Vera - 01.09.1989, Blaðsíða 22

sameina. Það var of erfitt fyrir okkur,
sambandið þoldi ekki þetta mikla
álag. Sú goðsögn að erfiðleikar sam-
eini fólk er lygi. Erfiðleikar sundra
fólki.
Það var talin blóðeitrun sem varð
Guðjóni mínum að bana. Ég var með
hann hjá vinkonu minni og við vor-
um að þrífa. Hann hafði náð í gard-
ínustöng og rak hana upp í sig og fór
að skæla. Um nóttina fékk hann hita
og var orðinn bláflekkóttur um
morguninn. Þá var of seint að bjarga
honum og hann var dáinn klukkan
þrjú daginn eftir.
Það er ofboðslega erfitt að missa
ungt barn sem hefur verið svona stutt
hjá manni. Ég hafði verið svo hug-
fangin af að horfa á þetta lífsundur,
þetta nýja líf. Eftir að hann dó gekk ég
með vettlingana hans í kápuvasanum
í tvö ár, eða þar til ég eignaðist annað
barn. Mér hefur alltaf fundist lítil
börn svo indæl og finnst alltaf allt í
lagi að verða ólétt. Þá fæddist Ingvi
og síðan kom Dagur eftir að við Ingi-
mar skildum.
Ég festi ekki rætur í Reykjavík.
Mamma og pabbi tóku eldri strákinn
og ólu upp að mestu, en ég fór á flakk
með Dag. Hann var skemmtilegur
strákur. Á þessum árum var best fyrir
einstæðar mæður að vera í vist, því þá
fékk maður húsnæði og fæði.
Um tíma vorum við Dagur heima í
Reykhólasveit þar sem ég var ráðs-
kona í litlu mötuneyti. Þá hitti ég
seinni manninn minn, Hilmat* Al-
bertsson. Hann vann á þungavinnu-
vélum og var alltaf skítugur. Ég hélt
hann færi ekki í bað nema á Þorláks-
messu! Það voru engir kækrleikar
með okkur þarna, við vorum bæði
frek og höfðum gaman af að stríða
hvort öðru, en seinna varð ég verbúð-
arkokkur á Grundarfirði og hitti
hann aftur. Þá urðum við góðir vinir.
Nú sá ég að þetta var myndarlegur
strákur þegar hann var hættur á þung-
vinnuvélunum og búinn að skola af
sér. Þetta var um 1968 og músík
blómabarnanna vinsæl, — „If you’re
going to San Fransisco“ var til dæmis
vinsælt lag hjá okkur.
Ég átti að sjá um að halda uppi
reglu í verbúðinni og fleygja óvið-
komandi gestum út, en stóð stundum
illa að vígi því ég var sjálf með gest.
Einu sinni fannst mér ástæða til að
hringja á lögguna til að henda út úr
verbúðinni, en fékk það svar á stöð-
inni að þeir myndu koma þegar
myndin væri búin í sjónvarpinu, og
það stóðst!
Ég varð fljótlega ólétt, en Hilmar
var á Grænlandsmiðum allt sumarið
og við sáumst ekki fyrr en um haust-
ið. Þá fórum við að búa í Reykjavík og
ég eignaðist Albert og ári seinna
Hjört.
Þessi ár mín í Reykjavík tók ég þátt
í stofnun Rauðsokkahreyfingarinnar
22
og er hreykin af því. Hópstarfið var
virkilega skemmtilegt og þroskandi
og maður taldi það ekki eftir sér að
fara, grútsyfjaður eftir að vera búinn
að svæfa krakkana, vestur í bæ f kjall-
arann til Helgu Sigurjóns og leggja á
ráðin.
Ég vann við skúringar á Landakoti
og hafði gaman af að hneyksla liðið
með því að mæta í rauðum sokkabux-
um í vinnuna, einhvern tíma þegar ég
var að koma úr kröfugöngu. f annað
skiptið kom ég beint úr vinnunni á
baráttufund 1. desember og hlamm-
aði mér á fremsta bekk. Seinna sá ég
í sjónvarpinu að þar sat ég innan um
tóma ráðherra. Þetta var sá frægi
fundur þegar Böðvar frumflutti lagið
,,Á íslandi þurfa menn aldrei að
kvíða“, við mikil fagnaðarlæti. Þá var
vinstri stjórn við völd og bjartsýni í
lofti.
