Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.02.1995, Blaðsíða 7

Indriði Indriðason ættfræðingur og rithöfundur:
Ættfræðin gerír okkur
skyggnarí á lífíð sjálft
Viðtal: Guðfmna Ragnarsdóttir
Það er vetur, en sólin farin að
hækka á lofti. Dagurinn er 22.
febrúar 1945. Stóra, hvíta húsið
austan í Arnarhólnum trónir stolt
og virðulegt, meðvitað um þann
þjóðarauð sem það hefur að
geyma. I Lestrarsal Þjóðskjala-
safnsins sitja nokkrir menn, sumir
ungir aðrir nokkuð við aldur. Þeir
hafa setið hér oft áður, löngunt
stundum. Einnig þeir eru með-
vitaðir um þann auð sem í bókunt
hússins felst, en athygli þeirra
beinist fyrst og fremst að ætt-
fræðinni og þýðingu hennar fyrir
samheldni ogtengsl, menningararf'
og alhliða fróðleik.
Einum þeirra hefur meira að
segja verið veittur sá trúnaður að
hafa lykil að safninu. Oft sést loga
þar I jós í glugga langt fram á k völd.
Þá situr ættfræðingurinn og eld-
huginn Pétur Zophaníasson og
vinnur úr heimildum; les, flettir
og rekur ættir langt aftan úr öldum.
Við þurfum að stofna samtök
ættfræðiáhugafólks, segir Indriði
Indriðason, sem einnig ver öllum
frístundum sínurn á Lestrarsaln-
um. Já, það hefur mig alltaf dreymt
unt, segir Pétur. Báðir finna þeir
þörfina fyrir sameiginlegan vett-
vang áhugamanna um ættfræði.
Svo líða árin við grúsk og
fræðistörf og draumurinn bíður.
En allt hefur sinn tíma og nú er
kominn 22. febrúar 1945 og þeir
sitja hér báðir, Indriði og Pétur, og
nokkrir í viðbót og ákveða að nú
skuli stofnað ættfræðifélag.
Ættfræði í vöggugjöf Pétur einn með lykil
-Það var fyrst og fremst fyrir
áeggjan Péturs að félagið var
stofnað, segir Indriði Indriðason,
ættfræðingur og rithöfundur, þar
sem við spjöllum um þessa gömlu,
sögulegu daga á heimili hans við
Árholt 20 á Húsavík ájólaföstunni.
Strax á unga aldri smitaðist Indriði
af ættfræðiáhuganum enda alinn
upp við ættfræði frá blautu barns-
beini, sonur Indriða Þórkelssonar
bónda, skálds og ætt-
fræðings á Ytra-
Fjalli í Aðaldal í
Suður-Þing-
eyjarsýslu. En segja
ntá að Indriði faðir
hans hafi lagt grunn-
inn að “Ættir Þing-
eyinga”, því ntikla
ritverki sem Indriði
Indriðason helgaði
síðan allar frístundir
sínar áratugum sam-
an, en af því hafa
komið út fjögur bindi
og fleiri eru vænt-
anleg.
Það varlærdóms-
ríkt, segirlndriðþað
kynnast Pétri Zóph-
aníassyni, þeim
mæta manni og eign-
asthannaðvini.Þrátt
fyrir mikinn aldurs-
mun náðum við strax
saman og ég gat alltaf leitað til
hans og rætt við hann um það sem
ég var að fást við. Ég naut þess
líka að þeir faðir minn höfðu átt
góð samskipti.
Pétur hafði gífurlega útgeislun
og sj arma og hann var ö I lu m mönn-
um betur og meira virtur sem ætt-
fræðingur. Hann var mikill fél-
agshyggjuntaður og hafði marg-
víslegar áætlanir og ráðagerðir um
starfsemi og hlutverk félagsins.
Hann var einnig kosinn fyrsti for-
maður þess. Því miður naut hans
allt of skammt við en hann andaðist
21. febrúar 1946, réttu ári eftir
Alinn upp við œttfrœði
stofnun Ættfræðifélagsins.
Menn báru til hans mikið traust
eins og best sést á því að hann og
hann einn, það ég veit til, af
almennum gestum safnsins, hafði
lykil að því.
7