Vera - 01.09.1989, Blaðsíða 13

Mér finnst ég ekki verða mikið vör
við það persónulega en mér finnst
það sýna sig í aðgerðum eins og
mjólkurverkfallinu. Það var nánast
eins og fólk lýsti stuðningi sínum við
bensínhækkunina, sem var miklu
meiri en hækkunin á mjólkinni, af því
það elskar bílana sína en kannski ekki
bændur. En það er kannski ekkert
skrítið því það er alveg gffurlegur
áróður í fjölmiðlum gegn bændastétt-
inni. Þeir eru búnir að búa til grýlu úr
bændum sem eru líklega ein friðsam-
asta stéttin í landinu. Það má ekki á
milli sjá hvort það er Sjónvarpið,
Morgunblaðið eða DV sem lemur
mest á bændum. Þessi áróður er nátt-
úrlega runninn undan rifjum væntan-
legra innflytjenda landbúnaðaraf-
urða. Það gleymist bara í þessu öllu
saman að það lifir enginn á innkaup-
um, einhvers staðar verður að taka
gjaldeyri til að kaupa vöruna. Hag-
sýnar húsmæður ættu t.d. að skilja að
það er ekki leiðin til að ná endum
saman að kaupa sem mest. Eg sé held-
ur enga ástæðu til að við búurn hér á
landi ef við ætlum ekki að lifa á því
sem landið gefur af sér. Þá getum við
eins farið eitthvað annað.
Þú hefur ekki trú á því aö inn-
flutningur á landbúnaöarafurö-
um skili sér í lœgra vöruveröi?
Nei. Það er vísvitandi blekking að
halda því fram að innflutningur verði
miklu ódýrari en innlend framleiðsla.
Kannski í fyrstu en ekki þegar fram
líða stundir og við eigum ekki ann-
arra kosta völ en að kaupa vöruna.
Þaö er engu aö síöur Ijóst aö
landbúnaöarvörur eru mjög dýr-
ar og eölilegt aö neytendur gerir
kröfur um laegra vöruverö.
Já þær eru dýrar en það stafar m.a. af
því að allar rekstrarvörur til landbún-
aðarins eru svo dýrar. Þær eru skatt-
aðar eins og lúksusvörur. Hugsaðu
þér t.d. að heybindivél, sem er ekki
annað en mótorlaus kerra, kostar eins
og montjeppi og traktor kostar á aðra
milljón. Það mætti lækka tolla og að-
flutningsgjöld af þessum vélum og
greiða landbúnaðarafurðir niður á
frumstigum í stað þess að borgar nið-
urgreiðslur og útflutningsbætur þeg-
ar allt er komið í vaskinn. Ef þetta
væri gert er ég viss um að það yrði
ekki vandi að selja vöruna.
Fjölmiölarnir hafa veriö mjög
duglegir vfö aö f lytja okkur frétt-
ir af erfiöri stööu landbúnaöar-
ins, og þar meö bœnda. Frétta-
flutningurinn er þa.l. mjög nei-
kvœöur og þaö fer fáum sögum
af kostum þess aö búa í sveit.
Þyrfti ekki aö lagfœra aöeins
þessa slagsíöu?
Auðvitað þyrfti að gera það. Það er
heilmargt jákvætt við það að búa í
sveit. Maður ræður alveg sínum tíma
sjálfur og við sem búum í sveit þekkj-
um yfirleitt ekki þetta óskaplega
stress sem er í þéttbýlinu. Þá er hver
maður í fámennu samfélagi miklu
meira virði og menn hverfa ekki í
fjöldann. Það er t.d. meiriháttar mál
ef einhvern vantar á söngæfingu. Það
er afskaplega góð tilfinning fyrir
hvern og einn að finnast hann vera
ómissandi fyrir samfélagið. Þá er
gjörólíkt hvað það er milu betra að ala
börn upp í sveit. Þau fylgjast með
fullorðna fólkinu, tala meira við for-
eldrana en flest borgarbörn og vita
meira af þeim. Þau hafa nóg við að
vera og það styrkir sjálfsímynd þeirra
að finna að þau gera gagn. Þá hafa
börn til sveita miklu meira af föður
sínum að segja en börn í þéttbýli og
hann tekur virkan þátt í uppeldi
þeirra. Allt eru þetta ómetanlegir
kostir sveitabúskaparins og á þá þurf-
um við að leggja meiri áherslu en gert
hefur verið.
-isg.
Ljósmynd: Þjóöviljlnn
13