Ljósmæðrablaðið - 01.12.1997, Blaðsíða 9

ans þannig að það safnast í bláæðar.
Um leið fellur blóðþrýstingur og því
niinnkar blóðflæði til fylgju. Þar að
auki er það blóð sem kemst til fylgju
súrefnissnauðara og því hætta á
hypoxiu hjá fóstri. Einnig er lýst
sprungnum háræðum í augum og
andliti móðurinnar (1). í nokkrum
rannsóknum hefur verið mælt pH í
naflastrengsblóði og hafa þær sýnt
fram á lægra gildi hjá þeim sem hefur
verið stjórnað til að rembast ásamt
l^gri APGAR og meira af óeðlilegum
hjartslætti hjá fóstrinu (2). Svarið við
spurningunni hlýtur því að vera já,
það skiptir máli hvort konum er
stjórnað til að rembast.
í nokkrum rannsóknum á muni
mhli þessara tveggja aðferða kom ekki
fram neinn munur á tímalengd ann-
ars stigs (3). I einni þeirra komu í ljós
meiri áverkar á perinealsvæði ef remb-
mg var stjórnað (3).
Nú komum við aftur að minni
konu sem gerði þetta svo ljúflega og
an leiðbeininga. Ég fylgdist grannt
með henni og framganginum og lét
hana vita hvað hún væri dugleg og
hvað þetta gengi vel hjá henni. Jóna
varð aldrei rauð í framan, þannig að
ekki rembdist hún upp í höfuð. Hún
reigði sig stundum aftur, einnig tók ég
eftir að hún andaði nokkrum sinnum
á milli þess sem hún rembdist. Það
var allt svo rólegt inni á stofunni.
Annað stig fæðingarinnar tók u.þ.b.
50 mínútur og kl. 21.21 fæddist 16
marka sprækur drengur. Hún rifnaði
mjög grunna fyrstu gráðu rifu og svo-
lítið við þvagrás.
Mér tókst að hitta hana tvisvar í
sængurlegunni og ræða um upplifun
hennar á fæðingunni. Hún var mjög
sátt við hana og sagðist ekki skilja
hvernig hægt væri að stjórna hvernig
konur rembast því þörfin væri svo
sterk.
f sambandi við verkjaupplifun þá
bjóst hún alltaf við að þetta ætti eftir
að versna og var að „spara“ sér verkja-
lyf þar til hún gæti ekki meira. Eftir á
finnst mér þetta næstum ótrúlegt að
konan sem ég sá fyrst grátandi af verkj-
um og rétt að byrja í fæðingu, skyldi
takast svona vel á við fæðinguna.
Það var eitt sem Jónu sjálfri þótti
skrýtið eftir á og það var hvað allt sem
hún ákvað að gera gerðist hægt. T.d. ef
ég stakk upp á að hún breytti um
stellingu eða labbaði fram á WC þá
var eins og það tæki nokkrar hríðar að
aðlagast tilhugsuninni um breyting-
una og svo nokkrar í viðbót til að
safna kjarki og framkvæma. Þetta var
alveg rétt hjá henni, ég man eftir að
stundum þótti mér nóg um tímann
sem allt tók hjá henni en sem betur
fer stillti ég mig um að ýta á eftir
henni. Hún þurfti að hafa þetta svona
og tilraunir til að ýta á hana hefðu á-
reiðanlega bara truflað hana í að hafa
stjórn á fæðingunni sinni og þar með
gert henni erfiðara um vik að takast á
við sársauka.
Heimildaskrá
1) Burns KML. The second stage og labo-
ur - A battle against tradition.
Midwifes Chronicle and Nursing Notes.
April 1992, bls 92-96.
2) Enkin M, Keirse MJNC, Renfrew M,
Neilson J. A Guide to Effective Care in
Precnancy and Childbirth. 1995, bls.
227-228. Oxford.
3) Roberts J og Wooley D. A Second look
at the secondary stage og labour.
JOGNN.
Júní 1996, vol 25 nr. 5, bls. 415-423.
4) Sagady M. Renewing our faith in
second stage. MIDIRS Midwifery Digest.
Sept. 1995, 5:3 bls. 313-318.
5) Thomson AM. Maternal behavior
during spontaneous and directed pushing
in the second stage of labour. MIDIRS
Midwifery Digest. Des. 1996, 6:4 bls.
436.
■**•*’»*.^r ■actHLiJsmmgwmísici
9