Starfið í Rauðsokkahreyfingunni
vakti mig. Við fundum viðhorfsbreyt-
inguna í þjóðfélaginu og fylltumst
baráttuanda. Við trúðum að við gæt-
um breytt einhverju, værum ekki
skyldugar að hafa hlutina eins og þeir
voru á steinöld. En þetta tókst ekki
nóg og enn er mikið eftir. Seinna
komu nýjar konur inn í hreyfinguna
og fjarlægðust stefnumálin. Þær vildu
öllum hjálpa og höfðu lítið afgangs
fyrir kvennabaráttuna. Sú barátta tek-
ur aldrei enda, fremur en baráttan
fyrir sjálfstæði þjóða. Maður verður
alltaf að vera á verði.
Arið 1973 fluttum við til ísafjarðar,
eða á sveitabæ þar í firðinum sem
heitir Kirkjuból. Þar bjuggum við í
fjögur ár og áttum gott tímabil. Mér
hefur alltaf fundist tilheyra sveitalíf-
inu að eignast börn, því ég kemst í svo
náin tengsl við landið og náttúruna.
Meðan við bjuggum á Kirkjubóli
fæddist Ásdís Lilja og Sigmar Kári. Ég
hef alltaf átt ,,pör af krökkum" og
tekið pásur á milli.
Ég tók gagnfræðapróf utanskóla
meðan ég var á ísafirði. Ég var svekkt
yfir því að mig vantaði eina kommu
upp á að ná 6,0 í aðaleinkunn, fékk
5,9 og gat því ekki haldið áfram, eins
og mig langaði innst inni. Ég hef
aldrei getað reiknað og stærðfræði-
einkunnin dró mig niður.
Mér leið vel á Kirkjubóli og varð
vör við huldufólk og alls kyns vætti
þar. Við bæinn var gamall kirkjugarð-
ur og ég hafði fyrir sið að fara með
kertaljós þangað á aðfangadags-
kvöld. Seinna var þessi jörð eyðilögð
undir malarnám, þar á meðal kirkju-
garðurinn og að síðustu var bærinn
brenndur. Þegar kirkjan brann á fsa-
firði datt mér strax í hug að það væri
hefnd fyrir það hvernig farið var með
þessa gömlu kirkjujörð.
Við sáum eftir því að hafa farið frá
ísafirði og höfum ekki verið lengi á
Fermd í Reykjavík
Herberglsfélagar aö hverjum stað eftir að við fluttum það-
sauma, an. Lögðumst í flakk, keyptum sums
staðar íbúðir og fórum stundum á
hausinn.
Ég átti gott og gefandi tímabil í
Vestmannaeyjum. Þar var lifandi fólk
og verkalýðshreyfingin tiltölulega
sterk. Meðan ég bjó f Eyjum voru
Menningardagarnir haldnir þar, sum-
arið 1979. Þar náðist gott samstarf
milli verkakvenna og menntakvenna
sem því miður er of lítið urn. MFA sá
um skipulag þessara daga í samstarfi
við verkalýðsfélögin í Eyjum og var
Vilborg Harðardóttir starfsmaður af
hálfu MFA. Með henni komu ýmsar
konur úr Reykjavík sem sáu um dag-
skráratriði ásamt heimafólki. Við
miðluðum þeim af okkar reynslu úr
atvinnulífinu og þær gáfu okkur einn-
ig mikið. Ég kynntist Dagnýju Krist-
jánsdóttur þarna og hún veitti mér
mikla uppörvun við yrkingarnar. Ég
treysti hennar áliti og það var mér
mikils virði.
Ég hef ailtaf verið sískrifandi, en
birti fyrst smásögur í Samtíðinni, sem
var heimilisblað í fornum stfl. Þessar
sögur komu út í smásagnasafni 1965.
En eftir að ég fór að eignast börnin
gafst alltof lítill tími til skrifta, því ég
var alltaf að hugsa um sögur. Þegar ég
bjó í Eyjum uppgötvaði ég hins vegar
að það er ekki eins tímafrekt að skrifa