bakkus úr byggðum að flæma,
bölvaldinn mesta hjá þjóð.
Herja að víkinga hætti,
hríf þú úr ræningjaklóm
ættjarðar dýrustu arfleifð,
æsku og helgidóm.
Leystu úr álögum illum
áfengissýkta þjóð.
Gef henni hreinleik og hreysti,
hetjunnar óspillta blóð.
Gef henni háleita hugsjón,
hagsæld á komandi tíð,
manndóm og hug til að heyja
sitt heilaga menningar stríð.
Vaxi þér, Víkingur máttur.
Vak þú á hættunnar tíð.
Hetjulund ber að heyja
heilagt og endalaust stríð.
Pétur Sigurðsson.
Hvernig lízt þér
á heiminn?
(Grein þessi kom í einu dagblaðanna fyrir
3—4 árum, en var þá ólæsileg með köflum).
Oft hafa menn lagt þessa spurningu
fyrir mig síðustu mánuðina: Hvernig
lízt þér á heiminn? Stundum kemur
nokkurt hik á mig, en í vor og sumar
hef ég oftast svarað:
Nú árar vel. Þetta er dásamleg tíð,
guðdómlegt tíðarfar.
Já, en — segir hinn. Já, gríp ég
fram i fyrir honum. Ég veit, hvað þér
er í huga.
Hvernig lízt þér á heiminn?
Það fer eftir því, hvar og hvernig
á hann er litið. Við erum litlir. Heim-
urinn er stór og fjölbreytnin óskapleg.
Er heimurinn vondur eða góður?
Hvorugt.
Fallegur eða ljótur?
Hvorugt.
Heimurinn er eins og honum er
eðlilegt að vera. Hann er stórfengleg-
ur. Við skoðum hann eins og mynda-
bók. Við erum hin ólæsu börn, ólæs á
alheims tungumálið mikla. Við erum
börnin. Hann er heimurinn, og hann
er mikill. Við flettum í hinni miklu
myndabók, blað fyrir blað, og erum
hissa. Börn eru æfinlega hissa, hissa
á svo ótal mörgu. I þessari bók eru
sterkir litir og furðulegar myndir. Um
sumar þeirra segjum við, að þær séu
ljótar, aðrar fallegar. Og þannig er
heimurinn. Á einni blaðsíðunni er:
Hin bjarta sumarnótt.
Getur nokkuð verið yndislegra en
hin bjarta, blíða júnínótt, þegar „svefn-
laus dýrð“ breiðir skarlat um fjöll og
fjörur, heiðar, hálsa og dali, þegar allt
er heilagt og hljótt og ekkert getur
fengið sig til þess að trufla hina draum-
ljúfu og guðdómlegu kyrrð, þegar
hvergi bærizt strá, öll náttúran andar
svo rótt að hjörtu allra lífshræringanna
heyrast slá í undurfögru samræmi og
ekkert heyrizt, nema hinn straumþungi
niður blóðsins í okkar eigin brjósti,
knúinn áfram af hinni eilífu þrá og hita
ástarinnar, sem sumarblíðan kemur
ólgu í og gróanda eins og allt líf á
jörðu.