Vera - 01.09.1989, Blaðsíða 18

ERUM
AÐ PRJONA
2000 SOKKA
Viðtal við Sigurjónu
Ingigerði Georgs,
forseta Kvenfélags-
ins Vorhvatar
Ég get ekki neitað því, að ég var dálít-
ið spennt og eftirvæntingarfull þegar
ég gekk úr reykvískri suðaustan
þræsu inn í matsalinn á hótel Holti að
hitta Sigurlaugu I. Georges, Garðbæ-
ing og forseta Kvenfélagsins Vorhvat-
ar. Undanfarnar vikur hafði ég eytt
talsverðum tíma í að ná í Sigurlaugu
og komist að því, að líklega eru fáir
uppteknari við að sinna framfaramál-
um. Sigurlaug hefur viðstöðulaust
verið á fundum og ráðstefnum, í
Evrópu eða Ástralíu og núna er hún
nýkomin frá þingi kvennasamtaka í
Bandaríkjunum sem kalla sig „Konur
af hugsjón".
Og þarna situr hún, ljóshærð, grönn
og ber sig vel, í glæsilegri bleikri
gaberdíndrakt, og drekkur sjerrý
með kaffinu. Ég veit að Sigurlaug er
tímabundin í dag, eins og endranær
svo að ég vind mér strax í spurning-
arnar að loknum kveðjum.
Sigurlaug, hvenœr og hvers
vegna varö Kvenfélagiö Vorhvöt
tll?
Það var stofnað árið 1983 og upphaf-
lega var það kvennadeild samtakanna
„Nýrra sjónarmiða", sem þá var kom-
ið á laggirnar til að styðja Alúsviss í
þrengingum sem steðjuðu að því
merka fyrirtæki. Við hittumst dálítið
nokkrar konurnar í tengslum við
sympósíum sem mennirnir okkar
héldu og eftir nokkrar vangaveltur
ákváðum við að stofna kvenfélag.
Okkur fannst þeir þurfa okkar við. En
ég tek það fram að þó að við höfum
verið þeirra kvenfélag til að byrja
með, þá erum við alveg sjálfstæðar
núna.
Hver voru svo fyrstu verkefnin?
Jú við skipulögðum söfnun fyrir ál-
verið, fórum um og kynntum þetta
málefni. Meðal annars héldum við
ákaflega vel heppnaðan fund og
kökubasar á kosningadaginn 1983
þar sem við fengum fyrirlesara til að
segja frá og sýna myndir af dr. Muller.
Þetta var óskaplega vel heppnað. Það
var eiginlega eftir þennan fund sem
við ákváðum að verða sjálfstætt kven-
félag. Okkur fannst við eiga erindi.
Enda höfum við enst betur en karl-
arnir. Kvenfélagið Vorhvöt hefur
starfað reglulega síðan og lagt sxna
vog á lóðaskálina hvenær sem þess
hefur þurft, en mér er spurn. Hefur
eitthvað heyrst frá „Nýjum sjónar-
miðum“ undanfarið?
Þessari spurningu er hér meö
komiö á framfœri, en hvaöa er-
indi fannst Vorhvatarkonum þœr
eiga viö þjóöina umrœtt sumar
og síöan?
í stuttu máli þá erum við á móti þeirri
gegndarlausu lágkúru sem viðgengst
hér á landi og lýsir sér mest í alls kon-
ar smásálarhætti gagnvart þeim sem
upp úr standa. Mér verður þetta alltaf
betur og betur ljóst eftir því sem ég
fer víðar um heiminn. Undirmálsfólk
kemst hér upp með ótrúlegustu hluti
og menn virðast bara ekki lengur hafa
vit til að sjá hvað skiptir máli. Það
vantar alla fágun í samfélagið. Þetta
gæti stafað af innrætingunni. Við Vor-
hvatarkonur höfum t.d. hvað eftir
annað boðist til að taka að okkur
kennslu í skólum landsins þegar svo-
kallaðir „kennarar" hafa verið með
upphlaup, enda alvanar að umgang-
ast menntamenn. Þessu hafa ráða-
menn ekki þorað að sinna — (hér
gefur frú Sigurlaug þjóninum merki
um að færa sér annað sjerrýglas) —
Ekki vegna þess að þeir sjái ekki
hversu gagnlegt slíkt gæti verið, þeir
eru bara, því miður, hræddir við smá-
sálirnar. Við erum t.d. þær einu sem
hafa þorað að standa einarðlega á bak
við Hannes Hólmstein í baráttu hans
— bílív it or not. Nú álversmálið var
líka dæmigert; í stað þess að taka því
fagnandi og að Alúsviss skuli vilja
heiðra okkur með nærveru sinni —
og það á öðrum eins rokrassi og
Reykjanesinu — er alls konar mein-
hornum hleypt upp á dekk. Hvað er
eiginlega orðið af íslensku gestrisn-
inni, ég bara spyr? Hvar eru íslenskar
konur? Ég tek það fram, varðandi um-
ræðuna um nýtt álver upp á síðkastið,
að ef á þarf að halda munu Vorhvatar-
konur ekki liggja á liði sínu frekar en
fyrri daginn.
Vorhvatarkonur létu mxi. herœf-
ingar Bandaríkjamanna á ís-
landi í júní sl. til sín taka. Þœr
mótmœltu því aö œfingarnar
skyldu ekki hefjast á þjóöhátíö-
ardaginn eins og Bandaríkja-
menn höföu fyrirhugaö og eins
aö varaliöinu sem hingaö kom
skyldi hafa veriö fœkkaö niöur í
þúsund manns. Vorhvatarkonur
dreiföu þjóöhátíöarávarpi og
seldu barmmerki á götum borg-
arinnar á þjóöhátíöardaginn.
Meöal áltrana á þeim eru: Vor-
hvöt — Herhvöt og Verjumst of-
beldi Rauöa hersins viö öll tœki-
fœri. Ég biö frú Sigurlaugu aö
segja mér frá tildrögum þessa:
Já er þetta ekki dæmigert um sveita-
mennskuna hér á landi. Þarna fáum
við upp í hendurnar kjörið tækifæri
til að halda upp á þjóðhátíðardaginn
með stfl og ég veit að í varaliðinu eru
valin glæsimenni sem hefðu heldur
en ekki puntað upp á daginn. Við urð-
um hjartanlega hugfangnar af hvatn-
ingu generáls Eric McWadon um að
18